Chciałem być chemikiem, skończyłem technikum chemiczne. Znudziło mi się. Zapragnąłem zostać inżynierem. Skończyłem Mechanikę Stosowaną. Chciałem zostać informatykiem i programistą dostałem pracę w ośrodku elektronicznych technik obliczeniowych PK. Ale aby żyć musiałem zawsze dorabiać w sektorze prywaciarzy. Po rozstaniu z PK, bo rektor nie chciał takich ja co jeszcze na 1/2 etatu dorabiają w biurach projektów, zacząłem produkować oprogramowanie na bazie przychodów zhandlu [export, import, handel detaliczny]  we własnych spółkach. W 1993 zrozumiałem, że wolna Polska to sen dla frajerów. Wysprzedalem się że wszystkiego i jak doszło do konfrontacji z uksem, usem, służbani wszelkiej maści to batalia szła o to aby nie dać się zamknąć do pierdla. Plan wykonany. Od wielu lat jako osoba obeznana z system pomagamy ludziom co jeszcze w prawo i sprawiedliwość wierzyli. Sukcesy są ale i porażki. Porażki nie wynikają z braku znajomości prawa lecz z rozmiarów patologii Państwa.

Chyba określenie "typowy" oznaczało zgodny z utwalonym w literaturze i filmie obrazem psychiatry. Rozmawiałem z kilkoma psychiatrami i jednak każdy z nich inaczej wyglądał i inaczej mówił.

Upodobanie do chemii jest skuteczniejsze niż do fizyki. Pzdr

To zbyt proste. Zapachy to też chemia i wywoływanie reakcji przez sterowanie proporcjami, i szereg innych. Barwienie to też chemia. A fizyka jest niedłączna w tych zabawach. Absorpcja, absorpcja, etc

Kiedy byłem na pierwszym roku studiów, i razem z organizacją studencką do jakiej się zapisałem,  pojechaliśmy na weekend/szkolonko.

I wtedy przyjechała do nas do Białegostoku, jakaś trenerka biznesu. Chyba z Gdańska. Nie pamiętam w ogóle o czym to było, ale stałem jak w ryty... gdy widziałem jak prowadzi się szkolenie "metodami aktywnymi".

Czemu przez tyle lat edukacji nikt mi nie powiedzial/pokazal, ze tak wlasnie mozna sie uczyc?

Nie wiedziałem co ona robi, ale wiedziałem juz w tamtym momencie, ze to jest moje. Że ja bede robił takie rzeczy. :)

No i będę :)

Bo po drodze zauważyłem, że  fajne stawki w tym obszarze, pojawiają się, gdy się siwe włosy też  pojawiaja. Do tego czasu najlepiej więc zdobywać doświadczenia gdzieś indziej.

Tak więc zbieram doświadczenia już z ćwierć wieku,  takze w  roznych krajach i kontynentach.  Od kilkunastu lat buduje firmę z 4 wspólnikami tu w Polsce. Ucząc  się też jak współpracować. Pomagając też innym, ogarniać swoje przedsiębiorstwa.

Gdy ktoś  mnie jednak pyta, czym się zajmuje, to zawsze odpowiadam "szkolenia". Choć tak na prawdę, tam jest teraz praktycznie wszystko, ale nie klasycznie rozumiane szkolenia.

Ale siwe włosy ;) już tuż, tuż. Zaczęły się pierwsze pojawiać.

Interesująca historia życia! Teraz rozumiem, dlaczego tak Pana ciągnie do pisania, chociażby tu na SN. Zawsze się zastanawiam skąd się biorą takie, a nie inne wybory życiowe. Nie wierzę w żadne przypadki. Uważam, że wszystko z czegoś się bierze. Z jakiegoś powodu nasze wybory są czasem bardzo oryginalne. Tak jak w Pana przypadku, taki zwrot, z wybitnego polonisty wybitny psychiatra. Duży wpływ ma na pewno dzieciństwo, powiązania i historia rodziny. Ciekawe jak to wyglądało u Pana?

Widzę, że ja Panu żyć nie daję tymi moimi wpisami :)) No właśnie słowo klucz "zrządzeniem losu". Moim zdaniem nasze wybory nie są przypadkowe, tylko mają na nie wpływ różne czynniki. Okres dzieciństwa ma moim zdaniem wpływ zasadniczy. Gdyby Pan profesor został dermatologiem też byłoby to ciekawe, bo tu interesujący jest ten niespodziewany zwrot z polonisty na lekarza i okoliczności jakie temu towarzyszyły. To, że autor notki został psychiatrą jest jeszcze ciekawsze, bo to w końcu specjalizacja zajmująca się oględnie mówiąc 'zawartoscią głowy". Psychologami na przykład zostają często osoby mające trudne dzieciństwo, które swój zawód traktują m. in. jako sposób na rozwiązanie własnej historii. To o czym pisze to nie jakieś czary, tylko znany mechanizm opisany już dawno przez psychologów. Skoro jest tutaj mowa o zdolnościach z języka ojczystego, to weźmy na przykład takiego Franza Kafkę, który miał faktycznie talent i pisarzem został. Jednak jego twórczość to ciągła próba uporania się z trudną przeszłością. W "Procesie" pokazuje jaki niezrozumiały i niesprawiedliwy był dla niego czas młodości, zaś w "Glodomorze" tęskni za miłością rodzicielską, której nigdy nie zaznał. Takich przykładów jest wiele. Zresztą każdy z nas ma swoją historię wyborów, na którymi warto się zastanawiać, bo w ten sposób rozwijamy się i poznajemy samego siebie.

