Życzenia na Nowy Rok 2023

 

Jeden z moich ulubionych bohaterów literackich (jest ich oczywiście wielu, w zeszłym roku pisałem o Killgore Troutcie) – Pierre Menard (Jorge Luis Borges „Fikcje) postanowił jeszcze raz napisać „Don Kichota” Cervantesa. Nie chciał napisać żadnej nowej wersji tylko chciał na nowo napisać wersje starą. Jak się okazuje jest to ogromna różnica, to po prostu zupełnie co innego.

Tekst Menarda, pisany z wielkim trudem przez wiele lat, wyglądał formalnie tak samo jak tekst Cervantesa:

„Porównanie stronic Menarda i Cervantesa jest prawdziwą rewelacją. Cervantes napisał na przykład (Don Kichot część pierwsza, rozdział dziewiąty):

[…] prawda, której matką jest historia, współzawodniczka czasu, depozytariuszka czynów, świadek przeszłości, przykład i przestroga dla teraźniejszości i nauka dla wieków przyszłych.

Zredagowane w wieku XVII, napisane przez „genialnego laika” Cervantesa, wyliczenie to jest po prostu retoryczną pochwałą historii. Menard pisze natomiast:

[…] prawda, której matką jest historia, współzawodniczka czasu, depozytariuszka czynów, świadek przeszłości, przykład i przestroga dla teraźniejszości i nauka dla wieków przyszłych.

[Niech Wam się nie wydaje, że po prostu to skopiowałem! Nie zrobiłbym tego. Pisałem jeszcze raz, choć mam gorączke i grypę. Lub nawet grypę i gorączkę..].

Historia matką prawdy; pomysł jest zadziwiający. Menard, współczesny Williamowi Jamesowi, nie określa historii jako nauki badającej rzeczywistość, ale jako źródło tej rzeczywistości”….

I dalej w tym samym duchu.

Mam nadzieję, że rozumiecie nie tyle co chciał powiedzieć Borges, bo tego wcale nie jestem pewien, ale jak ja zrozumiałem Borgesa. Ja jestem prostszy od Borgesa, ponadto urodziłem się 62 lata później niż on, choć byłem już lekarzem, kiedy zmarł. Czyli, zakładam, powinienem być dla Was, moich Czytelników, bardziej zrozumiały niż Borges, nawet wówczas, gdy staram się rozumieć Borgesa…

To jest swoja drogą niezłe założenie. Nie bez racji mówił mój matematyk z liceum – prof. Nikodem Księżopolski – „założyć to ty sobie możesz huncwocie nogi za głowę, a to jest matematyka!”.

Ale dlaczego o tym wszystkim piszę i chyba coraz bardziej marudzę w felietonie, który ma być podsumowaniem tego roku?

To proste. Zupełnie nie mogłem sobie przypomnieć co napisałem rok temu.

Początkowo pomyślałem, że to nie szkodzi. Przecież i tak nie napiszę tego samego. A potem się zmartwiłem, że może jednak niechcący mógłbym napisać i poszukałem zeszłorocznego felietonu (zresztą z trudem, bo nie pamiętałem za nic tytułu i szukałem na piechotę..).

I wtedy sobie zdałem sprawę, że jednak niepotrzebnie się martwiłem. Bo gdybym nawet napisał jeszcze raz to samo, to przecież już dziś nie byłoby to tym samym. Stałbym się Menardem własnego felietonu.

Rok temu co prawda trwała wojna w Ukrainie (jestem przekonany, że powinno się mówić „na Ukrainie”, ale nie chcę się o to kłócić, bo nie wypada!), która zaczęła się w 2014, ale ta wojna nie występowała w naszych polskich głowach. Ona trwała dla Ukraińców, myśmy jej nie zauważali. Teraz trudno by było.

Więc choćby z tego powodu to co pisałem, choćby o postanowieniach i prążkach świadomości, jest z perspektywy naszej obecnej świadomości czym innym niż było wtedy, kiedy to napisałem. Czyli, gdybym teraz to napisał, to napisałbym co innego.

