Znowu w szpitalu czyli jak to pacjent widzi, kiedy już coś widzi..

 

Jestem lekarzem. Wiem, że to nie wydaje się odkrywcze, ale nie chodzi mi wcale o to, że „wykonuję zawód lekarza”. Chodzi dokładnie o to, co napisałem – jestem nim. To znaczy, że niemal nigdy się nie zdarza, żebym nie był lekarzem. Czasem we śnie, ale nie zawsze. Moje sny najczęściej dotyczą pacjentów, leczenia, obchodów. Także na swoją własną, bez wątpienia ukochaną, Rodzinę patrzę pod kątem medycznym. Kto na co choruje, lub mógłby zachorować, jak leczyć, co robić.

Ale to nawet nie o to chodzi. To znaczy nie o to, że trudno mi wyjść z roli zawodowej, bo takie wyjście to jeszcze sobie potrafię narzucić, kwestia do wyćwiczenia. Jednak poza sprawami czysto technicznymi mam także postrzeganie Świata typowe dla lekarzy. Mam na myśli odruchowe poszukiwanie związków skutkowo-przyczynowych, myślenie o niekorzystnych wydarzeniach jak o „chorobach”, myślenie o naprawianiu rzeczywistości, jak o leczeniu choroby. Nawet gorzej jeszcze – odruchowe myślenie o tym, że ja mam jakąś rzeczywistość naprawiać – tak jakby mnie kto prosił…

Po co o tym piszę? No, na pewno nie po to, żeby się chwalić, że taki jestem rasowy… Bo nie jestem. Chcę, wręcz przeciwnie, powiedzieć, że jestem bardzo ograniczony, bo mi się wszystko kojarzy.. Tylko, że Jasiowi z anegdoty z d…, a mi z „procesem leczenia”. A przecież byłoby bardzo cenne, co ja mówię – bezcenne!, żebym sobie umiał spojrzeć na świat tak jak pacjent! Czyli każdy inny, tylko nie lekarz.

Oczywiście, prawda wygląda tak, że zbiór pacjentów oznacza zbiór wszystkich ludzi, łącznie z lekarzami, ale trzeba przyznać, że wiele elementów tego zbioru – nie poczuwa się. No i weź im daj, jak się nie poczuwają! Spośród tych elementów lekarze są do tego ewenementem (tak, tak ewenement elementu podczas eventu, że się tak wyrażę). Otóż w grupie lekarzy pacjentem zasadniczo nie czuje się nikt. To są tacy kapłani ateiści na dobrą sprawę, bo nie wierzą w to, w co każą wierzyć innym.

Czyli, żeby spojrzeć na Świat jako człowiek po prostu, muszę spojrzeć jako pacjent. Przynajmniej dla lekarza jest to chyba niezbędny pierwszy krok.

Żeby sobie to ułatwić trafiam co pewien czas do szpitala. Ale nie w sensie, że do tego w którym pracuję, bo tam się staram trafiać regularnie, tylko jako pacjent. A to sobie rozwalę głowę na nartach, a to ulegnę ciężkiemu wypadkowi. W trosce o rozwój i lepsze rozumienie Świata. Inaczej to by przecież nie miało sensu, każdy musi przyznać.

Tym razem załapałem się na serce. I tu od razu pierwsza refleksja – to łatwiejszy sposób niż wypadek. Również przyjmowanie do szpitala w stanie przytomności bardziej bym polecał jako pacjent. Bo nieprzytomnemu to zawsze coś wcisną i potem ma wciśnięte. Na przyszłość planuję więc przyjęcia planowe, z wypadków na razie wolałbym zrezygnować, jeśli PAN pozwoli naturalnie.

Ponieważ byłem zupełnie przytomny, od razu po przyjęciu rozpocząłem obserwację uczestniczącą. Główna refleksja z tego pobytu, dla mnie zupełnie dziwna, ale pewnie wszyscy Czytelnicy mnie wyśmieją, bo jako pacjenci świadomi dawno już to wiedzieli, no więc główna refleksja jest taka: oddział szpitalny to miejsce zamieszkania pielęgniarek.

Bo człowiek tak głupio myśli, że pacjentów. Ale naturalnie tak nie jest, ponieważ pacjenci są tam jedynie w gościach. Można to poznać po tym, że nie robią oni wokół siebie. To znaczy niektórzy robią, ale niedokładnie o to chodzi. Ponadto pacjenci są tam krótko. W takim porządnym szpitalu to po kilka dni, a jedynie w psychiatrycznym koczują miesiącami. Natomiast pielęgniarki są tam latami i one tam robią. Czyli są u siebie.

Kim są lekarze? Bóg raczy wiedzieć. Są to istoty innego rzędu, którym się różne rzeczy wydają. Wydaje się im, że tam, czyli w szpitalu, rządzą. Ale z pewnością nie rządzą, bo decyzję ostateczną podejmują gospodarze – czyli pielęgniarki, po ewentualnej naradzie z salowymi. W zasadzie z punktu widzenia porządnej i statecznej pielęgniarki lekarze to takie, zasadniczo mądrutkie, dzieciaczki. Im się tam coś wydaje, coś tam sobie zapisują, lekcje odrabiają itd. A potem mamusia i tak po nich musi posprzątać.

Żeby było jasne – to nie jest bynajmniej, a nawet Boże broń!, felieton o tym, jakoby się w szpitalu „rządziły pielęgniarki”. Z mojego, pacjentowskiego, punktu widzenia, to w ogóle nie ma znaczenia, kto tam niby w tym szpitalu rządzi (jeśli w ogóle ktoś). Chodzi o to, kto jest tam „u siebie”, a kto powinien pamiętać, że u siebie nie jest!

Pielęgniarki tam mieszkają i muszą z tym żyć, lekarze – to kapryśne dzieci, którymi pielęgniarki się opiekują, jak umieją, a jeszcze muszą to robić tak, żeby te biedne dzieci tego nie zauważyły, bo to nerwowe strasznie gówniarze i potem mogą mieć złe sny. Pacjenci są w gościach i się trochę zasiedzieli. Powinni mieć więcej delikatności, ale to przecież trudno wymagać. Ogólnie krzywda im się jednak nie dzieje, bo gościnność obowiązuje.

I taką miałem refleksje porządkującą. Nie powiem w którym szpitalu, ale mam wrażenie, że to refleksja uniwersalna. Tak sobie pomyślałem o mojej ukochanej Oddziałowej, ileż to ona jednak biedna ma na głowie… Wracam do pracy i lecę do Niej z kwiatami.

---

tagi: szpital  pacjent  pielęgniarka 

	lukasz-swiecicki
	4 listopada 2021 09:42

17     1472    6 zaloguj sie by polubić