Mam problemy z suplikacją

 

Jeśli ktoś nie jest stałym bywalcem kościołów (w sensie uczestnictwa w mszach świętych, a nie zwiedzania), to mógł się nie zorientować, że od początku pandemii, czyli już od dwóch lat było nie było, po mszach świętych odmawia się, a właściwie odśpiewuje, modlitwę błagalną zwaną suplikacją. Może teraz już to zarzucono gdzieniegdzie, ale w kościele św. Marcina na warszawskiej Starówce, a jest to kościół do którego się poczuwam od zawsze, suplikację nadal odmawiamy.

Bardzo lubię te modlitwę, ale nie byłbym sobą, gdybym z nią nie miał problemów. W zasadzie nie chciałem nikogo tymi problemami epatować, ale ostatnio, a mianowicie wczoraj, pomyślałem o czymś, co spowodowało przekroczenie mojego zwykłego poziomu epatowalności.

Może wyjaśnię jak się wylicza taki poziom, bo metodologia jest ważna (żartuję, gdyby ktoś nie załapał).

Otóż mam brata stryjecznego, który jest człowiekiem o niezwykłej delikatności. Mój brat nie lubi ludziom zawracać głowy swoja osobą. Byliśmy kiedyś razem na nartach w Austrii. Była nas tam cała grupa. Rano jeździliśmy busem na wyciąg, żeby pozjeżdżać na lodowcu. Zimno było jak nie wiem, przez cały czas pobytu trwała śnieżyca. No i w tym autobusie wszyscy sobie opowiadali kto jak się dziś ubrał: „a ja mam ciepłe gacie”, „a ja mam trzy pary skarpet”, „a ja mam termiczną bieliznę”, „a ja mam dwa biustonosze” – takie tam historie.

A brat zawsze czekał aż wszyscy skończą. Widać było, że też chce coś powiedzieć. Potem walczył ze sobą. Bladł, czerwieniał i w końcu mówił: „A ja was nie chcę epatować swoją bielizną…”.

Zasadniczo normalnie ludzie epatują swoje otoczenie znacznie chętniej niż mój brat Wawrzek. Uznałem więc, że epatowalność jest cechą mierzoną w Wawrzyńcach, a jej miarą jest Waw. Jeden Waw to jest taki poziom epatowalności, przy którym występując w telewizji śniadaniowej nie chcesz powiedzieć co jadłeś na śniadanie, albo poproszony o wyrecytowanie Reduty Ordona mówisz pani polonistyce, że nie chcesz jej epatować tym wierszem.

Jeden Waw to jest bardzo dużo, to jest porównywalne do jednej Tesli, która chyba mierzy indukcyjność jeśli pamiętam. Mój zwykły poziom to około 0,01 Waw – czyli opowiadam ludziom niepytany co tam u mnie ostatnio. Teraz to właśnie robię.

Czyli wczoraj mi przekroczyło 0,01 Waw i postanowiłem się podzielić z Czytelnikami swoimi problemami z suplikacją.

Pierwszy problem jest techniczny – trzeba uklęknąć. Ja mogę uklęknąć bez problemu i nieprawdą jest jakobym nie mógł uklęknąć. Jednak potem trzeba zazwyczaj wstać. No i z tym jest gorzej. Jest problem.

Pozostałe problemy są merytoryczne. Po pierwsze – dlaczego śpiewamy Święty Boże aż trzy razy? To znaczy trzy razy powtarzamy, że „Święty”? W zasadzie to wiem – bo to znaczy, że najbardziej święty. Taka jakby kalka z hebrajskiego, w którym nie ma stopniowania. Ale muszę sobie zawsze to powiedzieć jeszcze raz, bo trochę mnie to powtarzanie jakby denerwuje.

Po drugie – czemu święty mocny? Czy są też święci słabi? No pewnie, że są!! To my wszyscy – jesteśmy w zasadzie święci („świętymi jesteście bo i ja jestem święty”). No ale raczej nie mocni… Więc my jesteśmy święci słabi.

Po trzecie – a czemu nieśmiertelny? Oczywiście wiadomo, że Bóg jest nieśmiertelny. Ale co to ma znaczyć w kontekście tej prostej (niby prostej!) suplikacji? Prosimy w niej o rzeczy bardzo doraźne, bardzo konkretne, bardzo umieszczone w czasie. A Święty Mocny w ogóle nie jest w czasie!! Nie podlega czasowi, nie operuje w czasie, nie jest w czasie zanurzony. Właśnie dlatego, że Święty Mocny jest Nieśmiertelny – może wykonać to, o co Go prosimy. Inaczej by nie mógł, bo to przeczyłoby prawom fizyki. Ale On tworzy prawa fizyki z pozycji Mocy i Nieśmiertelności.

I o co prosimy? „Od powietrza, głodu, ognia i wojny wybaw nas Panie”. Ja rozumiem nie chodzi o wszelki rodzaj powietrza, bo było by to nieco radykalne wybawienie, a jedynie o powietrze morowe. Ale nie nad tym się zastanawiam, tylko nad tym, czy te zagrożenia są ułożone w kolejności i w jakiej jeśli tak? Czy najgorsze jest morowe powietrze? Czy wojna? Bo jeśli chodzi o doświadczenia moich pacjentów to różnie. Dla niektórych gorsze było morowe powietrze, ale dla wielu innych wojna, choć tam ona i nie u nas (jeszcze…).

A „nagła i niespodziewana śmierć”? Przecież teraz tylu ludzi, zapewne znaczna większość, jak się wydaje, chciałaby „umrzeć we śnie” czytaj „umrzeć w znieczuleniu”, nie wiedząc, bez świadomości. A więc także bez możliwości pogodzenia się z ludźmi i Bogiem. Ale o tym już nie myślimy, bo żyjemy w czasach znieczulenia i wszystko ma być bezbolesne i nieświadome. Czy naprawdę chcemy, żeby zachował nas od tej nagłej śmierci? Wiedząc, że wyborem nie jest przecież „brak śmierci”, ale śmierć powolna zamiast nagłej. Odważni jesteśmy śpiewając te słowa… Albo zupełnie nie myślimy.. Miałem już kiedyś doświadczenie nagłej śmierci, więc ten fragment śpiewam świadomie, choć zawsze się boję bardzo.

Ostatni punkt – o tym pomyślałem wczoraj i dlatego przekroczyłem swój współczynnik epatowalności. Czy my naprawdę wierzymy, że On może? Bo umiemy sobie wytłumaczyć, dlaczego się nie dzieje to, o co prosimy. Umiemy to dobrze wytłumaczyć. Nawet ja jakoś tam umiem. Czyli nie wierzymy? Chodzi mi o to, że nawet nie odczuwam i nie widzę tez w Was rozczarowania. No bo wojna się jeszcze nie skończyła. Ale może dlatego, że tak naprawdę nie wierzymy?

Powiedziała mi wczoraj pacjentka, że Bóg mówił jej, że wojna skończy się w najbliższy czwartek. A ja to zapisałem jako objaw choroby. I pomyślałem , że może to ze mną jest coś nie tak. Sam nie wiem.

---

tagi: wojna  suplikacja 

	lukasz-swiecicki
	18 marca 2022 17:30

28     1572    6 zaloguj sie by polubić