Nie jestem prorokiem ani ojcem Szustakiem.

 

Nie wiem od czego się zaczęło. Słowo daję, że nie wiem. Może to się nawet wcale nie zaczęło tylko tak „zawsze” było? To znaczy zawsze w mojej skali czyli jakieś 60 lat temu.. No, ale w felietonach to się nie sprawdza, trzeba od czegoś zacząć. Więc, ale to tylko na potrzeby tego tekstu, mogło się zacząć tak:

Jakieś 25 lat temu dwaj panowie wnieśli mi do gabinetu na noszach starszą panią. Zapewne była młodsza niż ja teraz, to się ciągle zdarza, ale wtedy i wówczas była dla mnie starsza i tak już zostanie.

Nie zdążyli jeszcze powiedzieć czego sobie właściwie życzą, bo na razie próbowali się zmieścić z tymi noszami. Mój gabinet jest malutki i nosze w zasadzie nie wchodzą (gdybyście się wybierali, to raczej bez!). Nie czekając więc na wyjaśnienie powiedziałem

• A może by pani wstała, to będzie trochę łatwiej z tym sprzętem (można postawić w pionie czy coś).
• Jasne. Powiedziała ta pani i wstała.

Panowie, jak się po chwili okazało, jej synowie zamarli. Jak się również po chwili okazało - z podziwu…

• Panie! To my tu z matką całą Warszawę!! No całą nie? - ten który mówił spojrzał na drugiego, któremu wyraźnie całkiem odebrało mowę tylko głową kiwał - a pan tak od razu? Że wstanie i wstała?? A nam mówili neurolodzy wszyscy…

No i taka sytuacja. Mówią, że tak chodzili po Warszawie z matką sparaliżowaną i ktoś im powiedział, że może do mnie. To oczywiście na nic nie liczyli, ale weszli i ja od razu…

Nikt nie powiedział „cud”, no ale wisieć w powietrzu wisiało. Nie oszukujmy się.

Próbuję sobie przypomnieć, bo o tym jest ten felieton w zasadzie, co ja o tym myślałem. Bo co myślała uleczona i jej synowie, to w zasadzie wiem. Ale ja?

Mam wrażenie, że nie pomyślałem ani przez chwilę o tym, że to cud. To po prostu był jakiś rodzaj histerii, który akurat szczęśliwie przerwałem i tyle. Tak o tym myślę teraz, tak o tym myślałem wtedy. Niby nie ma problemu.

A jednak kiedy patrzę na historię swojego życia, to tego rodzaju incydenty, a było ich jeszcze trochę, nie da się ukryć, może nawet sporo, mimo wszystko na mnie wpłynęły. Nie w ten sposób (i to całe szczęście!), żebym o sobie zaczął myśleć, że jestem Mesjaszem, nie w tym sensie, że Eliaszem, no ale prorokiem to już może troszeczkę…

Tu od razu jak najszybciej wyjaśnienie - to tylko nawiązanie do dzisiejszej Ewangelii!! Proszę tego nie traktować dosłownie. Ale może ktoś jeszcze w kościele nie był, może nie skupił się na Ewangelii, a może w ogóle na mszę nie chodzi i pomyśli sobie, że coraz gorzej z tym Święcickim… Moim zdaniem nie jest gorzej. Jest nieźle. Nadal głównie się z siebie śmieję i nie mam z tym problemu.

Z czymś jednak problem miałem. Miałem w życiu sporo wypadków, chorób i takich tam różnych. Z tego powodu bywałem na zwolnieniach. Trudno jest zaprzeczyć, że byłem wówczas przekonany, że beze mnie to po prostu nie da rady. Nie ma o czym mówić. Muszę więc jak najszybciej, zaraz, z bandażem na głowie i nodze. No po prostu muszę, bo… Bo ostatecznie - jednak nikt tak jak ja.

A do Jana Chrzciciela przychodzą faryzeusze i pytają. On mówi szczerze i nie zaprzecza. Tyle, że właśnie wyraźnie i jednoznacznie zaprzecza - „nie, nie jestem Mesjaszem”, „nie, nie jestem Eliaszem”, „nie, nie jestem prorokiem”.

Czy to dobrze, że nie jestem? Czy nie lepiej gdybym był? Przecież to jest właśnie głupie pytanie! Bo ja po prostu nie jestem! I nie mogę się nim stać.

Tak sobie właśnie myślałem na spacerze z Borysem, a potem włączyłem kazanie ojca Szustaka (wiem, że nie lubi, kiedy mu ojcować, ale tak o nim myślę i nic nie poradzę) i on właśnie o tym mówił! Dokładnie o tym aspekcie zjawiska.

Pozornie. Bo przecież nie jestem także ojcem Szustakiem. Jestem Łukaszem Święcickim. Psychiatrą. Robię to co mogę i co umiem. Staram się i tyle.

Jednak z moich córek miała kiedyś niezbyt zdolną koleżankę, która przygotowywała się do kartkówki z biologii w ten sposób, że chodziła dookoła śmietnika (kiedyś miejsce zbiórek wszystkich dzieci z okolicy) i powtarzała sobie, uderzając się przy tym w głowę ręką, „Ryba, ryba, ryba - środowisko wodne! Zapamiętać!”.

A ja sobie chodzę po Cytadeli (z Borysiem!) i mówię po cichutku „Nie jesteś Eliaszem, nie jesteś prorokiem, nie jesteś ojcem Szustakiem”. I tak mi wchodzi, ale pomalutku…

---

tagi: ojciec szustak  prorok  uzdrowiciel  jan chrzciciel 

	lukasz-swiecicki
	17 grudnia 2023 18:54

6     787    9 zaloguj sie by polubić