Bolą mnie gnaty.

 

Zastanawiałem się mocno czy nie zatytułować tego felietonu „Ale mnie bolą gnaty!”…

Po prostu lubię tytuły na „a”, bo mam straszny bałagan w komputerze (tak uważa moja Żona, ja raczej sądzę, że to twórczy nieład) i łatwiej mi wówczas coś znaleźć.

Z drugiej strony - jeśli wszystko będzie na „a” to raczej nic nie pomoże, nie? Znowu trudno znaleźć.

A poza tym, czyli z trzeciej strony, gdyby tytuł brzmiał „Ale mnie bolą gnaty” to jednak sugerowałoby to, że dziś bolą mnie jakoś bardziej niż zwykle. No nie wiem tak do końca, ale chyba tak by było?

„Polska język trudna język”. Już chyba pisałem o dziewczynce, którą mama zapytała w lokalnej żoliborskiej piekarni „Czy jakaś bułka wpadła ci do oczu?”. „Nie” - odpowiedziała dziewczynka - „niczego w oczach nie mam”.

Prawidłowo sformułowane pytanie (zgodne z intencją pytającej) powinno bowiem brzmieć „czy jakaś bułka wpadła ci w oko?”. Niby to samo, a całkiem nie.

Od naszego języka można oszaleć, co trochę nas tłumaczy.

Tak czy owak postanowiłem opuścić „ale” w tytule.

Gnaty zostały i dalej bolą.

Nie jestem jakoś bardzo stary. Ale i młody też niezupełnie. Szczerze mówiąc w przyszłym roku idę na emeryturę. To znaczy mógłbym. Raczej się nie wybieram. Ale w każdym razie to nie będzie podstawówka, ani nawet studia tylko trochę dalej.

Mam więc w głowie niezły przegląd czasów minionych. Niekiedy słusznie minionych, ale kiedy indziej - zupełnie niesłusznie.

Uważam zresztą, oczywiście mogę się mylić, bo na własny temat ludzie potrafią się wprost okropnie mylić, otóż uważam, że bardzo dobrze pamiętam jaki byłem kiedyś.

Pamiętam bardzo dobrze wiele spraw całkowicie niefajnych i często nie jestem swoim własnym fanem. Uważam, że przysłowie „nie pamięta wół jak cielęciem był” nie odnosi się do mnie, choć na ogół jest bardzo celne (w stosunku do wielu ludzi).

W tym wypadku jednak nie o tym chciałem napisać, na spowiedź przyjdzie może jeszcze kiedyś czas. A może lepiej nie.

Tym razem jednak chciałem napisać o gnatach swoich w przeszłości i w ogóle o formie fizycznej. Nie byłem nigdy człowiekiem bardzo wysportowanym, a nawet nie lubiłem kiedyś ruchu (teraz uwielbiam, ale to mi się zmieniło bardzo późno). Byłem dzieckiem czytającym, ale niemal nieporuszającym się. Rodzice za karę zabierali mi książki i wypędzali z domu, ponieważ chciałem cały czas czytać.

Niemniej jednak byłem w niezłej formie. Może i dlatego, że byłem bardzo szczupły. Nie przeciążałem sobie stawów.

Prawdę mówiąc nie bardzo rozumiałem, kiedy podczas wyprawy w góry (a po Tatrach chodziłem bardzo dużo od trzeciego roku życia - to nie był mój wybór tylko mojego Taty, ale nikt mnie o zdanie nie pytał..) ludzie mówili, że są zmęczeni czy też nosem się podpierają.

Pamiętam, że miałem wówczas przypuszczenie, że tylko tak mówią przez grzeczność. Ja miałem wrażenie, że mogę iść bez końca. I nawet jeśli coś mnie rozbolało, to następnego dnia budziłem się jak młody bóg (chyba w tym wypadku z małej litery??). Nic mi nie dokuczało.

Pierwszy raz zrozumiałem o co chodzi w przeddzień I Komunii mojej najmłodszej córki, więc pewnie w roku 1996 albo 1997…

Miałem przywieźć od Teściowej zastawę stołową. Niosłem skrzynię do samochodu i nagle wypadł mi dysk w okolicy lędźwiowej. Ścięło mnie po prostu z nóg. Leżąc na trawniku zrozumiałem o co chodzi z tym wypędzeniem z Raju. Ja również poczułem się Człowiekiem.

A miałem wówczas 36 lat, więc mój rajski okres był chyba całkiem całkiem. Nie wiem jak tam było u Adama, ale uważam, że 36 lat poczucia pełnego zdrowia to niezły wynik.

