Fajny kawałek do poczytania. Początek trochę mi przypomina moją pracę na uczelni. Zdanie: "wszelkie badania naukowe są obarczone ryzykiem błędu" tłumaczył bym w ten sposób: "czuję, że moje wyniki są bezwartościowe, ale muszę je zamieścić, bo lepszych nie mam".

Poważnie?? A ja zawsze myślę przez dwa c. Czytałem dopiero co, ale widziałem to co chciałem zobaczyć.

"Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta."

Proszę się nie przejmować cudzymi/obcymi skojarzeniami. Niektórzy nadążają i dziękują że mogą coś normalnego poczytać, dzięki Panu.

Nawiązując do tematu błędu. Niedalej jak wczoraj benedyktyni podsunęli mi pewien tekst do poczytania. Fragment przytoczę:

"..

Jeśli uważamy, że wszystko wiemy, wszystko rozumiemy, wszystko przenikamy, to samych siebie oszukujemy. Człowiek żyje w takim stanie na tym świecie, że jest bardzo podatny na ułudę. Wydaje mi się, że wystarczy zrobić sobie krótki rachunek sumienia: żyjemy w naszej wspólnocie, czasami już długo, ale czy my znamy ludzi wokół nas? Czasami zachowują się w dziwny sposób i nie mamy pojęcia, dlaczego. Co więcej, czasami sami robimy różne dziwne rzeczy, potem stajemy przed lustrem i myślimy: „Jak to się mogło stać?”. Apostoł uświadamia nam, że mnóstwo rzeczy jest przed nami ukrytych, zwłaszcza dotyczących przyczyn zachowania ludzi, ale też praw życia duchowego. Jesteśmy jak ślepcy, bo są w nas wciąż obecne skutki skażenia grzechem pierworodnym.

Tu jako przykład chcę przytoczyć fragment książki, która ukazała się niedawno, napisanej przez prawosławnego świętego, Ignacego Brianczaninowa. Opisuje on bardzo trafnie złudność naszego świata...

...Uczeń: Podaj dokładną i szczegółową definicję ułudy. Czym ona jest?

Starzec: Ułuda jest skażeniem natury ludzkiej przez kłamstwo. Złudzenie jest stanem wszystkich bez wyjątku ludzi, spowodowanym upadkiem naszych prarodziców. Wszyscy tkwimy w błędzie. Świadomość tego jest najlepszą obroną przeciwko złudzeniom. Największym zaś złudzeniem jest uznawać się wolnym od złudzeń. Wszyscy jesteśmy oszukani. Wszyscy jesteśmy omamieni. Wszyscy znajdujemy się w stanie fałszu. Wszyscy potrzebujemy wyzwolenia przez prawdę. Prawdą zaś jest nasz Pan Jezus Chrystus. Przyswójmy sobie tę prawdę przez wiarę w nią. Wezwijmy modlitwą do tej prawdy i ona wyciągnie nas z przepaści samooszukiwania i omamienia przez demony. Nasz stan jest godny pożałowania. Jest ciemnicą, z której błagamy wyprowadzić naszą duszę, aby wysławiać imię Pańskie.

Dalej autor tłumaczy, w jaki sposób to się stało:

Upadły anioł wykorzystał kłamstwo jako narzędzie zguby rodzaju ludzkiego. Z tego powodu Pan nazwał diabła kłamcą, ojcem kłamstwa i mordercą od początku. Pojęcie kłamstwa Pan ściśle powiązał z pojęciem zabójstwa, gdyż ostatnie jest nieuchronnym następstwem pierwszego. Nasi praojcowie ulegli zwiedzeniu, czyli uznali kłamstwo za prawdę i przyjmując kłamstwo pod maską prawdy, zadali sobie nieuleczalną ranę śmiercionośnym grzechem, o czym świadczy nasza własna pramatka: „Wąż mnie zwiódł i zjadłam”. Od tego czasu nasza natura zakażona trucizną zła dąży dobrowolnie lub mimowolnie ku złu, które dobrem i rozkoszą wydaje się wypaczonej woli, zniekształconemu rozumowi, zepsutemu uczuciu serca. Ułuda wpływa na początku na sposób myślenia. Zaakceptowana, zniekształca nasz sposób myślenia i niezwłocznie przerzuca się na serce, wypaczając jego odczucia. Zawładnąwszy istotą człowieka, ułuda rozlewa się na całą jego działalność i zatruwa także ciało, które Stwórca nierozerwalnie połączył z duszą. (…) Wszystkie rodzaje ułudy, na jakie narażony jest asceta, wynikają z tego, że podstawą modlitwy nie uczyniono skruchy. Nie stała się ona źródłem, duszą i celem modlitwy (Św. Ignacy Brianczaninow, O modlitwie Jezusowej. Rozmowy starca z uczniem, przekł. P. Nikolski, Poznań 2021, s. 127–129)

Podsumowując, można powiedzieć: św. Jan, mówiąc o tym, że każdy z nas jest przed Bogiem grzeszny, ma na myśli właśnie to, iż musimy być świadomi naszego stanu po grzechu pierworodnym; jesteśmy bardzo podatni na pomyłki, nikt nie jest sędzią we własnej sprawie. Dlatego mamy wspólnotę, przełożonych, współsiostry, współbraci, spowiednika, kogoś, z kim można porozmawiać w zaufaniu, żeby ciągle weryfikować nasze myślenie i żeby nam się nie wydawało, że jesteśmy alfą i omegą, bo wiemy i rozumiemy wszystko. Trzeba być bardzo ostrożnym, zwłaszcza w delikatnych sprawach dotyczących modlitwy, bo bardzo łatwo jest się pomylić, kiedy człowiek zaufa samemu sobie i siebie zrobi dla siebie mistrzem. Chodzimy po cienkim lodzie..." Szymon Hiżycki OSB (fragment książki: "Pierwszy List św. Jana czyli o adoracji i codziennym życiu Ewangelią")

I jeszcze pogadanka "Dąż do integracji"

https://youtu.be/W031hZZg8W0

Pozdrawiam ✋

.

