Lit, lit, lit i elektrowstrząsy….

 

Mam taki kubeczek z nosorożcem i napisem „Li, lit, lit i elektrowstrząsy”.

Dostałem go od Zuzi, mojej dawnej specjalizantki, która pewnego dnia postanowiła mnie opuścić, to znaczy zmienić miejsce specjalizacji (do dziś nie wiem właściwie czemu..) i na pamiątkę podczas rozstania dała mi ten kubek. Ale to jest całkiem inna historia… Może kiedyś do opowiedzenia, a może lepiej nie wszystko opowiadać?

W każdym razie ten kubek, a w zasadzie jest wielki kubas (nawiasem mówiąc nie lubię takich, lubię małe kubeczki, ale nie mówcie Zuzi, bo widać, że się starała, a na małym pewnie by się napis dobrze nie zmieścił..) nosi napis, który jest moim hasłem życiowym, a już z pewnością zawodowym! Więc do pewnego, znacznego, stopnia także życiowym. Uważam, że jeśli chodzi o leczenie choroby afektywnej dwubiegunowej to nie ma to jak „Lit, lit, lit i elektrowstrząsy”.

Kiedyś w takich momentach włączałem nieco kokieterii i pisałem o tym, że na starość myślę znowu o swoich hasłach i bon motach…

Niestety, okazało się, że wiele osób wcale nie protestuje i nie pisze, że wcale nie jestem stary. Na skutek tej dziwacznej niedomyślności moich Czytelników, postanowiłem przestać tak pisać. Że jestem. Bo jeszcze nikt mi nie napisze, że nie jestem??

Czyli teraz nie będzie tego fragmentu, który normalnie znalazł by się rzecz jasna w tym miejscu tekstu. Nie warto pisać dla ludzi niedomyślnych, trzeba więc pisać inaczej czyli tak, żeby się nie musieli domyślać.

W każdym razie zdarzyło się kiedyś, że zostałem zaproszony przez kolegę psychiatrę (no dobrze – młodszego kolegę!), żebym coś opowiedział o licie i elektrowstrząsach jego rezydentom.

Kolega chciał przybliżyć moją sylwetkę (tak sądzę przynajmniej..) i opowiedział historyjkę o tym, jak to kiedyś był bardzo młodym psychiatrą i trafił na mój wykład, a ja powiedziałem tam coś takiego, co na zawsze zapadło mu w pamięć…

Tak, zgadliście, powiedziałem „lit, lit, lit i elektrowstrząsy”. W jakimś takim kontekście, że każdy psychiatra kiedy wstanie, to jeszcze zanim się rano pomodli powinien stanąć przed lustrem, spojrzeć sobie głęboko w oczy i to właśnie powiedzieć…

Macie rację czując instynktownie, że coś jest nie tak w tej historii. No bo po co właściwie ten psychiatra ma się modlić??

Przecież powiedziałem, że to było dawno temu! W tym czasie nikogo nie dziwiło, że ktoś się rano modli. Niektórzy to robili, a inni nie – zapewne tak samo jak teraz, a nawet dokładnie tak samo, no, ale teraz się o tym nie mówi. A kiedyś się mówiło. Ale to tylko tak nawiasem mówiąc, bo to zupełnie nie o tym historia.

W każdym razie mój (młodszy!) kolega psychiatra powiedział rezydentom, że bardzo się przejął tym co mówiłem i postanowił tak właśnie żyć. Żeby rano, jeszcze przed modlitwą, powiedzieć sobie to zdanie, które już pewno pamiętacie..

Rezydenci też chyba byli pod wrażeniem. Chociaż raczej nie chodziło im o to zdanie, tylko o tę modlitwę… Ale może i o zdanie?? Kto wie..

Mi na pewno chodziło o zdanie. Choć oczywiście także o modlitwę. Te rzeczy idą w parze, przynajmniej w moim życiu tak to wygląda.

Co właściwie chciałem wtedy powiedzieć i czemu tak właśnie?

To wcale nie takie proste, jak mogłoby się wydawać. W pierwszym przybliżeniu, tak z lotu dużego ptaka, to po prostu autor jest przywiązany do terapii litem (w warunkach polskich będzie to węglan litu, na Świecie był kiedyś siarczan, a nawet i krzemian, ale teraz też chyba głównie węglan).

No i oczywiście spieszmy się kochać lit… Kiedy miłośnicy silników elektrycznych przerobią cały lit na baterie, to nie zostanie nawet na lekarstwo. Tak mi się przynajmniej wydaje. Ale to już oczywiście zupełnie inna sprawa.

Węglan litu pozwala u całkiem dużej części pacjentów zlikwidować albo niemal zlikwidować problem, który polega, z grubsza rzecz biorąc, na znacznych i bezsensownych spadkach i wzlotach napędu czyli energii życiowej, którym ewentualnie mogą także towarzyszyć spadki i wzloty nastroju. Ale na dobrą sprawę wcale nie muszą.

Autor wydaje się także, w drugim rzucie, przywiązany do elektrowstrząsów, o których w zasadzie nikt niczego nie wie, ale, również zasadniczo, wszyscy są przeciwko. Z tym, że jak ma się naprawdę porządną depresję, to nic nie działa lepiej niż elektrowstrząsy.

No tak. Pozornie o to tutaj chodzi.

Tyle tylko, że autor (ja tak o sobie mówię, nie wiem czemu, ale skoro już zacząłem to teraz trudno przestać) wydaje się nie być kompletnym idiotą.

Tu oczywiście mogę się mylić. Wiele osób tak o sobie sądzi i niestety nie mają racji. Ale całkiem sporo osób sądząc w ten sposób ma rację. Zakładamy, że autor ma. Nie jest kompletnym idiotą. Z akcentem na kompletnym rzecz jasna.

Jeśli tak, to raczej nie powinien on uważać, że można jakąś, dość zwykłą, choć może wcale nie aż taka, substancją chemiczną i krótkotrwałymi impulsami elektrycznymi, rozwiązywać bardzo poważne i istotne problemy ludzkości. Nie powinien prawda?

Rozwiązanie zagadki jest jednak rozczarowująco proste. Nie powinien tak uważać i wcale tak nie uważa.

Hasło „lit, lit, lit i elektrowstrząsy” nie dotyczy w żadnym stopniu rozwiązania ludzkich problemów. Jest to tylko hasło, które ułatwia trzymanie się pewnych elementarnych zasad w terapii choroby afektywnej dwubiegunowej!!

Nikt nie mówi o rozwiązaniu wszystkich problemów. Ale może zamiast je mnożyć – lepiej będzie ograniczać ich liczbę??

No nie wiem. Taką mam tak jakby koncepcję.

A potem można ruszyć ze wszystkim innym, co tam komu w duszy gra.

Taka prosta choć trudna psychiatria.

Nadal bardzo lubię swoje hasło, jestem do niego przywiązany i choć kubek jest za duży (wybacz Zuziu!) to i tak będę z niego pił. Póki starczy sił…

Acha. Jeszcze coś. Skąd Zuzia o tym wiedziała? Nie wiem. Ktoś jej musiał opowiedzieć. W szpitalach ludzie za dużo gadają…

 

 

---

tagi: lit  elektrowstrząsy  kubek  zuzia 

	lukasz-swiecicki
	10 sierpnia 2023 22:20

12     964    5 zaloguj sie by polubić