O imponderabiliach

Kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo.

PWT 30.19

Rozumiem, to znaczy nie rozumiem, ale jestem w stanie przyjąć do wiadomości, że jesteśmy obecnie w takim punkcie, my uczestnicy Cywilizacji Zachodniej (jeśli tak się ona nazywa, jeśli w ogóle istnieje i jeśli uczestniczymy..), że nie tylko powinniśmy wszystko podważać, ale i musimy to robić. Bo nie ma wolności dla wrogów wolności i nie ma postępu dla wrogów postępu i nie ma wyboru dla przeciwników wyboru.

Czemu nie ma? Tego nie wiem, ale mówią mi, że nie ma. Nie ma więc żadnych spraw pozostających poza dyskusją, na każdy temat muszą koniecznie istnieć w sposób pełnoprawny wszystkie możliwe opinie…

Jakiś czas temu na czcigodnych łamach naszego drogiego pisma lajfstajlowego (takim ono jest Redaktorze Naczelny?) [chodzi o kwartalnik Psychiatra, gdzie pierwotnie był zamieszczony ten felieton] toczyła się dyskusja na temat artykułu dotyczącego eutanazowania chorych na depresję czyli innymi słowy na temat zabijania chorych na depresję, żeby było im lżej i żeby nie cierpieli.

Dwoje holenderskich „filozofów” (?? Podobno tak się określają..) uznając w sposób oczywisty, że wiedzą jakie życie jest warte, a jakie niewarte tego, aby żyć i jakie cierpienie jest możliwe, a jakie niemożliwe do zniesienia, zażądało jak największego dostępu chorych na depresję do śmierci, z jakiegoś powodu widząc w tym jakieś dobro.

Napisałem o tym dość długi tekst i nie do końca chcę się powtarzać, choć z drugiej strony właśnie w tej sprawie, w sprawie zabijania osób z zespołem Downa, w sprawie zabijania dzieci, które nie zdążyły się urodzić, ale także w sprawie każdego zabijania ludzi, to właściwie chcę się powtarzać i będę się powtarzać dopóki te działania będą trwać. I uważam, że każdy powinien się w tych sprawach powtarzać, mówiąc „nie”, „nie”, „nie”. Chciałbym jednak trochę rozbudować swoją ówczesną wypowiedź.

Pisząc do tamtego numeru „Psychiatry” miałem poczucie, byłem pewien, że wszyscy inni zapytani o zdanie na temat tych okropnych bredni, opublikowanych w jakimś piśmie ze słowem „etyka” w nazwie, napiszą dokładnie to samo co ja. Przypuszczałem, że to będzie nudne. I w jakimś stopniu miałem rację, ponieważ chyba wszyscy byli mniej więcej przeciw. Ale właśnie tak! Mniej więcej! W jakiś taki miły, zniuansowany sposób, przynajmniej takie odniosłem wrażenie. Zamieszczono nawet wywiad z jednym z autorów „wytworu” oryginalnego!

Co było dla mnie w tym wszystkim najstraszniejsze i najgorsze? I mówię o tym szczerze, bez dziennikarskiej blagi i felietonowych metafor, najgorsze było to, że kiedy pierwszy raz przeczytałem ten numer, to pomyślałem „no cóż, pewnie tak trzeba, przecież trzeba niuansować, dobierać barwę, trzeba delikatnie”. Tak pomyślałem, naprawdę i bez przesady. I ta myśl towarzyszyła mi, bo ja wiem, chyba nawet kilka minut. Czuję się tym zbrukany, czuję się źle z tym, że w ogóle mogłem tak myśleć i ten tekst jest moim aktem pokuty.

Słyszałem, że kulturalni ludzie nie powinni się posługiwać odwołaniami ad Hitlerum, wiem, że według pewnych zasad osoba, która pierwsza tak zrobi dostaje punkty karne i przegrywa. Tyle tylko, że dyskusja o życiu i śmierci to nie jest rozgrywka i karne punkty się nie liczą. Wyobraźmy więc sobie, że po opublikowaniu artykułu dr Józefa Goebbelsa (był pewnie czegoś doktorem..) o tym, że Żydzi się męczą i trzeba im pomóc, odbyłaby się kulturalna dyskusja i załączono by wywiad z autorem, który wykładałby swe racje. Oczywiście jedynie jako teoretyk. Przecież on sam absolutnie nie. Rozumiem, że „filozofowie” też nie. To lekarze mają zrobić, a nie filozofowie.

Jestem bardzo głęboko przekonany, że wcale nie o wszystkim można dyskutować. I to, że istnieje jakiś „inny punkt widzenia” nie jest dla mnie żadnym, ale to żadnym argumentem.

W Księdze Powtórzonego Prawa Bóg Jahwe kładzie przed nami życie i śmierć. Jahwe z nas nie żartuje. Dał nam bezwzględną możliwość wyboru i, w przeciwieństwie do Aniołów, wybierać możemy w nieskończoność. Zawsze w 100% wolni w swoim wyborze.

Ale czy Bóg nas oszukiwał i sugerował, że każdy nasz wybór jest „w jakiś sposób” dobry? Nie! Możemy sobie wybierać do woli, a i tak życie jest błogosławieństwem, a śmierć przekleństwem. Jeśli ktoś chce wybrać śmierć, to może to zrobić, ale ja nie daję mu prawa do obrony tego wyboru. Wybrał w sposób nieprzymuszony, ale wybrał jednoznacznie źle i nie ma sensu rozmawiać na ten temat.

Podczas dyskusji w Senacie RP na temat eutanazowania chorych psychicznie, osoba określająca się podobno niegdyś jako „etyk marksistowski”, powiedziała, że nie możemy sobie rościć pretensji do tego, żeby w imieniu chorych psychicznie decydować czy mają oni żyć czy umrzeć. Jeśli tak robimy to jakoby jesteśmy zwolennikami podziału na „tych, którzy wiedzą i mają i tych, którzy nie wiedzą i nie mają” (cytat z piosenki „Naszej Basi kochanej”). Jest więc dobrze i etycznie widzieć zło i pomagać w jego wykonaniu, a zaniechać dobra, tylko po to, żeby się przypadkiem nie wydać zarozumiałym, pysznym czy zadufanym? Nie kierunek wyboru jest ważny, a jedynie sam akt wyboru i jego dobrowolność??

Nie wiem jak mam to powiedzieć, ale tak po prostu nie jest. Są sprawy podstawowe, najważniejsze, elementarne i one takie pozostaną, choćby przyszło tysiąc etyków i każdy zjadłby tysiąc patyków! I mamy o tym mówić i nie możemy czuć się delikatnie skrępowani, bo komuś się przykro zrobi. Bardzo pewien tego jestem.

PS. Jeśli ktoś z tego tysiąca etyków trafi do mnie z depresją, to proszę się nie obawiać – na pewno nie zabiję, wypruję sobie flaki, żeby wyleczyć, ale nie zabiję.

 

---

tagi: eutanazja  imponderabilia 

	lukasz-swiecicki
	29 października 2021 13:51

13     1128    10 zaloguj sie by polubić