Psychiatra czyta „Żywe paradoksy” Roberta Barrona

Moim wujem, a dokładnie mężem cioci – siostry ojca (Kopaliński twierdzi, że ten stopień powinowactwa nazywa się „pociot”, no ale to nie brzmi najlepiej jednakowoż..), jest profesor Tomasz Dietl. Może nie wszyscy wiedzą, ja też do niedawna nie wiedziałem, że jest to największy polski uczony, jeśli liczyć wskaźniki bibliometryczne (to znaczy te wszystkie punkty za publikacje). Tomek (jesteśmy po imieniu) jest po prostu pierwszy na liście, a za nim długo nic. Nigdy o tym nie mówi (w przeciwieństwie do wielu znanych mi psychiatrów, którzy potrafią rozsyłać okólniki ze swoimi wynikami punktowymi..), więc dowiedziałem się niedawno z internetu.

Jest to więc bardzo znany i sławny fizyk teoretyk. Kiedyś, w dawnych czasach, jeszcze podczas Stanu Wojennego zepsuła mi się spłuczka w ubikacji. O kupieniu nowej nie było nawet mowy.

Odwiedził mnie akurat wujek, więc spytałem nieśmiało, czy nie można by potraktować zepsutej spłuczki, jako problemu fizycznego. Nie wiem czy mieliście kiedyś do czynienia z fizykiem teoretykiem? Ja mam dwóch takich wujków (bo trzeci jest astrofizykiem, więc chyba się nie liczy w tym rankingu). Zapewniam Was, że nie ma takiego problemu, którego nie byliby w stanie potraktować jako zadania z fizyki.

Wujek Tomek usiadł wygodnie, wziął kartkę, ołówek, rozwiązał ze dwie całki. Potem poprosił o piłkę gumową o wyliczonej średnicy, sznurek, kanapkę z węgorzem, zdjęcie rodziny królewskiej i wiertarkę. Po godzinie miałem w pokoju sznurek. Jeśli za niego pociągnąłem, to w ubikacji spuszczała się woda. Dlaczego w pokoju? Bo tak wujkowi wyszło. A dlaczego kanapkę i rodzinę królewską? Bo to cytat z „Gangu Olsena” – ale to już z pewnością zgadliście sami.

Oczywiście – pierwszy lepszy hydraulik naprawiłby spłuczkę. Ale ja poprosiłem najlepszego polskiego fizyka, a może i w ogóle najlepszego fizyka na kontynencie. I też naprawił. Tylko inaczej.

Jaki to ma związek z czytaniem książki biskupa Barrona przez psychiatrę? Już lecę wyjaśniać (to z kolei cytat z Wiecha):

Jestem człowiekiem wierzącym „od zawsze”. Pisałem o tym, ale przypominam, gdyby komuś umknęło. Do tego jeszcze wcale nie jestem „niepraktykującym”, ani „wątpiącym”, ani (niestety zapewne) – „poszukującym”. Nie jest to u mnie wiara tradycyjna, ani kulturowa, ani obsesyjna. Obawiam się mocno, że po prostu mam wiarę bezprzymiotnikową, miałem ją zawsze i zawsze była bardzo silna.

Nie boję się tak pisać, bo wiem dobrze, że nie ma w tym absolutnie żadnej mojej zasługi. Jest to po prostu błogosławieństwo i takie otrzymałem. Salomon dostał mądrość, a ja akurat wiarę – tak wypadło. Policzyłem sobie kiedyś, choć może mnie pamięć rzecz jasna mylić, że mogłem w życiu opuścić niedzielną mszę świętą jakieś pięć do dziesięciu razy. Na 60 lat.

I to tyle o mojej wierze. Bo ostatnio zacząłem czytać książkę Roberta Barrona „Żywe paradoksy”. Książka to zbiór krótkich tekstów (chyba jednak felietonów..) o sprawach wiary.

Przeczytałem bardzo dobrą recenzję i zapragnąłem przeczytać. Początkowo byłem rozczarowany, bo teksty są bardzo skompresowane. Barron nie epatuje formą, tylko porywa treścią. Na początku odrzuciłem teksty dotyczące dowodów na istnienie Boga, powołujące się na św. Tomasza z Akwinu. Barron jest zapalonym tomistą.

Potem jednak uruchomił się we mnie moduł psychiatryczny (stąd tytuł tego felietonu):

-A czemu ty tak unikasz tych rozdziałów??

- Nie są mi potrzebne. Mam naturalną wiarę i nie potrzebuję dowodów!

