Opowiadania pana zawsze czytam profesorze.To tez jest wzruszające  i trochę jednak zwyczajną normą kochających się małżonków.. Ale nie ! -jednak  istnieje  problem komunikacyjny,chociaz małżonkowie są razem ze sobą ponad i 50 lat .

Ustaje komunikacja mimo wysiłków i poświęcenia w przypadku choroby Alzheimera. I choćby nie wiem co...to przy utracie pamięci,gdzie skarpetki lądują w zmywarce,a koszula w lodówce ,jeszcze można ogarnąć..,ale już z resztą problem komunikacji jest wielki. I wtedy m-ce są równie długie jak lata... Może nawet fragment listu św.Pawła "nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie " bardziej pasuje ,bo ten krzyż trzeba dźwigać do końca

Jeszcze raz gratuluję lekkości stylu. Spróbuję odpowiedzieć ale lekko nie będzie.

Św. Paweł w Liście do Galatów rozdział trzeci pisze tak:

..."Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie." (Ga 3, 27-28)

Św. Paweł uczy nas, że jesteśmy po grzechu pierworodnym, który zaowocował realnymi skutkami dzielącymi ludzi boleśnie i stawiający ich na pozycjach przeciwników, wrogów.

Według św. Pawła są takie trzy podstawowe pęknięcia, linie demarkacyjne rozrywające ludzkość.
Pierwsze najgłębsze to między mężczyzną a kobietą, drugie między wolnymi i niewolnymi (dziś byśmy powiedzieli między naprawdę bogatym a biednym, który żyje od pierwszego do pierwszego) i trzecie religijne między Narodem Bożego Wybrania a gojami (do dziś Żydzi tak patrzą na świat, który dzieli się na ich wiernych i całą resztę gojów, czyli nas niewiernych).

Pan Jezus mocą swojego krzyża i zmartwychwstania unieważnia i likwiduje te podziały. Daje Ducha Świętego każdemu, kto w Niego wierzy, niezależnie od tego czy jest mężczyzną albo kobietą, bogatym czy biednym, Żydem czy Grekiem tzn. poganinem będącym przedmiotem gniewu Bożego.

Dzięki Duchowi Świętemu jesteśmy drugim Chrystusem i mamy tę możliwość, aby działać i kochać jak Chrystus. Czyli już jesteśmy Chrystusem ale nie do końca. Wszystko zależy od naszego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.

Św. Paweł uczy  nas, że życie chrześcijanina jest rozpiętę między dwoma biegunami: już i jeszcze nie. Już jestem zbawiony ale jeszcze nie, bo muszę moje zbawienie dopełnić przez własne wybory i wierność Chrystusowi. Już działa we mnie Duch Święty ale nie w pełni, bo ciągle są obszary w moim sercu Jemu nie poddane, itd ...

Otóż w małżeństwo jest tajemnicą wielką w odniesieniu do Chrystusa i Kościoła. Tzn. małżonkowie starają się być dla drugiego tak jak Chrystus jest dla nas. Mają ten potencjał ale muszą go uruchomić, ciągle go wyzwalać. Czyli już ale jeszcze nie ...

A teraz najważniejsze... Chrystus kocha nas przede wszystkim obarczając się naszymi ograniczeniami, słabościami i grzechami. On poniósł to wszystko na drzewo krzyża i obmył to Krwią swoją.

Dlatego jedności w małżeństwie nie można zbudować tylko na samej komunikacji, na wysiłkach wzajemnego zrozumienia. Tak się nie da i to tak nie działa. Jedność w małżeństwie, czy gdziekolwiek indziej między chrześcijanami, buduje się przez branie krzyża drugiego, męża, żony, dzieci czy współbraci i dźwiganie go.

A krzyż ciąży, uganiata. Krzyż nie jest do zrozumienia. Krzyż jest do dźwigania, ciągle od nowa, dzień po dniu...

Świat krzyża nie rozumienie ale chrześcijanin ma moc Ducha Świętego, abo go objąć i go dźwigać, bo w krzyżu objętym z wiarą działa Pan Jezus, który obmywa, to co dzieli swoją Krwią.

Pan ładnie opisał te krzyże, które trzeba brać każdego dnia i dźwiagać.

A więc już i jeszcze nie ... Dlatego jesteśmy kimś jednym w Chrystusie ale poprzez krzyż, który burzy mur rozdzielający ludzkość a więc każdego z nas od drugiego.

Trochę pokrętnie to wyszło ... Ale mam nadzieję, że coś się ujaśniło ...

I tak chyba należy ją rozumieć.Dlatego trafia mi do zrozumienia komentarz ojca mniszyszko.< Dlatego jedności w małżeństwie nie można zbudować tylko na samej komunikacji - A krzyż ciąży, uganiata. Krzyż nie jest do zrozumienia. Krzyż jest do dźwigania, ciągle od nowa, dzień po dniu... >

Nie, atelinie.Profesor dał swój przykład i ja to też rozumiem. Nie napisał o tym,że w chorobach i ciężkich przypadkach komunikacja jest niemożliwa. Wektor pozostaje taki sam,bo trzyma nas nadzieja,tylko jest bardzo,bardzo trudny do udźwignięcia. Jak krzyż...Może przesadziłam dając taki przykład odbiegający od notki,ale tak jest w życiu i w małżeństwie.Na dobre i złe...