Zwłaszcza, że byłem pewien, że to leżenie na trawniku pomiędzy psimi kupami (wtedy sprzątanie po psach zupełnie nie było popularne..), to tylko takie interludium. Szczerze i naprawdę myślałem, że sobie po prostu wstanę, może tam trochę poćwiczę, i wrócę na stare tory życia bezbolesnego.

No i na jakiś czas wróciłem. Ale te okresy bez bólu stawały się jakby coraz krótsze.

Nie zrażałem się tym jednak i wcale nie mądrzałem. Myślałem, co więcej - byłem przekonany, że to tylko wyjątki od reguły. A regułą jest brak bólu.

Następnie w moim życiu zaszło szereg, że tak powiem, wypadków (a raczej przypadków):

A więc po kolei - złamałem sobie lewą rękę w łokciu zjeżdżając po schodach na rolkach. Nie umiałem zjeżdżać po schodach, ale dowiedziałem się o tym dopiero na na trzecim stopniu. A to, jak się okazuje, trochę za późno. Syn mówił potem, że mi mówił, ale przecież nie mogłem go słuchać, bo zjeżdżałem!

Następnie złamałem sobie prawą rękę usiłując zrobić salto na rolkach. Tego też nie umiałem, ale dowiedziałem się dopiero wtedy, kiedy byłem już w powietrzu i to głową w dół. Niewiele ma się wtedy opcji. Próbowałem to wytłumaczyć córce w drodze do szpitala. Mam wrażenie, że jakoś mnie nie rozumiała.

Potem wpadłem pod samochód na rolkach. Ale to się chyba nie liczy, bo wtedy prawie nic mi się nie stało. Trochę tam się podrapałem, podarli mi łobuzy ubranie i właściwie tyle.

Zrezygnowałem z rolek i zacząłem się bardzo udzielać na nartach. W związku z tym wywaliłem się tak skutecznie, że w głowie zrobił mi się naprawdę duży krwiak.

Dzień po operacji krwiaka wypisałem się jednak ze szpitala na własne żądanie, ponieważ byłem pewien, że to tylko zwykły przypadek i nie warto się tym zajmować.

Następnie ograniczyłem jeżdżenie, ale za to zwiększyłem granie w squasha, zaliczyłem więc kilka niezłych kontuzji podczas gry, ale nie warto o nich opowiadać, bo nawet nie leżałem w szpitalu. Co najwyżej na podłodze, a i to niedługo.

W zasadzie raz leżałem na podłodze w szpitalu, ale że nikt się mną nie zainteresował więc ostatecznie pojechałem do domu i nawet nie musiałem się wypisywać na własne żądanie.

Wreszcie wpadłem pod samochód jadąc na rowerze.

Uczciwie mówiąc - to samochód na mnie wpadł. I sąd mi to przyznał we wszystkich instancjach!! Już po 8 latach dostałem odszkodowanie.

Po tym wypadku miałem połamane niemal wszystkie kości czaszki, znowu miałem krwiaka mózgu i wypadła mi prawa gałka oczna. Ale niezupełnie wypadła, złapałem ja ręką i jakoś utrzymałem. W każdym razie miałem dużą odmę mózgową i oczodołową.

Z niezrozumiałych dla mnie względów pani ordynator oddziału na którym leżałem, poradziła mojej Żonie, żeby ta przywiązała mnie do kaloryfera na krótkim łańcuchu.

Takie rzeczy mówią teraz lekarze cierpiącym pacjentom! I to ma być służba zdrowia.

W rezultacie po wszystkich tych przygodach (a wymieniłem tylko kilka najważniejszych) bolało mnie już wszystko i przez cały czas.

Dziś Żona zarządziła dzień kondycyjny. Byłem na strzyżeniu brody (tak, ja wiem, że to bez sensu, ja tego nie zarządziłem), potem miałem pedicure, wizytę u rehabilitanta, potem byłem na saunie, a wieczorem miałem prawdziwy balijski masaż stóp. Na wszystko zapisała mnie Żona i przypilnowała żebym poszedł.

W nagrodę dostałem 3/4 pistacjowego eklerka z „Kukułki” na Placu Wilsona (pyszna!!). Liczyłem wprawdzie na całą, ale ćwierć mi zjadła fundatorka…

Podczas masażu miałem sporo czasu i wówczas!!!, tak wówczas właśnie!!, pomyślałem, że nie dość, że bolą mnie gnaty. Zanosi się na to, że tak może już zostać, że się tak wyrażę - bezterminowo…

No tego to bym się nigdy nie spodziewał.

Bo jednak - kto by to pomyślał przy tak spokojnym życiu jak moje…

 

PS. Następnego dnia zachorowałem na grypę. Tak więc moje urazy może nie były takie ważne. Kto wie?

---

tagi: refleksje  wypadki  bóle 

	lukasz-swiecicki
	30 marca 2025 19:36

13     626    7 zaloguj sie by polubić