Nasze czasy czyli jak zaprzyjaźnić bańki?

 

Rozważania na temat tego, jak to kiedyś czas płynął wolno, a teraz niezwykle szybko („no popatrz dopiero była Wielkanoc, a już listopad mija”) są całkowicie trywialne. Pisanie o tym wydaje się mieć tyle samo sensu, co narzekanie na zepsucie młodzieży („kiedyś zupełnie nie to było, był szacunek, rozum, spokój. No po prostu całkiem inni ludzie”), opowieści o tym, że wszystko drożeje („kiedyś to taka benzyna kosztowała 20 gr, i to na dawne pieniądze, szkoda, że człowiek samochodu nie miał, bo by się bez końca jeździło”..), no i że kiedyś to były zimy („jak w listopadzie zasypało to do kwietnia kopaliśmy tunele w śniegu. Po dwa metry głębokości…”).

Być może dlatego nikt nie poświęca zagadnieniu szybkości upływu czasu szczególnej uwagi..

Ale tak się zastanawiam… Przyjmujemy oczywiście, że to kwestia subiektywna. To znaczy, że ten czas nie płynie dla jednych szybko, a dla drugich wolno, tylko „im się tak wydaje”! Ale skąd właściwie wiemy, że się wydaje??

Wyobraźmy sobie, że wcale tak nie jest. Być może w rzeczywistości każdy człowiek rodzi się w swoim własnym czasie, który ma swoje własne parametry przebiegu. To co nazywamy upływem na przykład. Ta szybkość może się zmieniać w czasie życia tego człowieka (np. przyspieszać), ale nie dość tego – ona jest w ogóle inna dla każdego, tylko nie potrafimy tego porównać. Bo ktoś mówi: „tobie się wydaje, że to było dawno temu”, a ten drugi: ”to tobie się wydaje, że niedawno”. Rzecz w tym, że obaj mają całkowitą rację. To zależy od indywidualnej bańki czasowej.

No tak, może ktoś powiedzieć, ale jeśli się spotkamy w kilka osób, a może w kilkanaście, albo i w kilka tysięcy? Co się wtedy dzieje z naszymi czasami? Nie wiecie? A byliście kiedyś na meczu? Chyba nie powiecie, że czas płynął tak jak zwykle. Wcale tak nie było. Bańki czasowe powchodziły na siebie. Miejscami były zwolnienia, miejscami przyspieszenia. Nic się nikomu nie wydawało – tak było!

Czy można to udowodnić? Nie znam się na tym, ale wydaje mi się (intuicyjnie), że udowodnić tego się nie da. Żyjąc w czasie jesteśmy przez czas ograniczeni. Nie możemy wyjść poza swój czas, choć możemy nałożyć swój czas z innym czasem. Ale sądzę, że nie można również udowodnić, iż tak nie jest!

Nawiasem mówiąc, to wyjaśnia dlaczego dobrze jest być w stałym związku. Dysponujemy wówczas, do pewnego stopnia, czasem naszego partnera, co jest bardzo zdrowe i higieniczne. Bycie samotnym skazuje nas na naszą bańkę, co jest odpowiednikiem monotonnej diety. Oczywiście nasuwa się pokusa propagowania związków poliamorycznych – moim zdaniem (wiem, że arbitralnym) wtedy nakłada się za dużo baniek przez zbyt długi czas i robi się bałagan. Zdrowe są natomiast rodziny wielodzietne, bo młode bańki czasowe hamują przyspieszanie starych. Moim zdaniem wszystko pasuje.

Czas nie jest niezbędnie potrzebny do istnienia. Bóg istnieje bez czasu. Czas jest jednak niezbędny do takiego życia jakie prowadzimy, życia, które jest procesem spalania się właśnie w czasie, aż do końca czasu. Moim zdaniem rozsądnie jest przyjąć, że każdy z nas ma swój własny, indywidualny czas. I to się wcale tak nie wydaje, tylko naprawdę tak jest. Nie powinniśmy więc sprzeczać się z innymi o odległości i następstwa czasowe. Oni mają swoje czasy i swoje racje, a my swoje. I powinniśmy często być ze sobą, żeby nam się bańki czasowe zaprzyjaźniały.

Chyba jasne? Nie do końca? To może jeszcze kilka słów.

W 1927 Niels Bohr zaproponował teorię nazywaną „interpretacją kopenhaską” (ładnie o tym pisze Houellebecq w wydanych niedawno „Interwencjach 2020”). Zgodnie z tą interpretacją nie można równocześnie, a zarazem precyzyjnie, zmierzyć parametrów jakiegokolwiek systemu fizycznego, nie tylko dlatego, że parametry ulegają zakłóceniu pod wpływem samego pomiaru, ale przede wszystkim dlatego, że poza pomiarem te parametry w ogóle nie istnieją!! Jak z tego wynika hipotetyczny świat rzeczywisty powinien być zastąpiony parą obserwator – obserwowany…

I to nas prowadzi do przypadku pana Zdzisia (który występuje tu jako obserwowany). Pan Zdziś (to oczywiście pseudonim) był pacjentem II Kliniki Psychiatrycznej. Pan Zdziś twierdził, że jest nieżywy. Nie była to jedyna kontrowersyjna koncepcja jaką wygłaszał.

Inną, z mojego punktu widzenia bardziej absurdalną, było przekonanie, że nie wolno ludziom podawać makaronu na obiad. Według mnie można nie podawać ręki (a zwłaszcza na obiad), ale makaron jest konieczny. Ale tylko ja się bulwersowałem makaronem, dla moich kolegów większym problemem było stanowisko pacjenta, w myśl którego miał on nie żyć.

Zaniepokojony ś.p. profesor Pużyński perswadował panu Zdzisiowi łagodnie „Jakże pan może nie żyć, skoro pan oddycha?”. „No jasne” – parskał sarkastycznie Zdziś – „odetchnę sobie cztery razy na minutę, a idiota robi z tego problem..”.

Wówczas byłem po stronie Profesora.

Jeśli jednak pan Zdziś miał bardzo specyficzną bańkę czasową? Czas płynął w niej bardzo wolno (z szybkością czterech oddechów na minutę, czyli około czterech razy wolniej niż w przeciętnej bańce), w tej sytuacji u Zdzisia nic się prawie nie działo i stąd podejrzenie braku procesu życiowego.

Myślę, że ta solidna obserwacja, zgodna z interpretacją kopenhaską, wyraźnie wskazuje na istnienie indywidualnych baniek czasowych.

Uwzględnijcie to chociażby w swoich planach wakacyjnych (spędzenie wakacji z wnukami wydłuży wam czas urlopu czterokrotnie, bez potrzeby wypisywania dodatkowej kartki urlopowej! Macie to ode mnie za darmo!).

---

tagi: bańki czasu 

	lukasz-swiecicki
	23 października 2021 11:17

13     1389    10 zaloguj sie by polubić