Ale ja przeciez o nic nie pytałem!! Napisałem, że rozumiem słowa św. Pawła i rozumiem je, tak jak w Pańskim wyjasnieniu, ale przeciez nie tak sie pisze felietony!! Ten nie był o św. Pawle, co jest zaznaczone w tytule. W ogóle nie był religijny, przecież..

Wspaniały tekst Panie Profesorze. Lekkość stylu, połączona z ciekawą analizą i wbrew pozorom głęboką refleksją a i hasło o Izajaszu w Wikipedii bardzo zabawne.

Właśnie tego brakuje w tych naszych ułomnych komunikatach, żeby mąż, żona dopowiedzieli tą trzecią kwestię z tych mini dialogów. Zwykle „zacinamy się” na tym dwuwierszu. Żona nie dopowiada o co chodzi z tymi spodniami a i mąż nie zadaje sobie drugiego pytania czy jest inne wytłumaczenie na pytanie żony.

Proszę się nie przejmować komentarzami betacoola i mniszyska. Nie zrozumieli prostoty tego co Pan doskonale opisał.  Dodane 3 gr "lepszego" potrafi strolować "dobre".

No właśnie Profesor nie pytał ale „Odpowiedź” pada. Ojcze Mniszysko kazanie do przytoczonego czytania (dobrze że tego samego co autor wskazał) bardzo ładne i pogłębione teologicznie ale daleko odjechane od sedna. Miało być o komunikacji „Że Ona nie uważa. A ja uważam” a wyszło o pęknięciach i biegunach.

Profesor nie określił kategorycznie że jedność w małżeństwie buduje się tylko na komunikacji. Tak, „ładnie opisał te krzyże, które trzeba brać każdego dnia i dźwigać” i jest ich wiele ale tu padł fokus na komunikację, która wydaje się tak prosta w przytoczonych mini dialogach a przysparza tak wiele problemów w codziennym zrozumieniu siebie nawzajem.

Być może Profesor ma skrzywienie zawodowe i stawia najpierw na komunikację lecz skoro „jesteśmy kimś jednym w Chrystusie poprzez krzyż, który burzy mur” błędnej komunikacji „rozdzielający” małżonków, to jak powinien brzmieć wg. Ojca, 4. i 5. wers tych dialogów wymyślonych przez autora? Bo do tego, tu się sprowadza to „dźwiganie, ciągle od nowa, dzień po dniu...”

Czy żona ma „dźwigać” beztroską nieuwagę męża o szczegóły jego wyglądu czy też mąż powinien dźwignąć wyobraźnie i poszukać między 0 a 1, nieskończonej liczby ułamkowych trosk żony, które nie są wymierzone przeciwko niemu ?

To był super felieton małżonka sięgającego głęboko do autopsji a nie komentarz religijny który trzeba strolować super kazaniem.

Dzięki za lekcję pokory.

Rozumiem że Starzy na SN gdy komentują, to dyskutują, natomiast ja jeżeli komentuję komentarz to jestem ogrodnikiem bez prawej nogi. Skoro profesor nie potrzebuje adwokata to tym bardziej betaccol a już z pewnością nie mniszysko. No i skoro profesor nie zabrania dyskusji to rozumie że Pani również mi jej nie odmówi. Rzadko komentuje, choć pokusa jest częsta i akurat tenn tekst profesora jest mi na swój sposób bliski, dlatego komentarze wywołały taki rezonans. W komentarzu do mniszyska zaproponowałem i zapytałem co uważam za konstruktywne rozwinięcie notki autora. Chyba mieszcze się z ramach dyskusji, nikomu jej nie zabraniając.

Myślę, że nie ma za bardzo o co kruszyć kopii. W swoim pierwszym komentarzu napisałem, że jest to piękny tekst. A cały mój wywód dotyczył siostrzeństwa i braterstwa, o których napisał Pan Profesor. Wydaje mi się, że św. Paweł w liście postulował, by wybić się nie tylko ponad bycie mężczyzną/kobietą, ale także i ponad owo siostrzeńtwo/braterstwo.

Co ciekawe ów wyższy poziom jest naznaczony formami męskoosobowymi, ale myślę, że mądre Panie nie powinny się czuć pokrzywdzone:

"Bracia: Wszyscy dzięki wierze jesteście synami Bożymi w Chrystusie Jezusie".

... synami Bożymi w Synu Bożym, czyż nie piękne?

P.S. ogrodników darzę estymą, więc ich w to nie mieszajmy.

"Lubię kiedy jest ze mną." To wystarcza za wszystko. I tutaj żaden podział nie istnieje, bo jest upodobanie w dobru. 15sierpnia mamy 40 tą rocznicę ślubu. Zmarli już nasi katecheci i Ojciec Maksymilian cysters co udzielał nam ślubu i my także coraz częściej do nich się zwracamy myślami i wspomnieniami. 

Dobry i piękny komentarz  napisałeś qwerty...a nawet gdy komunikacja jest niemożliwa to dźwigamy ten krzyż na dobre i złe. I nie wyobrażam sobie inaczej.

Bardzo dziękuję!!! Bardzo ładnie i cierpiliwie wyjaśnił Pan o co mi chodziło, a na co jakoś mi cieprliwości może zabrakło. Tak. Jasne, że nie tylko komunikacja. To był tylko temat tego felietonu, który przecież nie jest Światem tylko felietonem.

Tego nie wiem. Mam dopiero 40...