Obliczenia Pana Zegarmistrza czyli bareizmy w moim życiu – ciąg dalszy.

 

Przy Placu Wilsona (może na wszelki wypadek powiem, choć to chyba powszechna wiedza – jeśli wymawiacie Łilsona to znaczy, że nie jesteście z Warszawy; my zawsze i wszędzie mówimy Wilsona, przez polskie W – to jest obowiązek!) czyli właśnie przy tym Placu, jest dwóch zegarmistrzów. Zresztą niedaleko od siebie, po obu stronach sklepu Piccolo Italia (bardzo ważne miejsce!).

Na lewo od Italii, patrząc w kierunku Bielan, jest taki bardziej sieciowy zegarmistrz. No, taki w każdym razie normlany, 21-wieczny, jak się do niego przyjdzie z zegarkiem to wymieni baterię, uśmiechnie się, dzień dobry powie i do widzenia. Niby to jest jakoś tam fajne i o to „żeśmy walczyly” – jeśli dobrze zrozumiałem Wieszcza (a mogłem źle, bo On tak dziwnie często wieszczy, że aż strach..). Ale..

No właśnie. Dlatego, jeśli to możliwe, to chodzę do tego drugiego. Drugi zegarmistrz jest Zegarmistrzem, lub może zegarMistrzem - do końca tego nie wiem. Z pewnością nie mówi dzień dobry, choć może odpowiedzieć, jeśli będzie wolny. Ale jest zajęty!

Jest to w ogóle człowiek niezwykły, który jest gotów pouczać nawet moją Żonę. Niby, że on nie zna mojej Żony, ale zawsze to jest jednak odwaga! Innych ludzi poucza w sposób zupełnie naturalny. I bardzo dydaktyczny.

- Na ile wystarczy mi ta bateria w zegarku?

Przeciągłe spojrzenie, ironiczny półuśmiech – To jest źle zadane pytanie. – I koniec. Tyle.

- A dobrze zadane jest jakie? – psychiatrzy (tacy jak ja) nie mają praktycznie godności, więc nie można ich obrazić.

- Dobrze zadane pytanie jest dobre. A jak pan myślał?

- Acha… Czyli ile czasu to zajmie zanim mi się wyładuje bateryjka w tym zegarku przy normalnej eksploatacji… Takie może być?

- Noooo, niezłe.

- Czyli na ile??

- Tego to ja już nie wiem, ja nie jestem od bateryjek! – tryumfuje Zegarmistrz.

Załatwił mnie. Ale to jeszcze nic. Pani przede mną przyniosła stary budzik. Podaje go nieśmiało. Pan Zegarmistrz otwiera z pewnym niesmakiem…

- Ojej!! W środku wszystko zardzewiało!!

- No to tego, no, to nie jest moja wina, to był ulubiony zegar męża nieboszczyka i tego, no, pomyślałam…

- Taaak??? – ironiczne spojrzenie…

- Tak. Właśnie pomyślałam, że trzeba naprawić! – pani postanowiła być stanowcza.

- To bardzo proszę. Nie widzę przeszkód. – mówi Pan i odkłada zegarek na bok.

- Aaaa, no, ale myślałam, że pan?? Że Pan??

- Nie. Ja na pewno nie.

- Tu koszty nie grają roli…

- Dla mnie też nie. Nie naprawię tego złomu.

- Ojej – pani próbuje wszystkiego – bo ten, nieboszczyk będzie mnie straszył…

- Tak – pan zegarmistrz jakby trochę zainteresowany, jest nadzieja – a ile czasu temu zmarł?

- A będzie już osiem lat!

Pan Zegarmistrz wydaje się liczyć przez chwilę, coś dodaje w pamięci….

- Osiem mówi pani?? To nie. Nie będzie. Definitywnie. A pan w jakiej sprawie?

To już do mnie. Sprawa nieboszczyka zakończona.

Są ludzie tacy, że potrafią. A innym tylko się tak wydaje. I ci pierwsi to fachowcy.

No, a my możemy się tylko pokłonić.

 

---

tagi: pan zegarmistrz  mąż nieboszczyk  dobre pytania 

	lukasz-swiecicki
	7 stycznia 2024 22:33

15     795    9 zaloguj sie by polubić