Schizofremia paramoidalna

 

„Pana nazwisko znalazłem na internecie. Kawałek tekstu przeczytałem, zdecydowałem się napisać e-maila, ponieważ posiada Pan tytuł prof. dr hab. n. med..

Ja to rozumiem, w ten sposób, że Pan wie wszystko na temat schizofrenii, chorób psychicznych.

Tak prowokacyjnie, zadam Panu pytanie. Co to jest choroba psychiczna?

Ale dodatkowo posłużę się polską konstytucją. Jakby to Pan zinterpretował, że ja, wierzący w Boga, mam prawo uważać, że dusza ludzka jest niematerialna?

W związku z tym, mam prawo uważać, że ustawa o ochronie zdrowia psychicznego jest niezgodna z polską konstytucją.

Czy Pan uważa, że działa zgodnie z polskim prawem jako psychiatra?

Nie będę zabierał więcej czasu.

Tylko napiszę Panu prawdę, schizofrenia jest to nękanie przez istoty duchowe. Pacjenci słyszący głosy, słyszą je naprawdę, nie wymyślają po to, aby dostać pieniądze z renty chorobowej. Taka jest prawda. Dlatego Wy psychiatrzy nie możecie wyleczyć pacjentów.

Mylicie się.”

 

Dostałem takiego maila.

Nie był zatytułowany „schizofremia paramoidalna” – ten tytuł pochodzi ode mnie, pacjent napisał, bardzo poprawnie, „schizofrenia paranoidalna”, tyle tylko, że…

No właśnie. Schizofremia (czasem z dodatkiem paramoidalna…) to częsty sposób określania tej choroby (czy też grupy chorób) przez osoby, które wprawdzie coś wiedzą, ale coś im się też myli.

Moim zdaniem pacjentowi się myli, choć z drugiej strony z tekstu dość jasno (i przekonująco!) wynika, że jest on (pacjent) osoba chorą i wie różne rzeczy, o których mi się nawet nie śniło.

Jednak w mojej dziedzinie sporo spraw pomylił. Pomyślałem, że warto te pomyłki omówić, bo wcale nie są rzadkie, a może nawet są (bardzo?) częste…

Czytam list po kolei, a nie według ważności spraw. Myślę zresztą, że dla różnych osób różne sprawy mogą być ważne i to jest zrozumiałe i w porządku, że tak jest.

Moim zdaniem jest bardzo duże prawdopodobieństwo (graniczące z pewnością), że profesorowie nie wiedzą wszystkiego. I to dotyczy nie tylko profesorów psychiatrii, ale w ogóle wszystkich profesorów.

Z całą pewnością profesorowie mają pewien dość specyficzny sposób myślenia, który jest przydatny w niektórych sprawach. Ale czy akurat w sprawach dotyczących praktyki (a to jest rzecz bardzo, bardzo ważna w medycynie!) – to pozwolę sobie powątpiewać..

Z drugiej strony fakt bycia profesorem sam w sobie nie wyklucza wiedzy praktycznej. Raczej – ma z nia niezbyt wiele wspólnego. Ale można się znać na psychiatrii (praktycznej) i być profesorem…

Z tym, że od tego bardzo daleko do tego, żeby „wiedzieć wszystko”.

Odpowiedzi na „prowokacyjne pytanie” – co to jest choroba psychiczna – nie znam. Nie potrafię podać dobrej definicji. Ale to wcale nie znaczy, że nie ma chorób psychicznych!! Z całą pewnością są. I tak sobie istnieją bez dobrej definicji. Jak wiele innych rzeczy…

Wiara w duszę (która to dusza jest rzecz jasna niematerialna i z tym się jak najbardziej zgadzam!) nie ma w ogóle nic wspólnego z psychiatrią. To nie dusza jest chora w chorobie psychicznej.

Można zapewne mieć chorą duszę i jest to częsta (jak sądzę) przypadłość, ale dotyczy wszystkich ludzi w takim samym stopniu – i zdrowych i chorych psychicznie.

Ludzie chorzy psychicznie mają chorą psychikę, a nie duszę! To są dwie odrębne rzeczy, choć są oczywiście powiązane, ale przecież dusza i ciało też są w oczywisty sposób powiązane!!

W związku z tym, że psychiatrzy nie zajmują się chorobą duszy (tylko psychiki!) – ustawa o ochronie zdrowia psychicznego nie wydaje mi się niezgodna z konstytucją.