- Jasssne… Masz naturalną wiarę… Tym bardziej ci nie zaszkodzą dowody św. Tomasza. Chyba nie stracisz od nich wiary?

- Szkoda czasu, nic mi nie przybędzie.

- Ale jeśli jesteś też pewien, że nie ubędzie, to może byś się zapoznał? Bo jakby ktoś cię pytał, a okazałoby się, że nie wiesz, to by to jednak było gorszące. Czy nie?

- Jesteś kretynem i nie muszę cię słuchać, ale na dowód mojej racji – właśnie przeczytam, żebyś mi nie mówił!

Taką mniej więcej odbyłem rozmowę ze swoim psychiatrycznym modułem. Czy my tak często? No, obawiam się, że już zbyt często. Cóż zrobić? Psychiatria to szalona pani…

W każdym razie mój psychiatra uświadomił mi, że nie chcę się z czymś zapoznać z innych powodów niż mi się wydaje (niżbym chciał, żeby się wydawało..). Czyli trzeba przeczytać.

Przeczytałem teksty poświęcone dowodom na istnienie Boga, przedstawionym przez św. Tomasza i zaprezentowanym w skrócie przez biskupa Barrona. Nie chcę streszczać tych dowodów, bo streszczanie krótkiego streszczenia to już jednak przesada. Poza tym przypuszczam, że wszyscy znają te dowody.

Mogę powiedzieć tyle – dla mnie są nieodparcie przekonujące. Trzeba tylko koniecznie zrozumieć, że Bóg nie stanowi części Wszechświata, ani nie jest bytem obok Wszechświata. Święty Tomasz uważa, że w ogóle nie można w stosunku do Boga używać określenia „byt”. Bóg jest główną zasadą na której jest oparty Wszechświat. Zdaniem Barrona tak wielu naukowców twierdzi, że nie wierzy w Boga, ponieważ nie zadali sobie trudu, aby zrozumieć w co nie wierzą. Barron pisze „w to co oni nie wierzą, ja też nie wierzę i nie wierzył w to święty Tomasz”. To logiczne, jeśli nie ma się o jakiejś sprawie pojęcia, to ani wierzyć ani nie wierzyć w nią nie można. Trzeba przecież znać przedmiot sporu.

Powtórzę, bo w tym miejscu to ważne, ja sam nigdy nie miałem żadnych wątpliwości w istnienie Boga. Ale w tym momencie zrozumiałem, że takich wątpliwości nie może mieć nikt, kto uczciwie tę sprawę rozważy. Taki Bóg, o jakim pisze Tomasz, istnieje bez wątpienia, jest po prostu koniecznie potrzebny i próby wyjaśnienia świata bez Niego są tylko niepotrzebnymi wygibasami intelektualnymi. W ostateczności, w najlepszym razie, prowadzi to do zastąpienia Boga jakims genem czy czymś równie mądrym czyli do słabej semantyki.. Równocześnie jednak dotarło do mnie dlaczego wcale nie chciałem się tego dowiedzieć. Zrozumiałem bowiem z całą surowością, że szansa na to, że taki Bóg w jakikolwiek sposób o mnie osobiście dba, jest raczej żadna. Niegodna rozważenia.

I zrobiło mi się strasznie. Nie smutno tylko strasznie. Tak sobie w tym zastygłem ze strachu. Odłożyłem książkę. Zawołałem Borysa. Wyszliśmy.

Na wysokości działobitni, pisałem o niej jest „utrwaloną ruiną” czy jakoś tam, na Cytadeli, a więc kiedy przechodziłem obok działobitni, przyszło mi do głowy jedno słowo – „Chrystus”. To mnie całkowicie odmroziło. Poczułem wielką ulgę i wielką radość. Chrystus jest odpowiedzią na pytanie o to, czy Bóg wie, czy Bóg dba, czy też jest strasznie. Dobrą odpowiedzią.

No i proszę. Żyję sobie lat 60 oraz dodatkowo miesiąc i tydzień. Wierzę cały czas. Modlę się. Czytam. Myślę. I wymyśliłem. Coś co każdy wie, jak przypuszczam. Znów mi się udało być trywialnym.

Coś jak słynny profesor fizyki, który naprawił spłuczkę i to dziwnie. Boże! Naprawiłem sobie spłuczkę. Alleluja. Trochę mi to zajęło – ale jakie piękne uczucie!

---

tagi: bóg  barron  św tomasz 

	lukasz-swiecicki
	12 stycznia 2022 19:33

16     988    10 zaloguj sie by polubić