Kurczaki... A ja mu przyznałem rację i powiedziałem, że pomogę zapalać. Psychiatrzy to jednak nie bardzo..

Ja tam myślę, że takie zaskoczenie, ostrożnie dozowane i świadomie ulokowane w odpowiednim miejscu, to jednak dobry trik retoryczny. Szczególnie w długim, sformalizowanym tekście. Wybijamy czytelnika ze znudzenia (i to czymś co niekoniecznie jest bzdurą), a przy odrobinie zręczności łatwo tak połączyć dwa tematy: truizmem o nieuchronności błędów przejdziemy zgrabnie z ogólnego opisu metody do korekcji błędów. Przynajmniej w jakimś abstrakcje czy wstępie, gdzie takie rzeczy leżą w bliskim sąsiedztwie.

Nie mówiąc już o uldze autora, mogącego na okres jednego czy dwóch zdań uzyskać spokój, że nikt nie będzie się domagał podania do zaserwowanego truizmu przypisu. Najwyżej każe go wyrzucić.

Wszelkie chwyty literackie w pracy naukowej (w naukach ścisłych, oczywiście) są formalnie błędem. Czyli zauważymy, że nasze wyniki podatne są na błąd, co samo w sobie będzie błędem. Czyż to nie piękne?

Choć z drugiej strony nawet brak chwytów literackich można przecież uznać za chwyt, zwłaszcza dla uważnego czytelnika, który np. zna autora z innych form literackich, nie?  ;))

Kiedy docieram do pojęcia "upadły anioł" zazwyczaj i niezmiennie doznaję wzruszenia. Bierze się ono stąd, że rzeczywistość tak opisywana jest rzeczywistością nie z tego, ale " z tamtego" świata. I tu docieram do tych, którzy wydaje się, że "wiedzą" jak tam jest. Nazywa się ich autorami natchnionymi. "Upadły anioł" oznacza jednak dla mnie wolność która wkracza w sferę metafizyczną. O ile Adam był człowiekiem, nieśmiertelnym nim zgrzeszył ale jednak człowiekiem o tyle "upadły anioł" jest już bytem stricte duchowym. W świecie stworzonym przez Pana Boga wolność okazuje się sięgać poza sferę materialnego tu i teraz. Czy jest to wolność jedynie duchowa, czy też istniejących bytów ponadmaterialnych? O ile bowiem materialny człowiek w chwili poczęcia nabywa swą nieśmiertelną duszę, którą mu Pan Bóg nadaje, o tyle "upadły anioł" czy też "duch nieczysty" nie dysponuje materialnym substratem istnienia. Od razu ma postać jedynie pozamaterialną jednak obdarzoną wolną wolą. I to jest  dla mnie ta tajemnica, która wzrusza mnie każdorazowo kiedy napotykam "upadłego anioła."

Wolność człowieka polega w sumie na swobodzie czynienia rzeczy głupich. Realnie nie jest dostępny człowiekowi świadomy wybór zła oparty na w pełni mądrej decyzji (był jeden wyjątek w historii, ale On zła nie wybierał). Owszem, wybór pozostaje świadomy w dostępnym zakresie poznania a decyzja może nawet wydać się głęboko mądra. Przy spowiedzi jasno będzie widać, co z nią było nie tak. Oczywiście, człowiek może się w ogóle nie odwoływać do pełni mądrości. Wtedy jednak trwa nie tylko w grzechu, ale i w głupocie. Po prostu sam z siebie, bez Boga, nie dysponuje pełnią poznania. I zwykle nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest od niej daleki. 

Odrzucenie dobra, gdy dysponuje się pełnią poznania jest czymś zupełnie innym. W sumie nie wyobrażalnym dla nas. 

priv

Pewne "fakty" zostały nam jednak objawione w sposób jednoznaczny... A i doświadczenie (choć osobiste) nosi w sobie pewnego rodzaju informację co czyni człowieka wolnym a co zniewala... Co innego jak człowiek się na to zapatruje, i jakie (czy w ogóle jakieś) wnioski wyciąga. Nie wspominając o tym co nazywa wiedzą... Z księgi mądrości (a i z psalmów co niektórych) wynika wprost że głupota to synonim grzechu

Synonim może niekoniecznie. Grzech jest głupotą, nie każda głupota jest grzechem.

Tak więc mój defensywny odruch okazuje się przyklaskiem.

Wracając do pana Janka, to oczywiście jest Bogiem i stworzył sobie tę swoją żonę, sensowną i przytomną, bo takiej wlasnie potrzebował. W tym sensie, w jakim my wszyscy stwarzamy sytuacje i osoby, zeby mogły sie stać.  Dopóki tego nie zrobimy, nie bedą mogły zaistnieć, choćby pan Janek co dzien kobiecinę spotykał w spozywczaku pod blokiem. 

Jak stwarza Bóg, to ja nie za bardzo ogarniam i godzę się z tym dość łatwo, w końcu to Bóg. A pan Janek to zrobił najlepiej, jak w tej sytuacji należało. Naprawdę polubiłem gościa.

Jestem zdania, że jak ludzie coś tam ze sobą robią i sprawia im to radość, to nie należy w to ingerować, we własnym, dobrze pojętym interesie.

Zbędne w sumie ;) ale może czyta to ktoś jeszcze oprócz nas.