Kwestia logiki czyli wrażenia po lekturze artykułu Udo Schuklenka i Suzanne ven de Vathorst opublikowanego w piśmie Journal of Medical Ethics.

Nie szukałem tego artykułu, bo nigdy nie sądziłem, że pisze się takie rzeczy. Artykuł sam mnie znalazł za pośrednictwem Redaktora Naczelnego. Nie jestem wdzięczny. Po przeczytaniu tego manifestu, a tym chyba wspomniany artykuł jest, czuję się źle. Czuję się tak, jak czuje się człowiek po kontakcie ze Złem w czystej postaci. Tym najgorszym rodzajem zła, które zawsze, bo taka jest żelazna reguła, zawsze podkreśla, że właśnie Dobrem jest, a nie Złem. To tak jak kolektywizacja na Ukrainie w latach 30 tych. Od początku do końca świetny pomysł na poprawę jakości produkcji rolnej. I efekt uboczny w postaci dwóch milionów trupów. Drobna sprawa. Z tekstu dowiedziałem się, że w Holandii morduje się obecnie rocznie „jedynie” około 40 osób chorych na depresję. To rzeczywiście inna skala problemu, jeszcze długo nie dojdziemy do milionów, więc pewnie na razie nie ma się co denerwować…

Tym co chyba najbardziej uderza jest niezwykle neutralny ton wypowiedzi. Autorzy w zasadzie polemizują z opiniami przeciwników zabijania chorych (nazywanego „wspomaganym samobójstwem”, ale to przecież tylko nazwa, również Żydzi nie byli mordowani – ich kwestia „była ostatecznie rozwiązywana”), ale ta polemika wyraźnie nie ma wysokiej temperatury. Ot takie tam rozmyślanka.

No więc ustalamy sobie czym tam jest, a czym nie jest lekooporna depresja i czy częsta ona czy rzadka. Nawiasem mówiąc autorzy cały czas mylnie używają określenia „depresja lekooporna” (treatment-resistant), mając jednak najwyraźniej na myśli depresję „nieuleczalną” (incurable) – to jednak nie jest to samo, można oczywiście się domyślać czemu ma służyć takie niewinne qui pro quo – jeśli nazwiemy depresję nieuleczalną, to będziemy musieli udowodnić, że naprawdę nie da się jej wyleczyć. A udowodnić już się nie da, bo pacjent nie żyje i de facto nikt już go nie leczy! Jednak moim zdaniem zupełnie nie w tym rzecz. Autorzy właśnie chcieliby sprowadzić dyskusję do detali, określeń i definicji. Ich chłodny ton ma zachęcić do „naukowego” traktowania. Z góry można przypuścić, że każda próba okazania większych emocji zostanie potraktowana jako prowincjonalna, niedojrzała, niewarta zwrócenia na nią uwagi. I tyle jeśli chodzi o ton.

Treść jest zupełnie prosta. „Ponieważ”, piszą autorzy, „wszyscy cywilizowani ludzie zgadzają się co do tego, że ludzie nie mogą cierpieć i trzeba im cierpienia skracać zabijając ich, to nie możemy z tej społeczności zasługujących na współczucie wykluczać chorych na depresję. Żadną miarą nie możemy tego robić! Rozumiemy, że wy, społeczeństwo zacofane i niemiłe, lekceważycie cierpienia związane z depresją (tu następuje bardzo szczegółowy opis tych cierpień), jednak my, etycy prawdziwi, wiemy, że te cierpienia są straszne i w związku z tym nie ma mowy, żebyśmy odpuścili. Jeśli tylko te chore na depresję osoby powiedzą, że nie chcą żyć, to trzeba ich natychmiast posłuchać i wykonać tę prośbę z szacunku. I nie wolno ani chwili czekać na możliwe ustąpienie lub wyleczenie depresji, bo przecież każda taka chwila to cierpienie i nie nam, głupiemu społeczeństwu, decydować jak długo jest za długo. Cierpienie trzeba uszanować i już”. To co napisałem nie jest dosłownym cytatem z artykułu tylko skrótem, ale jest skrótem bardzo wiernym i ręczę, że oddałem dokładnie to co przeczytałem.

To wszystko jest zupełnie logiczne i po przemyśleniu tych argumentów muszę przyznać, że w pełni zgadzam się z panem Schuklenkiem i panią van de Vathorst. Nie ma siły, żebym się nie zgodził. Jeśli ktoś uważa, że człowieka cierpiącego należy zabić, żeby mu ulżyć, to będzie musiał się zgodzić, że, w imię szacunku (!), oznaczać to będzie zabijanie chorych psychicznie, dzieci, niemowląt, a z czasem także posiadaczy niehigienicznych poglądów, którzy w opinii ekspertów z pewnością się z tymi poglądami męczą, tylko, że o tym nie wiedzą.

Przesada? Na pewno nie! Jeśli osoby z psychotyczną depresją, urojeniowo oceniające świat i swoją sytuację (a takie osoby autorzy wspominają!) mogą podjąć decyzję, że my (zdrowi) mamy je zabić, to znaczy, że ocena rzeczywistości nie ma żadnego znaczenia. A jeśli ocena rzeczywistości nie ma znaczenia, to nie potrzeba żadnej choroby, wystarczą niehigieniczne poglądy. Oczywiście, posiadacze tych poglądów muszą nas jeszcze poprosić o śmierć, ale chyba potrafimy sobie z tym poradzić? Będzie można im wytłumaczyć, jestem pewien. Przecież „wszyscy cywilizowani ludzie” już zrozumieli, że nie można dopuścić do jakiegokolwiek cierpienia, tylko natychmiast należy je kończyć śmiercią. A czym jak nie cierpieniem są nieprawidłowe (np. „nacjonalistyczne”) poglądy? Jeśli ktoś uważa, że taka kategoria jak naród ma znaczenie – to bredzi, jeśli bredzi – to cierpi, jeśli cierpi – to trzeba to przerwać, tak nie można. I nie dlatego, że my nacjonalistów nie lubimy, ależ wręcz odwrotnie – z szacunku, wielkiego szacunku, dla nich, chcemy im dać to co i reszcie ludzkości. Niech sobie spokojnie umrą!

