Wyjaśnienia i zaciemnienia w sprawie osób z zespołem Downa

W związku z wątpliwościami jakie mieli Czytelnicy mojego felietonu poczułem sie w obowiązku napisania wyjasnień, które publikuję.

Nie lubię wsadzać kija w mrowisko.

Dosłownie to wręcz nie ma mowy. Bardzo szanuję mrówki. W dzieciństwie biłem się, i to bardzo na poważnie, z chłopakiem, który niszczył mrowiska. Dostałem w ryj, że aż miło. Każdemu życzę, bo to bardzo człowieka ustawia we właściwym miejscu. Mężczyzna powinien wiedzieć co to znaczy dostać solidnie w ryj. Tak sądzę przynajmniej.

Więc dosłownie to nie ma mowy. A metaforycznie? Kiedyś „lubiałem” – tak należy w takim przypadku powiedzieć. Chciałem być kontrowersyjny i wychodziło mi to nieźle. Raz nawet, ale to już niechcący, stałem się kontrowersyjny w skali makro i zapełniłem swoją skromną osobą większość telewizyjnych wiadomości, a mądrzy ludzie musieli się oderwać od swoich zajęć, żeby móc podpisać apel potępiający mnie. Nie zrobiłem tego specjalnie, ale wyszło okazale.

Jednak obecnie całkowicie, świadomie i na poważnie – wyrzekam się tego.

Dlaczego? Bo to po prostu nie ma sensu. Bycie kontrowersyjnym zwiększa co prawda rozpoznawalność, ale nikomu rozsądnemu nie powinno zależeć na rozpoznawalności, bo z niej nic nie wynika. Poza tym nie ma z tego nic dobrego.

Bycie kontrowersyjnym utwierdza własną bańkę – czyli ci, co cię lubili, będą cię lubili jeszcze bardziej. Chyba, że się okaże, że nikt cię nie lubił. To wtedy nie będę lubić bardziej i będzie ci smutno. Po co ci to?

Ci co cię nie lubili - już i tak nie mogli na ciebie patrzeć. To i dalej nie będą mogli. To w ogóle nie jest problem, ale jaka w tym korzyść?

Ale najgorsze jest to, że ta sprawa, w której byłeś (byłem) kontrowersyjny całkowicie zniknie zasłonięta kontrowersją!! Nawet nie, że się nikogo nie przekona, bo to w ogóle wiadomo, że nikogo, ale będzie jeszcze gorzej! – ludzie stracą orientację o czym w ogóle była rozmowa!!! Będą dyskutować sobie o twojej (mojej), a nawet swojej!!, kontrowersyjności – ale przecież nie na temat, na którym ci zależało. Czyli zupełnie bez sensu i nie opłaca się całkowicie.

Zaniechałem więc tego.

Ale okazało się, że nie takie to łatwe. Mój wczorajszy (a właściwie stary przypomniany) tekst wywołał spore kontrowersje mimo, że w żadnym stopniu nie było to moim zamierzeniem! W żadnym stopniu. Nie pisałem żadnego polemicznego tekstu. Zrobiłem tylko proste logiczne podsumowanie. Ale sprawy nieco wymknęły się spod kontroli, więc spróbuję wytłumaczyć…

Nawiasem mówiąc – tłumaczenie kontrowersji to już kompletna głupota. Nic z tego nie wychodzi i jest jeszcze gorzej. Ale jest Wielki Post i mam postanowienie nie być cynicznym, robię więc nawet rzeczy, w których sensowność cynicznie nie wierzę. Dla idei.

Przede wszystkim – jeśli przez niektórych Czytelników zostałem źle zrozumiany, a zostałem, to jest to przede wszystkim moja własna wina, ponieważ mógłbym się wyrażać jaśniej. Nie ma więc z mojej strony żadnej mowy o marudzeniu, czy wytykaniu czegoś – chcę tylko wyjaśnić.

Tych wyjaśnień jest bardzo dużo, pewnie wszystkich problemów nie dam rady wymienić. Tak, jest tylko kilka krytycznych opinii, ale w każdej z nich jest całe mnóstwo nieporozumień i niezrozumień, często wręcz piętrowych i trudnych do rozwikłania.

Przede wszystkim tak jakby nikt nie zauważył o czym jest mój felieton. To nie jest felieton domagający się zakazu usuwania ciąży z powodu wykrycia zespołu Downa. O tym w ogóle nie jest. Należy wyjaśnić, że moim zdaniem nie wolno zabijać nienarodzonych dzieci z żadnego powodu, ale to nie jest o tym felieton. O tym raczej nie będę w ogóle pisał, bo chyba nie potrafię.

W Polsce obecnie nie można usuwać ciąży z powodu zespołu Downa, ale to już w ogóle nie jest przedmiotem rozważań. Polska to nie jest cały Świat. W wielu innych miejscach zabijanie nienarodzonych dzieci z zespołem Downa jest dozwolone. A w Polsce może się to w zasadzie w każdej chwili zmienić. Nie ma o czym mówić. Przede wszystkim chodzi o to czy ktoś myśli, że jest to dobry powód do odebrania życia drugiej osobie, a nie czy prawo na to aktualnie pozwala (przy okazji – nie ma czegoś takiego jak Prawo Katolickie, poza oczywiście prawem miłości bliźniego i Dziesięcioma Przykazaniami – ale te obowiązują w całym Kosmosie, a nie tylko w Polsce..). Ale mój felieton nie był także o tym.

