Menażeria czyli zwierzęta w rodzinie wielodzietnej

Dziś w nocy wrócił do mnie Gekuś, zwany też Skoczusiem, czyli należący do mojego najstarszego wnuka Tytusa, zwanego też Tytkiem, gekon orzęsiony. Opisywałem już swoje przygody z Gekusiem podczas wiosennego lockdownu w ubiegłym roku. W zasadzie nie były to przygody, ale patologiczne przeżycia, które określiłem jako epidemiozę. Odsyłam do tamtego felietonu, może go zresztą po prostu opublikuję jeszcze raz.

 

Nocna wizyta Gekusia, oczywiście nieoczekiwana, związana z wyjazdem Tytka na obóz, przypomniała mi o wszystkich naszych zwierzętach. Zapewniona bezsenna noc i taką też miałem. Bo tych zwierząt i przeżyć z nimi związanych było tak niezwykle dużo..

 

Pierwszy był Korek, nieodżałowany jamnik szorstkowłosy, który zginął przejechany przez jakiegoś zboczonego kierowcę niemal u stóp mojej 22 letniej wówczas żony, prowadzącej wózek z malutką Anielką. Uciekłem z zajęć wojskowych i w mundurze moro zbierałem ciało z ulicy Zajączka. A potem zrobiłem pogrzeb z honorami wojskowymi..

 

Następna była wariatka Foczka, chart polski, piękna, łaciata wariatka. Foczka miała zwyczaj rozpędzać się do mniej więcej 60 km na godzinę, a potem skakać na wybrane dziecko -Anielka miała 4 lata, Maja 3, Ola około roku… Uderzone w ten bilardowy sposób dziecko przelatywało zupełnie imponującą, olimpijską, odległość i wbijało się głową w błoto. Rzuty bez wbicia nie były zaliczane… Foczka była psem bardzo wysokim i zręcznym, umiała otworzyć każdą szafkę i lodówkę. Na Wielkanoc 1988, kiedy rodzina wyszła na rezurekcję, Foczka zjadła za nas całe śniadanie. Drugiego nie mieliśmy, zostały nam jaja.

 

W tym trudnym związku wytrzymaliśmy ze dwa lata. Gdyby to zależało w pełni od nas, to trwalibyśmy pewnie i 15, bo z natury jesteśmy wierni i twardzi, ale moja Babcia, widząc nasze nieszczęście, nie konsultując się z nami, podarowała naszego psa chłopcu imieniem Mateusz. Mateusz bardzo był w Foczce zakochany, chodził z nią na wystawy i nawet widzieliśmy naszego psa w telewizji. Po kilki latach dowiedzieliśmy się, że Foczka zginęła podczas jednej ze swoich durnych pogoni za samochodem. Charty tak miewają.

 

A potem to naprawdę się zaczęło. Bo dzieci dorosły na tyle, że były w stanie zająć się zwierzętami. I każdy miał pozwolenie na swoje. Mieliśmy więc w domu (równocześnie rzecz jasna!):

1. papużkę falistą o nazwie Papuzik (była samicą, ale to się okazało później), która przyleciała do nas sama przez okno;
2. Kota perskiego pod nazwą Bagieta;
3. Teriera szkockiego Szpulcię;
4. Dwa żółwie greckie – Gadzika i Tofika;
5. Miniaturowego królika Karola Gordona Dupkę;
6. Psa Babci – pudelka o imieniu Pchełka;
7. No i jeszcze jakieś rybki, które podczas wakacji zagotował opiekujący się nimi wujek źle nastawiając termostat.

Hierarchia między zwierzętami nie była wcale taka oczywista. Kot niewątpliwie gonił psa – to znaczy Szpulcię, bo Pchełka była całkowicie sterroryzowana i nawet się nie ganiała. Żółwie skradały się po kryjomu i gryzły w palce moich pacjentów. Stąd też wszyscy pacjenci byli ostrzegani, że nie można przychodzić na wizyty w sandałach. Taki dress code i już. Papuzik wyciął w kocu okienko, przez które wyglądał i strasznie się darł. A kiedy już wszystko było w jakim takim ruchu do pokoju wbiegał Karol Gordon, robił wielki wyskok i w wyskoku sikał na wszystkie zwierzęta i wszystkie ściany. Karola bali się wszyscy, ponieważ był furiatem.

Na końcu przychodziła Bagieta, która nie wdawała się w interakcje z innymi zwierzętami, ponieważ jej życiowym zadaniem było wychowywanie nas czyli ludzi. To znaczy, że jeśli ktoś zostawił na wierzchu buty, kapcie lub na przykład walizkę – to Bagieta do nich sikała i to tak, że się górą przelewało, nawet z kaloszy. A jeśli ktoś się położył nie tam, gdzie powinien zdaniem Bagiety, to na niego rzygała. Wkrótce już wszyscy chodzili jak w zegarku. Buty do dziś chowamy natychmiast po zdjęciu, a przecież Bagieta nie żyje już z 15 lat…

 

W zasadzie zwierzęta miały charaktery zgodne z właścicielami, ale, ponieważ moje dzieci czytają te felietony, to może już lepiej nie będę pisał, które zwierzę było czyje. My wszyscy i tak to wiemy.

 

Czy to wszystko miało jakiś sens? Czy rodziny wielodzietne, w których i tak bez przerwy się coś dzieje, powinny sobie robić w domu zwierzyniec i trzymać menażerię? Jestem głęboko przekonany, że właśnie tak! Nic tak dobitnie, dobrze i długotrwale nie uczyło nas czym jest odpowiedzialność w praktyce, czym jest wytrwałość, konsekwencja w miłości. Dziś tak często słyszę od swoich pacjentów „no co ja zrobię, przecież się zakochałem”, więc oczywiście muszę zostawić małżonka, pewnie też dzieci, ale co ja zrobię?

 

Może jeśli ktoś w dzieciństwie musiał wyprowadzać psa, choć było zimno i padał deszcz, i nie mógł psu powiedzieć „no co ja ci zrobię?”, albo musiał chować buty, żeby mu kot nie nasikał i nie mógł powiedzieć „a ja chcę mieć buty tutaj”, to może jednak ktoś taki nauczy się czegoś o hierarchii zjawisk. Pewne rzeczy muszą być wykonane, a pewne sprawy muszą być załatwione. Po prostu muszą. I nie ma tu nic do rzeczy to, że akurat ci się wydaje, że się na przykład zakochałeś. No to się odkochaj, jeśli to ci przeszkadza w wykonywaniu obowiązków wynikających z miłości.

 

Jeśli naprawdę wyszliśmy z Raju, to mieszkaliśmy tam w ciągłym otoczeniu mnóstwa Zwierząt. Może tak trzeba myśleć, jeśli chcemy tam wrócić?

---

tagi: zwierzęta  rodzina 

	lukasz-swiecicki
	10 października 2021 18:57

6     1438    15 zaloguj sie by polubić