O kibicowaniu

 

Jedna ze stałych Czytelniczek tego bloga [na FB] (s. Felicyta) ujawniła ostatnio obawę, że zaczytany własną książką nie będę pisał nowych felietonów.

Jak to się często zdarza – Czytelniczka ma świetną intuicję, choć nie ma do końca racji.. Rzeczywiście ostatnio zdecydowanie mniej piszę, jak na mnie to niemal wcale, ale przyczyną nie jest zaczytanie własnymi felietonami (choć na etapie końcowym produkcji książki musiałem kilka razy przeczytać wszystko co napisałem i przyznam, że to nie jest łatwe. Przeorało mi umysł i uświadomiło, że jestem znacznie mniej zabawny niż mi się do tej pory wydawało…).

Przyczyna jest zupełnie inna i jest związana z Mistrzostwami Świata w piłce nożnej. Tak, pora to przyznać wreszcie, jestem maniakalnym kibicem, a potrzeba i chęć obejrzenia codziennie przynajmniej jednego meczu (a jeszcze lepiej dwóch, trzech, czterech!!!) pozbawia mnie całkowicie tych resztek czasu, o których i tak dotąd myślałem, że ich nie mam. To był jednak ten czas, który poświęcałem na pisanie!! Tak się okazało..

Musiałem jednak siąść do pisania, bo zafrapowało mnie samo zjawisko kibicowania. „Słownik Języka Polskiego” PWN uważa, że kibicować to „przyglądać się rozgrywkom sportowym i dopingować tych uczestników z którymi się sympatyzuje”…

No bardzo ciekawe….

Czyli, jeśli podczas meczu Polska Argentyna nie mogłem, znieść ciśnienia i wyszedłem z Borysem na spacer, a potem dwa razy obleciałem Cytadelę nie spoglądając do telefonu na wynik, to wówczas nie kibicowałem, bo przecież nie oglądałem…

A kiedy cieszyłem się niezmiernie ze zwycięstwa Japonii z Hiszpanią, ale nie dlatego, że sympatyzuję z Japonią, tylko dlatego, że dzięki temu odpadli Niemcy, to wówczas także nie kibicowałem, bo jako żywo z Niemcami nie sympatyzuję.

Patrząc z innej strony, Marian Piłka polityk konserwatywny, dawny prezes Zjednoczenia Chrześcijańsko Narodowego (który nie dość, że nazywa się tak jak się nazywa – czyli pięknie- to jeszcze się urodził w miejscowości Trąbki – czyli tak jakby coś tam wie na temat) powiedział kiedyś, chyba w wywiadzie udzielonym Mazurkowi, że (cytuję wyłącznie z pamięci i niedokładnie, choć raczej wiernie), że Polak powinien kibicować Polsce, jeśli Polska odpadnie, to drużynie katolickiej, jeśli takiej nie ma to chrześcijańskiej, jeśli nie ma i takiej – to monoteistycznej, a w ostateczności takiej, która spowoduje, że odpadną Niemcy. Z tej wypowiedzi mogłoby wynikać, że sam kibic powinien być katolikiem.

Oczywiście to jest bardzo dobrze być katolikiem i nie mam wątpliwości (a św. Jan Paweł II powiedział, że z nieważnych rzeczy na Świecie najważniejsza jest piłka nożna…), ale przecież to ma niewiele wspólnego z kibicowaniem!!

Bo kibicować to może także znaczyć – nie brać w czymś aktywnego udziału, nie grać, nie biegać po boisku, tylko „stać z boku i sobie tak kibicować”. Czyli chrześcijanin nie powinien w ogóle kibicować, bo nie tego od nas Bóg oczekuje, żebyśmy sobie tak stali.

Wracamy tym samym do punktu wyjścia i nadal szukam odpowiedzi na pytanie co to znaczy, że ja nie piszę tylko kibicuję, bo jestem kibicem. Czyli co robię i kim jestem?

Pewnie powinienem szukać raczej odpowiedzi indywidualnej. Czyli jak to jest dla mnie, a nie jakie są prawidłowości w głowie pana Mariana. Jest wówczas pewnie większa szansa, że trafię.

Dla mnie kibicowanie nigdy nie było „przyglądaniem się”. Zawsze było bardzo aktywnym procesem. I nie chodzi tylko o emocje, ale o czysto fizyczną aktywność. Podczas Mistrzostw Świata w 1974 roku wybiegałem z wiejskiej chałupy (to było podczas wakacji), wdrapywałem się na stóg i skakałem w dół z dużej wysokości, czując, że chyba cos sobie zaraz zrobię. Rozwalało mnie szczęście. A kiedy w 2016 Polska po serii karnych wygrała ze Szwajcarią i awansowała do ćwierćfinału, to mimo wielkiego upału, złapałem największą moją biało-czerwoną flagę i latałem z nią po Wiadukcie Gdańskim, przy czym mało nie wpadłem pod tramwaj, ale zdaje się, że i to mnie uradowało, bo ten tramwaj też był w narodowych barwach.

Mój ulubiony Kurt Vonnegut opisał kiedyś („Slapstick or lonesome no more”), zjawisko, które określił jako „granfaloniarstwo”. Granfaloniarstwo to „fałszywe poczucie wspólnoty”, rodzaj urojenia dotyczącego rzekomej przynależności do większej całości. Na pozór mogłoby się wydawać, że kibicowanie to jedno wielkie granfaloniarstwo. Ale, wyjątkowo, ja się z Vonnegutem nie zgadzam.

Przecież nie odczuwam żadnej łączności z kibolami ryczącymi na ulicy. Nie mam też w sercu żadnych negatywnych uczuć. No owszem, życzę Niemcom, żeby odpadli, ale nie życzę im niczego złego! Pojadą do domu, odpoczną, nikt ich nie sfauluje. Chyba dobrze?

Więc mam uczucie i odczucie, że moje kibicowanie nie wywodzi się z poczucia przynależności tylko z czystego, wewnętrznego entuzjazmu, płynącego z samego serca. Obecność innych kibiców tak bardzo mi nie przeszkadza, ale raczej nie jest mi potrzebna. Nie chodzę na stadiony i chętnie oglądam mecze sam, albo w towarzystwie Borysia, który się nie wtrąca, nie mądralizuje i mi nie mówi, kiedy był karny słuszny, a kiedy nie. Słuszny karny jest dla nas, a niesłuszny dla nich. Czy to jest kurzę takie trudne do zapamiętania??

Czy w związku z tym mam problem z meczem z Argentyną? No, bo niby awansowaliśmy, ale rzeczywiście (podobno, bo ja z nerwów wcale nie oglądałem!!) mecz był jakiś taki słaby.

Może i był słaby, tego nie wiem, ale dostarczył mi osobiście bardzo dużo emocji. A czy to były dobre emocje? Jak to emocje. Były mieszane.

Jakby nie było mecz z Argentyną już był, następne spotkanie z tym samy zespołem jest możliwe dopiero w finale. I wtedy postaramy się zagrać lepiej.

Pasuje wam malkontenci??

Czyli jeśli wygramy z Francją, lub raczej jak już z nią wygramy, no to raczej pisał przez jakiś czas nie będę, za co Siostrę i innych przepraszam. Tymczasem wszyscy chętni mają książkę, dobre 496 stron więc chyba jest co czytać, bo oprócz Penci, nikt pewnie nie znał wszystkiego??

---

tagi: piłka nożna  kibicowanie 

	lukasz-swiecicki
	2 grudnia 2022 17:46

25     1013    4 zaloguj sie by polubić