Nie był też mój felieton o tym, że „osoby z zespołem Downa nie są nam nic winne tak jak i my im”. To po prostu nie jest prawda. Przyczyną nieporozumienia jest mój skrót myślowy „osoby z zespołem Downa nie są nam nic winne”. Całość myśli brzmi „nie są nam nic winne z tego powodu, że mają zespół Downa”. Są nam winne jako ludzie i my im tak samo jako ludzie. Wszyscy ludzie są dla siebie równocześnie i darem, i obciążeniem. I ten dar to coś, co powinniśmy złożyć. Jesteśmy to winni w takim zakresie, w jakim nas na to stać. Nigdy nie propagowałem obojętności ludzi wobec siebie. Jest to idea przeciwna chrześcijaństwu, które wyznają z całą siłą na jaką mnie stać.

Jak z tego wynika nie twierdzę także, że osoby z zespołem Downa to „inna rasa”, choć jakoś tak się wyraziłem. To również skrót myślowy – powinno być „wyobraźmy sobie, że są jakby inną rasą, czy za to będziemy ich prześladować?”. To z całą pewnością nie jest chęć stygmatyzacji osób z zespołem Downa, a dokładnie przeciwnie. Niezręczna, być może, próba dodania im godności.

Nigdy, przenigdy nie śmiałbym dyktować żadnej osobie, tak samo kobiecie jak i mężczyźnie, bo nie mam pojęcia czemu miałoby to dotyczyć tylko kobiet??, że ma tak lub inaczej postąpić w przypadku takiej czy innej wady występującej u dziecka tej osoby. Modlę się do Boga o to, żebym w takiej sytuacji mógł zrobić jedną i jedyną rzecz, którą zrobić należy – czyli chronić życie. Ale nie jestem idiotą, który uważa, że na pewno by sobie z tym poradził, ani sadystą, który by tego żądał od innych. Co w niczym nie zmienia sytuacji, że dokładnie wiem, jak postąpić należy. Ale to może być ponad ludzkie możliwości. Tego nie wiem, bo na szczęście nie przez wszystko przeszedłem.

A nie mogę mówić innym, co mają robić, jeśli nie zrobiłem tego sam – i z tym się zgadzam. Co jednak wcale nie znaczy, że nie powinienem mówić co rozeznaję jako rzecz dobrą, a co jako złą. Wręcz przeciwnie – mam obowiązek to mówić nawet wtedy, gdy sam w takiej sytuacji nie stanąłem. Nie mogę jedynie mówić „musicie sobie z tym poradzić”. I o tym mój felieton siłą rzeczy także nie jest.

Nie twierdzę w żadnym wypadku, że osoby z zespołem Downa świetnie sobie ze wszystkim radzą, bo jest rzeczą oczywistą, że tak nie jest. To dobrze, że istnieją zakony przyjmujące osoby z zespołem Downa, to dobrze, że jest wiele stanowisk pracy, które czasem takie osoby zajmują. To oczywiście świetnie, ale to w niczym nie zmienia postaci rzeczy – to są osoby wymagające naszej pomocy. Tyle tylko, że i my otrzymujemy pomoc od nich i nie ma żadnego sposobu, aby zmierzyć, która z tych pomocy jest większa. A co więcej – mierzenie tego nie ma żadnego sensu i jest durną małostkowością! Nie jest więc mój felieton o tym, że osoby z zespołem Downa są niemożliwe do odróżnienia od innych osób. Są. To nie ma nic do rzeczy.

Nie jest mój felieton głosem w sprawie wszystkich możliwych wad płodowych, w tym w szczególności wad letalnych. Dzieci, u których nie wykształcił się mózg to zupełnie inny problem niż dzieci z zespołem Downa. To oczywiście jest problem, ale ja o tym nie pisałem.

O czym więc głównie pisałem? Mam wrażenie, że osoby krytykujące mój felieton w ogóle nie zauważyły, że przede wszystkim zająłem krytyczne stanowisko wobec tezy pana posła Patryka Jakiego, który jak mi się wydaje jest akurat konserwatystą i katolikiem. Poseł Jaki (zresztą ojciec dziecka z zespołem Downa) uważa, tak samo jak ja, że nie można pozbawiać życia dzieci z zespołem Downa, jednak podaje wadliwą, w mojej opinii argumentację, wskazując na miłe cechy charakteru tych dzieci. Ja się z tym nie zgadzam, ponieważ to nie miłe cechy uprawniają nas do życia, lecz wrodzona godność Dzieci Bożych.

O tym i tylko o tym pisałem. Jeśli więc ktoś chciałby ze mną polemizować, to w przypadku tego felietonu ta polemika oznacza zgodę z punktem widzenia posła Jakiego. O niczym innym nie pisałem. Osoby, które zgłosiły niezgodę ze mną dyskutują w rzeczywistości z własnymi myślami, ponieważ moich myśli na ten temat nie znają.

Przypuszczam, że część moich wyjaśnień może jeszcze bardziej gmatwać sprawę. Nic nie poradzę. To są pewnie zaciemnienia a nie wyjaśnienia. Tak bywa.

 

---

tagi: zespół downa  wyjaśnienia 

	lukasz-swiecicki
	26 marca 2023 18:19

52     2030    9 zaloguj sie by polubić