Przypowieści z którymi mam problemu – o co chodzi z tymi drachmami?

 

Dawno nie pisałem o przypowieściach, z którymi mam problem. Nie jest to związane ani z tym, że przestałem czytać przypowieści, ani z tym, że przestałem mieć problemy, ani o dziwo nawet z tym, że mi się ułamała nóżka w klawiaturze i nie chce mi się pisać, bo muszę źle ustawiać ręce.

Nie. Czytam. Mam problemy. A nóżka widocznie tak bardzo nie przeszkadza, skoro napisałem kolejną część wnuczyliady i inne takie. Nie pisałem o przypowieściach, bo po prostu były inne tematy.

Nie da się jednak ukryć, że sprawa drachmy od dawna mnie niepokoi. I to w wielu aspektach.

Po pierwsze ta kobieta miała 10 drachm. Czy to były wszystkie pieniądze, które miała, czy tylko wszystkie jej drachmy, a poza nimi miała jeszcze trochę assarionów, denarów, leptonów, a na przykład pod szafką to i cały talent…

Jednym słowem czy ta kobieta była raczej biedaczką czy raczej zbieraczką? Czy martwiła się o 10% całego swojego majątku, czy raczej o to, że jej się zdekompletowała taka ładna kolekcja drachm?

Nie była facetem, więc nie musiała kolekcjonować, ale ani teraz ani w Starożytności nikt kobiecie kolekcjonowac jednak nie zabraniał. A poza tym jeśli to były drachmy to mogły być srebrne (za marne 65 amerykańskich współczesnych centów), albo wręcz przeciwnie złote – za niemal 100 dolarów od sztuki.

Nic o tym Ewangelista nie mówi. To chyba raczej znaczy, że to sprawa bez większego znaczenia dla całej tej historii. Wydaje się jasne, że te drachmy były takie same. To znaczy albo wszystkie złote, albo wszystkie srebrne, żadna nie była jakąś tetradrachmą itp. Czyli ta pani musiała sobie policzyć, żeby się zorientować, że tam jej czegoś brakuje. Chyba, że jednak umiała je odróżnić?

W zasadzie na tym etapie to nie wygląda na kolekcję. Ale wcale bym nie był pewny.

Ja na przykład przez całe dzieciństwo zbierałem owocowe dropsy. I nic mi nie przeszkadzało, że były takie same. Liczyłem je i to właśnie ilość była moją kolekcją. Bo wcale tych dropsów nie numerowałem. Choć muszę przyznać, że podpisywałem je czasem według dat ich pozyskania. A źródłem tych dropsów była ciocia Mańcia…

Ciocia Mańcia to jest zupełnie osobna historia. Ciocia Mańcia była przed Drugą Wojną (teraz to już znowu trzeba pisać, że przed Drugą, do czego to doszło!) służącą u moich pradziadków. Razem z pradziadkami uczestniczyła w ukrywaniu Żydów i ma swoje drzewko w Yad Vaszem. Po wojnie nie była już służącą, ale ciocią, właściwie o tym, że kiedyś była służącą dowiedziałem się przypadkiem, chyba już nie w dzieciństwie wcale. Ciocia mieszkała z moimi dziadkami na Mickiewicza, za moich czasów pradziadek już nie żył, a potem sama w maleńkim mieszkaniu na Broniewskiego.

 

Była do nas bardzo przywiązana. Odwiedzała nas (moich Rodziców i rodzeństwo, w Laskach) raz w tygodniu, żeby pomóc mojej mamie w prasowaniu. Ciocia Mańcia była jedyną osobą, którą w życiu spotkałem, która mówiła na majtki „ineksykrymable”, a na spodnie męskie „portugalie”. Na damskie w ogóle nie mówiła, bo Ciocia nie dopuszczała istnienia spodni damskich.

Kiedyś spytałem ją o te „ineksykrymable”, bo zadziwiło mnie, że zawsze tak mówi. Ciocia wyjaśniła mi wtedy, że porządnej kobiecie nie wypada mówić różnych słów i dlatego, że nie może mówić o gaciach, a już o spodniach męskich to Boże broń! Pamiętam, że bardzo mi ta odpowiedź zaimponowała...

Ciocia w ogóle była imponująca. Choć nie miała żadnego wykształcenia, jednak bardzo dużo czytała i miała bardzo zdecydowany gust czytelniczy. Poza tym piekła niezwykłą szarlotkę. Nigdy przedtem i poważnie się obawiam, że także nigdy potem, takiej szarlotki już nie jadłem i jadł pewnie nie będę. No i, last but non least, jak Ciocia powiedziała „nie”, to nie było od tego żadnego odwołania. Wiedzieliśmy dobrze, że Mamę można namówić, Babci to nawet nie trzeba było namawiać, ale i tak Ciocia była ostateczną instancją, bo jeśli Ona powiedziała „nie” to już niestety było pozamiatane.

I tak widzę tę kobietę od drachm. Bo ona też wszystko pozamiatała i wysprzątała. Ciocia Mańcia właśnie tak żyła. Gdyby coś zginęło, ale Jej nie ginęło, to by wszystko tak wysprzątała, że samo by wyskoczyło i prosiło o zmiłowanie. Ta kobieta też tak pewnie miała…

No i pozostaje ten główny problem. Zaprosiła nie tylko przyjaciółki, ale do tego również sąsiadki, takie sąsiadki z którymi się nie przyjaźniła wcale. Czyli z pewnością musiała je czymś poczęstować. Bo gdyby to były tylko przyjaciółki, no to ostatecznie by zrozumiały, że chodzi tylko o spotkanie, ale zaprosić sąsiadki, z dość egzotycznego dla nich zapewne, powodu i tak całkiem niczym nie poczęstować? To byłoby strasznie słabe. Chyba niemożliwe. Przecież to się nie działo w Skandynawii… I ten poczęstunek mógł z pewnością kosztować więcej niż drachmę.

Czy z tego mam wyciągać wniosek, że chodzi tu o to, że kobieta kocha każdą swoją drachmę i dlatego z każdej będzie się tak cieszyła? Wcale mi się tak nie wydaje! Myślę, że ona kocha właśnie tę drachmę, która się zgubiła o wiele bardziej niż tamte. I dlatego to jest tego warte.

A gdyby inna się zgubiła, to kochałaby tę inną bardziej. Czyli one nie są takie same. Można je odróżnić. Choć wyglądają tak samo.

A więc to jednak była kolekcjonerka, a nie zwykła zbieraczka. Kolekcjonowała rzeczy, które wyglądały tak samo, ale które różniły się od siebie. Jak moje dropsy owocowe od Cioci Mańci.

---

tagi: przypowieść  drachma  ciocia mańcia 

	lukasz-swiecicki
	26 kwietnia 2022 16:16

12     1045    6 zaloguj sie by polubić