Ważek wartkie wrzenia

Każdy felieton trzeba od czegoś zacząć. Według mnie najłatwiej i najsłuszniej od tytułu, a zwłaszcza jeśli się w ogóle nie zna dalszego ciągu. Swój tytuł ukradłem oczywiście od Gerarda Manleya Hopkinsa, piszącego pod wpływem błogosławionego Dunsa Szkota (w tłumaczeniu Barańczaka), sam bym takiego nigdy nie wymyślił (nikt by nie wymyślił poza Barańczakiem..). Teraz muszę go tylko jakoś uzasadnić i będziemy w domu.

To jest druga wersja tego felietonu. Pierwsza była zatytułowana „Słonie i wieża”. Wiedziałem dlaczego, bo cały tekst mi się przyśnił. To znaczy śniło mi się, że czytałem książkę pod takim tytułem, bardzo zniszczoną i zaczytaną, ale bardzo ciekawą. Fragment tej książki był moim felietonem, choć nie byłem autorem książki. Nie mam pojęcia jak to się stało. Tak mi się śniło. No i oczywiście wszystko pamiętałem, póki nie zapomniałem. Z pewnością historia dotyczyła jakiego rodzaju odpowiedniości działań – coś w stylu jak wy nam wieże - to my wam słonie (słonie to inaczej laufry lub gońce). Ale czemu tak?

Jestem pod wrażeniem niezwykłej mobilizacji całego środowiska lekarskiego, które jednym głosem odmawia płacenia wyższych składek na izby lekarskie oraz całkowicie neguje sens ich istnienia. Jestem pod wrażeniem, ponieważ z tego co wiem ludzi, którzy by chcieli w tych izbach działać i te pieniądze „bezdusznie marnować na bizantyjskie bankiety” (i wartkie wrzenia ważek, skoro już przy tym jesteśmy) trzeba łapać na lasso przy udziale nagonki. Ochotników praktycznie nie ma. Coś mi się tu nie zgadza.

Duże wrażenie zrobiła na mnie również zasłyszana w radiu wiadomość, że w wyborach samorządowych nie ma praktycznie żadnej konkurencji. Jest tyle samo kandydatów co miejsc i są to niemal wszędzie ci sami kandydaci, co w poprzednich wyborach, chyba że ktoś już całkiem umarł, jak nie całkiem to pewnie się da wybrać..

To nie są funkcje honorowe. Dostaje się pieniądze i to, biorąc pod uwagę powszechne jęki na nędzę i biedę, zupełnie słuszne pieniądze, a pracować przecież można. No i jest ten dostęp do publicznej kasy, którą, zgodnym zdaniem całego społeczeństwa, można bezkarnie marnotrawić na „lubieżne luksusy lupanarów” (oraz tę historię z ważkami). To dlaczego nikt tego nie chce i trzeba ludzi zmuszać?

Nie chciałbym Czytelników pozostawiać w niepewności. Ja też nie będę kandydował na wójta i nie chcę do izb lekarskich. Co gorsza, aż się boję napisać, pewnie nie przyjdę na nadzwyczajne zebranie Warszawskiego Koła PTP (wytnij to Tomku, jeśli uważasz, że przesadzam!) – nie żebym nie widział sensu i nie czuł potrzeby, bo widzę i czuję, ale tak się składa, że mam w tym czasie dużo roboty.

Znacie Państwo te historię o gościu, który nie mógł iść na proszoną ucztę, bo kupił zaprzęg wołów i musiał wypróbować? Ja też tak mam i Wy tak macie.

Historie biblijne nie były brane z powietrza. Jeśli jest coś co różni mnie na korzyść od wielu osób, których słucham, a wcale nie jestem pewien czy jest, to fakt, że ja przynajmniej nie marudzę. Nie brałem udziału, więc sam sobie jestem winien i nie mam zamiaru krzyczeć, że mnie okradają. Ale to jest oczywiście różnica minimalna, coś jak moralne zwycięstwo w sporcie – niby jest, ale bez znaczenia. Nie wystarczy nie marudzić, trzeba jeszcze zacząć działać.

Co sprawia, że tego nie robimy, zakładając (nieco dowolnie), że nie jest to ani głupota, ani, broń Boże, zła wola. Bo jeśli te dwie, to nic już nas nie uratuje. Widzę jednak również inne możliwości.

Po pierwsze – inne rozłożenie akcentów. Ważną społecznością jest dla mnie moja rodzina i najbliżsi („mała scena” Kędzierskiego). W tej społeczności działam, jestem aktywny i nie marudzę na podwyżki, ciągłe, składek. Jeśli o mnie chodzi to ostatnio urodził mi się czwarty wnuk – Henio (dla uważnych Czytelników quiz – jakie imiona mają pozostali?) [no właśnie, to zagubiony tekst sprzed 7 lat!! Teraz mam wnucząt dziewięcioro, ktoś pamięta imiona? Ale Penci się nie liczy, bo wiem, że pamięta]. Czy ja nie mam co robić?

No tak, ale co zrobię, żeby uchronić moją rodzinę przed różnymi głupimi zakusami większej grupy społecznej („dużej sceny”), skoro w jej działaniach nie chcę uczestniczyć? Jeśli nie zajmę się polityką, to polityka zajmie się pewnie mną…

Po drugie – interesy. Jestem zajęty zarabianiem pieniędzy, bo mam duże potrzeby. Patrz punkt poprzedni. Zamieniłem czas na pieniądze, więc teraz nie mam czasu (a z pieniędzmi różnie). No tak, ale jak uchronię swoje pieniądze przed niecnymi zakusami większej grupy społecznej, która podwyższa mi składki, skoro nie biorę udziału? Jeśli nie zajmę się polityką i znów punkt poprzedni..

Po przemyśleniu – pozostaje tylko jeden powód, który usprawiedliwia mój brak zainteresowania działaniami społecznymi…

Już Państwo zgadli? No jasne! Są to wartkie ważek wrzenia. Jeśli, jak tego chce Hopkins (a może raczej Duns piórem Hopkinsa) „wszelka rzecz tego świata czyni to jedynie:/wydziela z siebie wnętrze swe, sama tkwiąc w nim jak w domu/ trwa sama w sobie- i swe ja rzuca nam do nóg” – to z czym do gościa chłopaki? Z czym do gościa?

I w moim ostatnim słowie – tak jak Duns, było nie było Szkot, nie mam zamiaru płacić większej składki [wymusili – płacę..]. Proponuję zamiast tego emanację mojego wnętrza…

 

To jest felieton sprzed lat, który nie był jednak nigdy publikowany, bo jest nieco hermetyczny (w każdym razie dla mnie..) Ale żal mi się sieroty zrobiło, a trafiło się ładne zdjęcie Henia-entuzjasty. Więc spróbujcie może zrozumieć co miał autor na myśli dziś, 26 grudnia 2021. Oczywiście zdjęcie Henia jest w wersji na FB. Nie umiem wstawić zdjęcia w Szkole Nawigatorów.

---

tagi: polityka  ważek wrzenia 

	lukasz-swiecicki
	2 stycznia 2022 11:47

21     911    4 zaloguj sie by polubić