Konstytucja rzeczywiście zapewnia obywatelom wolność wyznania, ale ustawa o ochronie zdrowia psychicznego im tej wolności w ogóle nie odbiera, ponieważ w ogóle wyznania nie dotyczy.

Rzeczywiście ustawa o ochronie zdrowia psychicznego po części dotyczy ograniczenia wolności osobistej i w tym zakresie stanowi pewien konstytucyjny wyjątek, ale ten wyjątek wydaje się bardzo dobrze wytłumaczony w ustawie.

Nasza wolność kończy się po prostu tam, gdzie zaczyna w wyraźny sposób ograniczać wolność innych ludzi. O tym jest przecież choćby kodeks karny, który przewiduje kary więzienia za różne występki, związane właśnie z tym, że narzucamy komuś swoje reguły siłą – bo do tego się to sprowadza. A ustawa o ochronie zdrowia psychicznego jest tylko szczególnym rodzajem takiej regulacji. Wprowadza szpital w takich sytuacjach, w których trzeba chronić inne osoby, albo chronić życie pacjenta przed nim samym. Wydaje się, że do tego społeczeństwo musi mieć prawo!

Na pytanie czy jako psychiatra działam zgodnie z prawem odpowiadam więc z pełnym przekonaniem – tak!, działam zgodnie z literą i duchem prawa! Wcale nie muszę tego lubić, w rzeczywistości nie lubię, ale tak działam. Wolno mi i powinienem tak właśnie postępować.

Co więcej prawo jest dla mnie tylko instrumentem do działania. Posługuję się prawem właśnie po to, żeby pomagać. Chcę przez to powiedzieć, że często spotykam się z sytuacja, kiedy psychiatrzy używają prawa jako wymówki do tego, żeby NIE pomagać! Wypisują chorych ludzi ze szpitala mając świadomość istnienia takiej choroby i zasłaniają się prawem! Właśnie tak nie należy postępować. Trzeba wykorzystać prawo w całej rozciągłości do leczenia, a nie do zaniechania leczenia.

Czy u chorego na schizofrenię rzeczywiście dochodzi do „nękania przez istoty duchowe”?

Szczerze mówiąc nie wiem tego. Myślę, że nie można tego wykluczyć, choć nie wydaje mi się, żeby tak było. Jeśli by jednak leczenie polegało na tym, że człowiek przestaje być wrażliwy na takie nękanie, to czemu nie? Taka definicja wcale mi nie przeszkadza.

Nie mam żadnych wątpliwości, że ludzie słyszący głosy słyszą je naprawdę. Jestem pewien, że tak jest. I to nie ma zupełnie nic wspólnego z rentą chorobową. W pełni się z tym zgadzam.

Ale czy rzeczywiście nie możemy się tym zajmować (my czyli psychiatrzy)??

Autor listu zupełnie bezpodstawnie wydaje się sądzić, że my (psychiatrzy) narzucamy się pacjentom. Że biegamy za nimi i zmuszamy do leczenia.

Tymczasem wcale tak nie jest. Poza szczególnymi sytuacjami, właśnie tymi, które są wymienione w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego, leczymy tylko te osoby, które nas o to proszą. Jeśli ktoś chce mieć swoje głosy – ma do tego prawo i my w to wcale nie ingerujemy.

Prawdą jest, że ja uważam takie rozwiązanie za złe dla pacjenta i będę go namawiał, żeby z takiego pomysłu (to znaczy zostawienia sobie objawów „bo są moje i do mnie należą”) zrezygnował. Ale poprzestanę na namawianiu, zmuszał nie będę.

Czy „mylimy się”? Zapewne. Ludzie są omylni. To dotyczy zdrowych i chorych. Ale, moim zdaniem, nie mylimy się jeśli chodzi o samą zasadzę choroby i jej leczenia.

Taka byłaby moją odpowiedź.

Przypuszczam, że wątpliwości wyrażone przez nieznanego mi pacjenta podziela większa liczba osób stąd też pomyślałem, że dobrze będzie przedstawić taką próbę odpowiedzi.

---

tagi: list  psychiatria  schizofrenia  ustawa o ochronie zdrowia psychicznego 

	lukasz-swiecicki
	28 września 2023 15:42

16     1028    10 zaloguj sie by polubić