Pewnie dlatego jest rzeczą tak mało prawdopodobną napisanie jeszcze raz tego samego. Trzeba na to geniuszu Menarda, który właśnie dlatego jest moim ulubionym bohaterem literacki. Bo łatwiej jest napisać nowy tekst, niż szczerze powtórzyć stary, w nowych okolicznościach.

I to są na razie tylko, pobieżnie zarysowane, okoliczności, w których siadłem (roztrzęsiony grypą i gorączką) do pisania tego tekstu. A gdzie same życzenia??

Jeszcze chwilę, jeszcze nie teraz.

Dziś w nocy przyśnił mi się robot sprzątający. Nie chcę reklamować, ale nie da się ukryć, że moja Żona uważa, że robot ten jest rodzaju żeńskiego (czyli jest robocicą, bo wszak nie robotką chyba??!)i ma na imię Ksiajo. Tak uważa moja Żona i hańba temu, kto źle o tym myśli.

Wiem, że wiele razy pisałem o Anicie, ale uważam, że jest to Osoba tak szczególna, że można nawet i jeszcze znacznie więcej. A może i trzeba.

Poza wszystkimi innymi opisanymi cechami (oraz tymi, które jeszcze planuję opisać) Anita jest niezwykłą mistrzynią sprzątania. Znam wiele osób, które tak o sobie myślą i powiem wam wszystkim – chcielibyście! Mistrzyni jest jedna.

Miałem więc ogromny opór przed zakupieniem Ksiajo (prezent urodzinowy..). Szczerze mówiąc obawiałem się bardzo, że na jednym sprzątaniu Ksiajo się skończy i przekażemy ją komuś innemu.

Trudno opisać moje zdziwienie, kiedy po kilku dniach uważnego przyglądania się pracy robotki, Anita powiedziała, zresztą niezbyt wesołym głosem: „Ona sprząta lepiej niż ja. No w każdym razie w zakresie odkurzania”…

Według mnie była to chwila porównywalna do tej z 10 lutego 1996 roku, kiedy Kasparow zrozumiał, że nie wygra wszystkich partii szachów z Deep Blue…

Ja wcale nie żartuję. Może się wydawać, że odchodzimy. W sensie ludzkość, „(hu)mankind”.

Szachy to jeszcze były pierdoły. Ale odkurzanie w takim stylu, w jakim robią to Mistrzowie, to już nie są żarty. Sam wielokrotnie próbowałem odkurzyć na dostatecznie…

Były to nawet moje życzenia dla samego siebie sprzed kilku lat. Czekam na spełnienie do dziś. A jeszcze teraz konkuruję z Ksiajo…

I skoro już jesteśmy przy życzeniach, to właśnie te życzenia mi się dziś przyśniły razem z Ksiajo, ciepłym oceanem, kolorowymi rybami, diabłem malajskim, który chciał mnie zjeść i chrapiącym Borysiem.

Zresztą uważna analiza wykazała, że Boryś wcale mi się nie śnił, tylko raczej ja jemu, ale to już może nie wchodźmy w takie detale..

A te życzenia są takie, żeby wszyscy moi Czytelnicy, zawsze wtedy, gdy im się wydaje, że powtarzają to, co już mówili sami, albo to co przeczytali u kogoś, mieli głęboką świadomość, że to wcale nie jest to samo, i że idą śladami Pierre’a Menarda.

A zawsze wtedy, kiedy Ksiajo posprząta lepiej od nich pamiętali, że Ksiajo za nic sobie nie przeprowadzi takiego rozumowania z Menardem i długo jeszcze nie!!! A jakby sobie nawet tak Ksiajo pomyślała, to na pewno wtedy zacznie gorzej sprzątać. I też przegra kupa złomu!

To nie są aż takie głupie życzenia na jakie wyglądają. Tak mi się wydaje przynajmniej…

Poza tym pamiętajcie – mam gorączkę! Pamiętacie co ostatnio napisałem jak miałem gorączkę?? O elektrowstrząsach, gdzieś na przełomie listopada i października tego roku. A teraz mam większą gorączkę…

---

tagi: życzenia  nowy rok 

	lukasz-swiecicki
	29 grudnia 2022 22:32

14     824    10 zaloguj sie by polubić