Wino – trudny temat

Chodzę z Borysem po Cytadeli odmawiając różaniec. Wiadomo – pisałem już o tym, ale ponieważ nadal to robię, to pewnie będę dalej o tym pisał. Jest taki temat, którego starałem się unikać, więc pewnie czas, żeby się spróbować choć trochę się zmierzyć, zanim zacznie mnie to bardziej prześladować.

Cud w Kanie Galilejskiej. Kiedy byłem dzieckiem mój ksiądz katecheta, ksiądz Kazimierz, którego ulubiona maksyma brzmiała „boża dziecina nie pali i nie przeklina” – co w zasadzie udało mi się wcielić w życie gdzieś koło 50 tki, więc chyba nie jest źle (zwłaszcza z przeklinaniem nie mam problemu, bo nie uznaję i nigdy nie uznawałem), a więc ksiądz Kazimierz przekonywał nas na lekcjach religii, że to galilejskie wino było bezalkoholowe. To zadziwiające jak ksiądz na to wpadł, naprawdę szacun wielki, w latach 60-70 XX wieku w zasadzie nie funkcjonowało pojęcie „bezalkoholowości”. Bezalkoholowe to było mleko. Alkohol bezalkoholowy to był nonsens. Szczerze mówiąc to nadal jest nonsens, ale teraz jesteśmy już z nim oswojeni. Mimo wszystko jednak nic nie wskazuje na to, żeby wino w Kanie nie zawierało alkoholu.

Tego wina było dużo. Wiadomo, że trudno to policzyć, ale znawcy uważają, że między 472 a 709 litrów. Nie wiem ile osób mogło być na tym weselu, ale Kana to obecnie bardzo mała miejscowość, byłem tam kilka lat temu, i chyba w starożytności szczególnie wielka nie była. Oczywiście, można sobie wyobrazić, że byli tam sami pijacy, ale i tak można odnieść wrażenie, że wina było jednak za dużo. Chyba tyle nie było potrzebne.

Wydaje się, że wino jest cenne, a woda jest z kranu. Ale w Kanie nie było żadnych kranów. Teraz też jest tam strasznie sucho i tak naprawdę wygląda, że specjalnie kranów tam nie mają. Wtedy na pewno nie mieli ich wcale. Więc te stągwie, było ich sześć, co dla Żydów jest liczbą bardzo niedoskonałą, niepełną, to mogła być cała ich woda. To znaczy przedtem, zanim się Chrystus wtrącił. Bo potem to może mieli już tylko wino? A następnego dnia, po całym tym ostrym piciu, to może wolałby człowiek wodę? No, ale zostało wino.

Czy Chrystus się im wtrącił? Chyba tak. Przecież oni Go nie prosili. Poprosiła Go Matka, a i to można odnieść wrażenie, że specjalnie Mu się ta prośba nie podobała. Powiedział do niej „niewiasto”. To było coś jak „moja dobra kobieto”? No nie wiem, jakoś średnio. Powiedział, że cała ta historia z winem to nie jest ich sprawa. To nie jest sprawa Jego i Jej. Tamci co pili nie prosili. Tylko, że oni nic nie wiedzieli, że zaraz się skończy. Bo ten cud był jednak na styk.

Czyli może być tak, że dostajemy coś, o co nie prosimy, bo jeszcze wcale nie wiemy, że się nam kończy. Ale gdybyśmy wiedzieli, to na pewno byśmy poprosili. I to może być coś cennego, jak dobre wino w takiej byle wiosce, ale zrobione z czegoś równie cennego, a do tego jeszcze bardziej potrzebnego na co dzień. Bo woda jest bardziej potrzebna. A On nam zamieni to bardziej potrzebne, na takie bardziej ekskluzywne…

Cytadela po mojej stronie ma kilometr długości. Kilometr idę dołem, koło wierzby z witrażem Jasia Sajdaka. Jaś jest drzewnym rzeźbiarzem. Zrobił wioślarza z patyków, ptaki z wikliny, witraże w wierzbie. Zrobił coś dziwnego i może cennego – jeśli ktoś to doceni. Acha – ja się tak z Jasiem spoufalam, bo chodził z moją córką do klasy. Inaczej bym pisał „pan Jan Sajdak”. Nie jestem z takich ludzi co się spoufalają.

Potem idę koło dawnego pomnika Rutkowskiego, Kniewskiego i Hubnera – trzech młodych lewackich terrorystów, czczonych za komuny, a teraz zapomnianych, wiem, że tak się nie mówi, ale mam ochotę tak to nazwać „w drobny mak”. W drobny mak zapomnianych. A kamienie z ich pomnika porozkładano wszędzie dookoła i mieszkają pod nimi traszki. Więc z cennego jakby, czyli pomnika, zrobiono zwyczajne. Ale czy kamienie z siedzibami traszek są zwyczajne w wielkim mieście?

Potem idę koło fontanny, w której kiedyś kąpała się niezbyt ubrana Babcia, z okrzykiem: „niech się wstydzi ten kto widzi”. W tej fontannie kąpie się teraz Boryś. Zmieniając kąpielisko Babci, w basen dla piesków.

A potem już wstępujemy z Borysiem w górę, w górę na kwietne łąki otaczające ulicę Kaniowską. Idziemy właśnie tak, a nie odwrotnie, bo zawsze przecież można wszystko odwrotnie, bo na łąkach Boryś zgubi z łap błoto spod Jasiowej wierzby i w domu nie będzie bury. Wszystko ma swoją kolejność w tym naszym spacerze – jak w życiu.

Jakaś przedostatnia jeszcze myśl - A gdyby Chrystus wpadł im wtedy na wesele i narobił świetnej wody z całego posiadanego wina?

A potem jest już działobitnia, cała zarośnięta przez chwasty, szkoła, do której chodziły wszystkie moje dzieci. I wracamy do Anity.

A sprawa wina i win pozostaje na razie do końca nierozstrzygnięta. Tak sądzi Borys „bynajmniej”.

Uwaga – Borys nie odróżnia „przynajmniej” od „bynajmniej”, bo jest myśliwski. Czyli się tym tak bardzo nie interesuje. Ja odróżniam, ale liczę się z jego zdaniem, gdyż jest to mój przyjaciel.

---

tagi: różaniec  wino  kana galilejska 

	lukasz-swiecicki
	5 listopada 2021 13:07

26     1712    13 zaloguj sie by polubić