Rozmowy z psami

Zaczynam podejrzewać, że jestem kontrowersyjny. To znaczy zawsze tak wszyscy mówili, jeszcze kiedy byłem małym dzieckiem. Ale początkowo nie rozumiałem co to znaczy, a w późniejszym okresie nie rozumiałem, co to znaczy w odniesieniu do mnie. To znaczy ja to rozumiałem tak: nie lubicie mnie, więc opowiadacie jakieś głupoty, że jestem niby kontrowersyjny. A ja przecież wiem, że nie jestem.

Ostatnio jednak dopada mnie starość i zaczynam patrzeć na życie pod innym kątem (tak się dzieje, kiedy głowa człowiekowi opada..). I spod tego innego kąta, to na razie trochę wygląda tak, że, no faktycznie, mogliście mieć tam i jakąś rację, i może czasami bywam kontrowersyjny. Choć oczywiście to nie jest moja wina, bo zostałem sprowokowany i gdybyście się lepiej zachowywali, to pewnie bym wcale kontrowersyjny nie był.

A jeden pacjent to w ogóle powiedział, że gdzieś przeczytał, że ja jestem obcesowy. Ten pacjent nie wiedział co to znaczy, bo on, ten pacjent, jest z młodszego pokolenia, a oni nie znają, aż tak wielu słów (nie chciałbym być kontrowersyjny, ale tak jest!), ale potem sprawdził znaczenie słowa i mówi, że jestem obcesowy. Co więcej o niektórych sprawach mówię z dezynwolturą.

Tylko, że to nie jest felieton o mojej kontrowersyjności, tylko o modlitwie. Kilka osób mówiło mi ostatnio, ze nie tylko nie umie się modlić, ale nawet nie bardzo rozumie, o co tu właściwie chodzi. Czyli cos w tym sensie, że jak ktoś nie chce realnie pomóc, to mówi: „będę się modlił za ciebie”. Taki przykry rodzaj nieokazywania miłości.

Co gorsza sam też mam poważne wątpliwości, czy umiem się modlić. A dlaczego „co gorsza”? No, bo skoro zdarza mi się o tym pisać…

Właśnie w tej sprawie miałem olśnienie, które może się wydać kontrowersyjne. I nawet z powodu tej kontrowersyjności zastanawiałem się, czy nie zrezygnować z pisania o tym,. Nadal nie mam pewności, czy będę chciał ten tekst opublikować. Ostatecznie żal mi się zrobiło, bo mi takie myślenie o modlitwie pomogło, więc może i komuś innemu coś da?

Do rzeczy. Podczas porannego spaceru z Borysiem (tak się zaczyna większość tych historii, bo po prostu tak jest), zwróciłem uwagę na to, jak wiele osób, przechadzających się w porannej mgle ze swoimi psami, rozmawia z nimi. Tylko, że te rozmowy są dość dziwne, bo właściciele dzień w dzień powtarzają bardzo podobne formuły.

Pan Trener mówi „jakie te pieski są jednak mądre, jakie te pieski są mądre”, a pani Dżerowa mówi „Dżery mój ty mały Dżerylasku, gdzie jest mój Dżery, moje maleństwo”, a pan Marian mówi „Bubcia ty nie możesz być taka łakoma Bubciuniu, zaraz idziemy na śniadanie”. Co prawda pan Marian nic ostatnio nie mówi, bo go gdzieś znikł i wszyscy się o niego martwimy, no ale jakby chodził – to by mówił. A jeszcze pan Włodek mówi „Hary chodź no tutaj, Hary – kółeczko, Hary – kamień i Hary – gdzie ty łazisz” choć Hary nigdzie nie łazi i trzyma się pana Włodka jakby był na gumce.

I to jest jedna część – te formuły, które nic nie znaczą, albo niewiele znaczą, a w najlepszym razie są nieco zużyte.

A druga część to jest miłość. Wszyscy ci właściciele patrzą na swoje psy z miłością, są gotowi do poświęceń dla nich, znają je i bardzo się nimi interesują.

Ja nie porównuję Boga do psa. To nie jest moim celem w żadnym stopniu. Ale gdybyśmy umieli podobny kontakt nawiązać z Bogiem? Gdybyśmy, wypowiadając różne formuły, które w dużej części są dość staroświeckie i dla wielu osób bardzo niewiele znaczą, potraktowali je wyłącznie jako pasy transmisyjne ułatwiające koncentrację na naszej miłości, naszym przywiązaniu, a także naszej czułości, bo o Bogu wolno myśleć (trzeba może) także po prostu z czułością. To łatwiej wychodzi z psami, dlatego można zacząć od psów, żeby po prostu nabrać wprawy, a potem powoli przesunąć środek ciężkości.

Uwaga!! – w tym felietonie nie chodzi o to, że trzeba kochać pieski, bo są Bożymi Stworzeniami (przypomina mi się ta pani co mówiła „uwaga- to nie jest protest polityczny”!). Są nimi niewątpliwie, jak również drzewa, pszczoły, trzmiele i złote rybki. I ktoś może na tej podstawie żądać, żebyśmy kochali złote rybki jak siebie samego (albo na przykład „a gekona swego..”). Niech sobie żąda, ale ja nie o tym chciałem napisać.

Próbuję napisać o tym, że trudno nam się modlić także i dlatego, że może zbyt często w formie modlitwy gubimy jej treść. W przypadku ludzi wierzących pułapka polega na tym, że gubią się w formie. Niegrzecznie mówi się „klepią różańce”. Nic w tym złego, ale i niezbyt dużo dobrego.

Natomiast dla ludzi niewierzących to nasze klepanie jest zgorszeniem. Że takie głupoty robimy. I oni też zupełnie nie mają racji. Bo kiedy gadają do swoich psów to przecież dobrze rozumieją, że to jedynie wyraz miłości i, że nie należy robić semantycznej analizy zwrotu „mój Borysiu dynamisiu” (tak mówię do niego, a co?!) – bo to niewiele znaczy, to jest przekaźnik, a nie cel.

Zdaje sobie sprawę, że moja dzisiejsza myśl jest bardzo uboga. Bardziej widzę ją jako obraz.

Zamknijcie na chwilę oczy i zobaczcie to razem ze mną: Cytadela w lekkiej mgle, a dookoła chodzą, przechodzą, podchodzą i zbiegają ludzie z psami i coś tam do nich mruczą, gadają, a te psy też coś po swojemu. A ta mgiełka to jest miłość.

I taką mamy relację z Bogiem, akurat tu my pewnie jesteśmy pieskami, ale to jest bez znaczenia, bo to nie wyścigi i nie ranking.

No i na koniec jednak mam uczucie, że jestem kontrowersyjny, piszę z dezynwolturą, a nawet mogę być obcesowy. Kurcze. Ja tego chyba jednak nie puszczę…

---

tagi: psy  modlitwa 

	lukasz-swiecicki
	14 października 2021 18:03

14     1273    11 zaloguj sie by polubić