Laski nauczyły mnie pokory.Czemu pewnie Pan profesor nie zaprzeczy.I wszyscy wszystkim pomagali.Odmowa pomocy nie była tam znana.Tak mi się skojarzyło z tym pięknym opisem spowiedzi.Pewnie mieszkał Pan w jednym z tych domów przy alejce na cmentarz?Bardzo lubię czytać wszystko co Pan pisze.

Prawdopodobnie nie "czuję blues'a" pańskiej formy wypowiedzi. Nie mniej porusza pan poważne sprawy dotyczące wiary i jako kapłan czuję się zobligowany do wypowiedzi.

Ja nie za bardzo potrafię lekko mówić o sprawach ostatecznych, ponieważ właśnie o takich jest mowa. Być może Marysia by mnie nauczyła mówić w takiej konwencji. Jakkolwiek urocza jest ta konwencja, to jest ona dla mnie, stukam szczerze i bez bicia, obca.

Po pierwsze więc nie spowiadamy się kapłanowi, choćby i najbardziej zacnemu i jak najbardziej oddanemu sprawom Niebios, ale Panu Bogu. Kapłan jest tutaj tylko "słuchawką Pana Boga". Wynika to z prostego faktu, że w Kościele zasadniczo wszystko jest sakramentem, widzialnym znakiem rzeczywistości niewidzialnej.

Po drugie, owszem spowiadamy się też grzesznikowi i nie ma tutaj znaczenia, kto jest większym a kto mniejszym grzesznikiem, ponieważ każdy mój osobisty grzech RANI WSZYSTKICH a nie jest tylko kwestią między mną a Niebiosami, a jego wyznanie wobec wszystkich, jest formą prośby o przebaczenie.

Kapłan jest więc nie tylko "słuchawką Pana Boga" ale i znakiem tych wszystkich, których zranił mój grzech.

To nie jest oczywiście logika tego świata, ale przecież my chrześcijanie, tak naprawdę, nie powinniśmy być z tego świata, jakkolwiek jesteśmy zanurzeni w świecie.

Co do Marysi, to ja myślę, że Marysia bardzo głęboko pojęła sens sakramentu pojednania i dlatego głaskała księdza po głowie. Istota tego sakramentu polega na nawróceniu się, a nawrócenie prowadzi do zadośćuczynienia Panu Bogu i bliźniemu.

Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: "Abrahama mamy za ojca", bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. (Mt 3, 7-9)

Jeszcze raz napiszę. W liturgii Kościoła wszystko jest znakiem. A znaki znaczą.

Myślę, że Marysia intuicyjnie i głęboko to wyczuwała, stąd głaskanie po głowie księdza. To prośba o przebaczenie i jednocześnie udzielenie przebaczenia drugiemu grzesznikowi, bo wszyscy jesteśmy grzesznikami.

To byłoby tyle. Przepraszam za ciężki styl wypowiedzi.

Panie Profesorze, odebrałem Pana tekst zupełnie nie a'propos spowiedzi świętej. Zrozumiałem ten tekst jako głos w sprawie sensu obecności w Kościele ludzi chorych i ułomnych. Pana tekst, w jakiejś mierze go ukazał. Nie potrafię wytłumaczyć jak. Bardzo się wzruszyłęm.