Przepraszam, to odpowiedź do @MarekAd.

Kilka tygodni temu poznałem starszego Pana w szpitalu. Okazał się być właścicielem fabryki której się własnymi rękami dorobił. I jak opowiadał skończył szkołę zawodową i w rodzinie nie było kasy na studia i inne edukacyjne wyczyny. To jak się uczył? W Krakowie w księgarni naukowo-technicznej brał książki i czytał stojąc. Też w tej formie robił sobie notatki. Robił w branży mechanicznej narzędzia rolnicze. Jedna z niewielu osób która mi zaimponowała. Podziw to mało powiedziane.

nie minęło wcale mi, to uczucie ...

którym możesz lub nie możesz.

Tak ?

Tak, oczywiście, słuszna intuicja. Mój ojciec był osobą chorą, miał chorobę afektywną dwubiegunową, oczywiście, że to wplynęło na moje dzieciństwo. Ale mimo to, a może i nawet dlatego, ja wcale psychiatrą zostać nie chciałem.

O kurczę, to współczuję, bo dla dziecka takie okoliczności jak choroba psychiczna rodzica zawsze są traumatyczne. Moim zdaniem wprost niewyobrażalne dla psychiki małego dziecka, które musi sobie jakoś z tym poradzić. 
Tu rodzą się następne pytania, przede wszystkim o rodziców Pana ojca. W jakich warunkach wychowywał się Pana ojciec, bo taka choroba nie bierze się przecież z niczego? Pytanie też o matkę, jak znosiła tą sytuację?
Co do Pana profesji, to pierwsze co przychodzi na myśl, to chęć zostania psychiatrą, żeby wyleczyć ojca. Chciał Pan uratować ojca i siebie przy okazji, to logiczne. 
Jednak z tego co Pan pisze, to wyglądało to trochę tak jakby świadomie Pan może i nie chciał zostać psychiatrą, ale podświadomie nie miał Pan innego wyjścia i musiał nim zostać. Podświadome programy zawsze się realizują, nic nie stanie im na drodze.
Ciekawe też jest, dlaczego ciągnęło Pana akurat do opieki nad małymi dziećmi?
Kolejne pytanie, jak to naprawdę jest u Pana? Czy jest Pan szczęśliwy i spełniony, czy nie żałuje Pan porzucenia polonistyki, dziennikarstwa, pisania? 
Ciekawi mnie też czy i w jaki sposób przepracował Pan swoje dzieciństwo, uporał się ze swoją historią?
Kiedyś wszystko Pan tłumaczy czynnikami zewnętrznymi, że takie czasy, że komuna, że Gierek z Gomułką. Dalej Pan uważa, że jedynie te czynniki determinowały Pana wybory?

Wiem, przepraszam za tą masę pytań, które są osobiste i być może nie powinienem ich zadawać. Choć miałbym ich jeszcze trochę:)) Kolega Traube stwierdził, że jestem niegrzeczny z tym wsadzaniem nosa w czyjeś życie. Jeśli też Pan to tak odbiera, to przepraszam, nie mam złych intencji. Zauważyłem jednak już wcześniej, że jest Pan wyjątkowo otwartą osobą z dużym dystansem. Co jest rzadkością, a w wśród profesorów to już w ogóle :)) Z moich obserwacji wynika, że ludzie są bardzo zamknięci, szczególnie w tematach dla nich drażliwych, dlatego tym bardziej doceniam, że napisał Pan o chorobie ojca. 
Ja jestem bardzo "głodny" takich tematów, szukania powiązań z dzieciństwem. Znałem kilku psychologów, ale środowisko psychiatrów jest dosyć hermetyczne i właściwie znam tylko Pana z SN.
Dziękuję i chętnie poczytam więcej :)

No to szkoda, że jestem sam, ale w tym środowisku tego typu tematy nie cieszą się zainteresowaniem. Ubolewam nad tym, bo często można by zagłębiając się chociażby w historię dzieciństwa znaleźć odpowiedzi na wiele nurtujących spraw. Takiego podejścia ewidentnie tu brakuje, dlatego próbuję wprowadzić co nieco, na ile potrafię. 
Będę teraz zatem Pana wnikliwym czytelnikiem, sięgnę także do archiwum, napisał Pan tu już wiele notek, a przeczytałem tylko małą część. 
Dziękuję, że Pan podkreślił, że nie jestem bardzo wścibski, choć to "bardzo" może coś znaczyć, dlatego będę uważał, przy kolejnych ewentualnych pytaniach :)

Tak mi się jeszcze nasunęło takie pytanie, ciekawe ile osób zostaje psychiatrami, dlatego że rodzice mieli jakieś zaburzenia psychiczne? Ciekawe czy nie ma przypadkiem tak, że połowa ma takie właśnie doświadczenia, a druga połowa pochodzi po prostu z rodziny lekarskiej/psychiatrycznej.

Przesyłam ukłony!

Podzielam.

Z tego co wiem, a znam wielu psychiatrów, tak nie jest. Jest to wręcz bardzo rzadkie. Znam tylko jednego takiego psychiatrę. I do tego sam nim jestem. Ale mogę czegoś nie wiedzieć.

Zapomniałem napisać, że musiałem niestety skasować zdjęcie opublikowane przez pana Ar-Guta - domagała się tego ode mnie wytwórnia filmowa... Podobno nie wolno. Nie wiem czemu. Nie powiedzieli.

Nie. Musiałem je osobno usuwać. Zadzwonili do mnie z wytwórni!!