Rzeczy, które robi się na Mokotowie będąc na dziadzierzyńskim i nie będąc do końca martwym.

 

To felieton napisany podczas wiosennego lockdownu, kiedy to zajmowałem się jednym z moich dziewięciorga wnucząt – a mianowicie Mirą.

Będąc na dziadzierzyńskim wszedł raz do mojego gabinetu pacjent o wyglądzie niedbałym. Tak by zaczęła niezapomniana Ewa Szumańska (Ojej!! Nie żyje już od 10 lat!! A żyła 90…). Ja nie jestem młodą lekarką tylko starym profesorem, więc i zajęcia pewnie inne, choć wygląd niedbały – no, może się tam i zdarza, ale staram się nie przesadzać.

Przede wszystkim na dziadzierzyńskim chodzimy wolnym krokiem. Szybko się nie da, bo jest wózek. A jeśli Mira wysiada z łóżka, to jest oczywiście jeszcze znacznie wolniej. Bo Mira jest myślicielką, a nie chodzicielką, więc musi rozważać.

Dziś na przykład zrobiła wręcz niezwykłe odkrycie, wprawiając mnie w całkowity zachwyt. Na wysokości placu zabaw w okolicach Morskiego Oka (nie tatrzańskiego rzecz jasna, choć nieoczekiwanie zaśnieżonego), Mirka wystawiła rękę i powiedziała – „Tam byłam. Byłam tam.”.

Mira ma półtora roku!! A więc rozumie czasoprzestrzeń i potrafi o nie powiedzieć. Wie, że „była” (a nie „jest”) i „tam” (a nie „tu”). To jest prawdziwe osiągnięcie i to naprawdę bardzo szybko przyszło. Bo oczywiście to nie był pierwszy raz i wiem z pewnością, że Mira wie co mówi. Nie powtarza cudzych słów, tylko przekazuje mi efekt swoich głębokich rozmyślań – „tam byłam”!

Einstein – chowaj się! Jeśli ktoś czytał mój poprzedni felieton – odkrycie pod tytułem „to nie my” przyszło do mnie w wieku lat 60 i dopiero pod wpływem upadku z materaca (puenta była wówczas taka, że jeśli nie dzieje mi się coś teraz, to nie dotyczy to mnie, bo toniemy To Nie My). A Mira już wie! Że nie „jest” tylko „była”. Czyli TO NIE ona. Bo ona jest teraz. Naciągam? No nie wiem. Uródźcie sobie wnuczkę to porozmawiamy.

A kiedy już pochodzimy, a Mirka pójdzie spać, bo śpi jak anioł przez 3 godziny w południe (anioły śpią??), czas na następnym punkt programu.

Przywilejem dziadzierzyńskiego jest jadanie na wynos w restauracjach. Obecnie, w czasach wiadomej epidemii, na wynos sprzedają wszędzie, więc wybór zwłaszcza w centrum Mokotowa, jest imponujący. Pozwólcie, że zareklamuję najfajniejsze (na razie, bo dużo mi jeszcze zostało do sprawdzenia) miejsca.

Pierwsze odkrycie w okolicy – Warburgery. Są dwa bary tej samej firmy w okolicy. Hamburgery może nie idealne, ale nie tak dużo im brakuje. A z hamburgerami jest naprawdę trudno, bo zawsze człowiek hamburgerowy, czyli taki jak ja, ma naprawdę mnóstwo porównań. Więc w tej silnej konkurencji Warburgery nie wymiękają i dają radę. Lepszy jest chyba ten na początku Dąbrowskiego czyli ten w budzie, bardziej obskurny. Mogę się jednak sugerować tym, że w brzydkim miejscu – bo oczywiście swego rodzaju snobizm wymaga, żeby w byle jakim miejscu było smaczniej. Jakoś to bardziej czytelników za serce chwyta czy co?

Drugie miejsce to „Akademia”. Zupełnie odwrotny kierunek. Elegancka restauracja z mnóstwem gwiazdek i dobrymi opiniami w internecie. Bardzo mnie tam ubawili, ale i nakarmili. Postanowiłem zjeść zwykłą pizzę. Nie jakąś udziwnioną, tylko klasyk. Nie wiedziałem czy w takiej eleganckiej „Akademii” jest to w ogóle możliwe. W sensie, zjedzenie jest teraz niemożliwe na pewno, ale czy w ogóle sprzedadzą czy też wyrzucą na ulicę. Zaraz po wejściu rzuca się w oczy kartka z byle jakim krzywym napisem „Najlepsza pizza w mieście”… A poza tą kartką wszystko wypieszczone, stylowe i w ogóle. Podchodzi do mnie elegancki pan, raczej somelier niż kelner, nie pytajcie jak to poznaję – to instynkt psychiatry.. „Czemu państwo wywiesili tę karteczkę w środku, a nie w oknie? Przecież się nikt nie dowie, że u was najlepsza pizza?” – zapytałem ciekawie. Elegancki pan skrzywił się równie elegancko: „Wie pan.. my tego nie chcemy rozgłaszać. Epidemia minie, a obciach pozostanie!”.

Świetnie powiedziane moim zdaniem. A pizza była bardzo dobra. Rozumiem, że kucharz się brzydził, ale przekroczył siebie i zrobił jak trzeba, a nawet i lepiej. Polecam i wrócę tam, choć somelier radził, że może raczej na cordon bleu, czy też coś z ryb, a nie na pizzę. Litości.. Może więc się zlituję, bo równy raczej gość i uśmiechnięty. (Niestety – jak tylko zdjęto epidemiczne ograniczenia – w Akademii przestali robić pizzę!! Żałosne..).

I na koniec znów w obskurniejszą stronę, ale za to mokotowski nąber łan! „Mezze” ptasia budka z kuchnią arabską i poniekąd izraelską (ale nie żydowską, bo to zupełnie całkiem co innego). Jest to baraczkowy bar, ale kucharz tamtejszy jest całkowicie natchniony i to, według mojej opinii, przez Ducha Świętego. Bo nie ma nic dobrego bez Ducha.

Ichni pita falafel nie znajduje równych w znanych mi miejscach. A dzisiejsza kalafiorowa!!! Wykryłem w niej mleczko kokosowe, orzechy nerkowca, imbir, curry, no i oczywiście pieczonego (?) kalafiora. Ale jak to było połączone, pomieszane. Czuję finisz po paru godzinach i to nie jest absmak.

No wprost nie ma jak na dziadzierzyńskim! Na Mokotowie. I to jeszcze jeśli człowiek żyje! Czego innego chcieć? A te wszystkie zarazy, lakdałny, co to kogo obchodzi…

---

tagi: mokotów  mira  dziadzierzyński 

	lukasz-swiecicki
	9 października 2021 19:55

28     1814    6 zaloguj sie by polubić