O konserwatyzmie albo i zupełnie nie o nim

 

Określenie konserwatyzm, choć całkiem ściśle i przekonująco zdefiniowane w Wikipedii jako koncepcja „która bazuje na hasłach obrony porządku społecznego oraz umacniania tradycyjnych wartości, takich jak: religia, naród, państwo, rodzina, hierarchia, autorytet”, jest jednak bardzo różnie odbierane i rozumiane.

Pamiętam, że kiedyś spotkałem się nawet z jakimś, wówczas dla mnie skrajnie niezrozumiałym (a i teraz nie za bardzo…) obrzydzeniem do określenie siebie jako konserwatysty. To znaczy jacyś Czytelnicy byli niezwykle zniesmaczeni tym, że tak siebie określiłem. Jako konserwatystę. A nie jako „rasistę”, „faszystę”, „białego suprematystę” czy coś tam jeszcze innego.

Bardzo możliwe, tak wówczas pomyślałem, że osobom wyrażającym tak duże emocje w związku z tak mało (w moim odczuciu) emocjonalnym określeniem, skojarzyło się to po prostu z konserwą mięsną, na przykład typu mielonka.

Konserwy mięsne typu mielonka nie są w ogóle zbyt smaczne ani zbyt zdrowe. Jeśli do tego mają ponad 60 lat (jak ja) i nie były przechowywane w zamrażarce (też tak jak ja), to lepiej ich nawet nie otwierać. Mają znaczny bombaż i lepiej je wyrzucić i to daleko od domu.

Z drugiej strony zjedzenie takiej konserwy spowoduje zapewne znacznego stopnia rewolucję w żołądku. Czy w związku z tym powinienem się brzydzić rewolucjonistami???

Bo, przyznacie chyba sami, tak byłoby sprawiedliwie. Jeśli ja jestem konserwą (mięsną), to oni (nie-konserwatyści czyli rewolucjoniści) może mogą wywoływać rewolucje w żołądku?

Może się więc kojarzyć nie tylko konserwatyzm. Trzeba uważać z tymi skojarzeniami. Tak zawsze mówią psychiatrzy. A w każdym razie tak sobie oni myślą. U psychiatry też lepiej troszkę uważać.

Ale ten felieton, jak zwykle, w ogóle nie jest o tym. To jest felieton o filmie. Tak! Znowu byliśmy w kinie. Ja wiem, że trzeci raz w ciągu pół roku to może się już wydać znaczną przesadą, no ale stało się i już!

Jak zwykle Żona musiała mnie bardzo namawiać. Tym razem przeszła nawet samą siebie, bo powiedziała, że możemy nie iść jeśli źle się czuję. Akurat czułem się źle, bo bakterie z ostatniego mojego felietonu, znowu bardziej zaatakowały, a pani doktor kardiolog kazała brać antybiotyk i w ogóle poczułem się jak skolonizowany przez kosmitów.

W takiej sytuacji w zasadzie tylko jedno może mnie zmusić do działania - jeśli ktoś, a szczególnie Anita, wyrazi podejrzenie, że właśnie źle się czuję i czegoś tam nie zrobię. Jeśli w takiej sytuacji nie zrobię, to zapewne jestem już nieżywy, a co najmniej nieprzytomny. W innej sytuacji właśnie zrobię. Nie wiem czemu. Po prostu.

Tak czy owak - bardzo dobrze się stało, że poszedłem na film „Przesilenie zimowe” - bo to był ten film. Chyba jeszcze o tym nie pisałem?

To jest właśnie łącznik między filmem a konserwatyzmem. Bo to jest film konserwatywny.

Nie w tym sensie, że rozgrywa się na Boże Narodzenie 1970 roku (a potem w ciągu Nowego Roku 1971), bo oczywiście czas akcji nie decyduje o tym, czy coś jest konserwatywne.

I nie w tym sensie, że miejscem akcji jest stara i tradycjonalistyczna amerykańska szkoła średnia - bo miejsce akcji też nie decyduje. Choć oczywiście z jakichś przyczyn łatwiej o konserwatyzm wśród starych mebli i dębowych boazerii, a tych w filmie nie brakuje.

W zasadzie również fakt, że głównym bohaterem (odtwórca roli mianowany zresztą do Oskara i powinien go dostać!) jest nauczyciel historii starożytnej także nie jest decydujący, jeśli chodzi o konserwatyzm, bo, jak wiadomo, tacy właśnie nauczyciele potrafią być bardzo rewolucyjni.

Z tym, że ten był akurat konserwatywny.

I znowu - nie znaczy to wcale, aby Paul Hunham (bo tak się nazywa postać odtwarza przez Paula Giamattiego, tegoż nominanta do Oscara) był człowiekiem zachowawczym, mało kreatywnym, wycofanym, a już z pewnością nie grzecznym i poprawnym. Jest raczej przeciwnie. Paul jest z jednej strony postrachem uczniów, ale z drugiej potrafi być pijany już przed południem… Choć to tylko słowa złośliwego ucznia, może tam całkiem pijany nie był ale, że dość zdrowo ciągnął whiskey to raczej widać.

Tyle tylko, że oczywiście nie o to chodzi. Paul Hunham jest nie tylko przywiązany do pewnych wartości, ale także ma odwagę i charakter, żeby je głosić.

A do tego to wszystko jest świetnie pokazane, bez żadnego wykładania kawy na ławę, bez trucia i drętwoty jak choćby w zupełnie nieznośnej ramocie pod tytułem „Stowarzyszenie umarłych poetów”… Można się zresztą domyślić, czemu ci poeci byli umarli. W tak drętwym świecie po prostu nie da się żyć, tak ludzie nie wyglądają, nie działają. Ludzie są raczej tacy jak w „Zimowym przesileniu”, tylko być może za często nie zdają sobie z tego sprawy.

W dostępnych recenzjach z filmu przeczytałem, że początek jest „ślamazarny” i wszystko za wolno i zbyt niezdarnie się toczy. To zupełne nieporozumienie. Tak jak jest - jest właśnie idealnie. Tak wygląda konserwatywny Świat Huhnama do którego (bardzo powoli) wchodzi Angus Tully (wspaniale grany przez Dominika Sessę, któremu sam był dał wielkiego Oskara, ale niestety ten mój, którego mogłem w zasadzie dać, rozbił się po ostatnim wręczeniu czyli po 25 latach ciężkiej pracy…).

Wierzę reżyserowi (Alexander Payne) i autorowi scenariusza (David Hemingson), że udało się konserwatyście wychować konserwatystę. Z czego być może nic nie wynika (bo jak mówi Paul Huhnam „życie jest jak drabinka w kurniku - krótkie i obsrane”), ale być może wynika bardzo, bardzo wiele.

A w każdym razie skojarzenie z konserwą mięsną drugiej czy tam trzeciej świeżości należy całkowicie odrzucić. Natomiast związek między rewolucjonistami a rewolucjami w żołądku uważam za bardzo możliwy. Ale nie jestem specjalistą od rewolucji. Mogę się mylić.

 

Idźcie koniecznie do kina jak najszybciej. Będziecie wracać do tego filmu w każde Boże Narodzenie, tak jak ja od lat wracam do „Opowieści wigilijnej”. Są rzeczy trafione idealnie, których poprawić się w zasadzie nie da, a w każdym razie nie należy. Taki jest mój, konserwatywny, punkt widzenia.

---

tagi: film  konserwatyzm  przesilenie zimowe 

	lukasz-swiecicki
	9 lutego 2024 18:26

25     1005    8 zaloguj sie by polubić