Ostatecznie, tak jak ja to widzę, wszystko sprowadza się tylko do jednej kwestii, jednej jedynej. Nie jest najważniejsze czy mamy szansę doczekać się na skuteczną metodę leczenia, nie jest najważniejsze, które cierpienie największe. W końcu musimy sobie zdawać sprawę i to najlepiej każdego dnia, że każde życie kończy się śmiercią, a śmierć zawsze następuje z jakiejś przyczyny i, że contra vim mortis non est medicamen in hortis, a więc nie wyleczymy nie tylko wszystkiego, ale tak naprawdę nie wyleczymy w ogóle niczego! Bo przecież tylko odwlekamy to, co i tak nieuniknione, nie anulujemy wyroku, tylko zyskujemy odroczenie. I właśnie dlatego tylko jedna kwestia jest ważna – kto powinien decydować o życiu i śmierci, kto może o tym decydować. I jest tylko jedna, jedyna odpowiedź – nie może tego robić Człowiek. Jeśli ktoś nie wierzy w Boga, to problem jest dla niego nierozwiązywalny, przykro mi. Jeśli wierzy – tylko Bóg może decydować. Zgadzam się bowiem z autorami artykułu, że jeśli już uznamy, że to my możemy decydować o śmierci czyjejkolwiek, to dalej nie ma już żadnych granic!! Jeśli możemy odebrać życie komukolwiek – nieurodzonemu, ale przecież żyjącemu (!!) dziecku z zespołem Downa, komuś, kto na naszych oczach cierpi katusze, choremu na straszną depresję – komukolwiek, to w myśl tej samej logiki możemy je odebrać każdemu!! Dosłownie każdemu. Jeśli to nieładnie więzić ludzi, co do zasady, to i Breivika więzić nieładnie. Jeśli ładnie zabić, bo ktoś prosił, to ładnie też zabić, gdy co prawda nie prosił, ale prosić powinien, tylko nie rozumie co dla niego dobre (np. osoba chora psychicznie, która ze względów urojeniowych mówi, że chce, żeby ją zabić, wcale o to przecież nie prosi wg kryteriów świata realnego – a gdyby powiedziała, że jest królem to co? Holenderscy etycy kopną się po koronę?? A czemu nie? Przecież trzeba ludzi uszczęśliwiać.). Jeśli komuś takie rozumowanie nie odpowiada, to mam dla niego przykrą wiadomość, jest skazany na to co ja. Musi być przeciw śmierci.

Niezależnie więc od tego, czy jesteś mój Czytelniku osobą wierzącą i niezależnie od tego na czym wiara Twoja polega, czy jesteś agnostykiem czy też satanistą, jeśli nie chcesz obrazić swojej inteligencji musisz logicznie przyznać – jeśli śmierć – to dla wszystkich i od zaraz. Bo nie ma prawdziwych kryteriów, które mogłyby się obronić. Nie ma „ani jednego”, że tak językiem biblijnym powiem. „Oto kładę przed wami życie i śmierć, błogosławieństwo lub przekleństwo” powiedział Bóg do Mojżesza w Księdze Powtórzonego Prawa – być może jeszcze za mało powtórzonego.

Dlaczego więc artykuł dwojga „filozofów” (filozof to miłośnik mądrości, więc tytuł się oczywiście nie należy, jako, że nie ma mądrości bez dobra) jest tak obrzydliwy? A zapewniam, że przynajmniej dla mnie jest i to skrajnie. Nie dlatego, że autorzy namawiają i podżegają do zabójstwa, choć właśnie to robią. To jest bardzo złe. Ale naprawdę obrzydliwe, jest udawanie, jestem przekonany, że także przed sobą, że jest wręcz przeciwnie. Że nie namawiamy do zła, tylko do równego traktowania, do poszanowania cierpienia, do zrozumienia istoty depresji i tego czym jest jej leczenie, a także tegoż leczenia bezskuteczność (autorzy mimochodem twierdzą, że nie ma skutecznej możliwości leczenia depresji – sugerują, że w ogóle!!! Otwiera się interesujące nowe pole do dalszych energicznych działań..). A to „asystowane samobójstwo” to tylko tak przy okazji, mimochodem, właściwie symbolicznie. I to jest do głębi obrzydliwe.

Twierdzę, że kwestie eutanazji, aborcji, asystowanego samobójstwa i innych zawoalowanych form zabijania ludzi, to nie tylko kwestie moralne. Nie wystarczy, że mówię „nie zgadzam się, bo takie mam zasady” – choć oczywiście tak właśnie mówię i takie mam zasady, ale jest to też kwestia podstawowej i elementarnej logiki!! Nie ma żadnego bezwzględnego kryterium dla rozeznania kogo można, a kogo nie można pozbawić życia. Myślę, że każdy przyzna, że mam rację. Jeśli tak, to nie mogę zabijać absolutnie nikogo nigdy, albo powinienem absolutnie wszystkich i zawsze. Tak więc mamy przed sobą życie lub śmierć, błogosławieństwo lub przekleństwo. Wybór należy jeszcze do nas, ale holenderscy etycy myślą, że do nich…

Niech Bóg się nad nimi zlituje.

 

---

tagi: eutanazja  chorzy psychicznie  artykuł 

	lukasz-swiecicki
	28 października 2021 10:41

21     1610    23 zaloguj sie by polubić