Kindertuba i saunowa etykieta

Moja pierwsza oddziałowa…

Wiem, że to brzmi trochę jak „moja pierwsza dziewczyna”, ale w tym przypadku to mylne skojarzenie. Moja pierwsza dziewczyna jest obecnie moją Żoną, natomiast oddziałowych miałem w życiu jednak kilka.

Mimo wszystko jednak coś w tym skojarzeniu z dziewczyną jest. Dla człowieka przejętego życiem swojego oddziału – niekoniecznie nawet ordynatora tego oddziału – Oddziałowa to w zasadzie osoba pierwsza po Bogu. No więc, chcąc nie chcąc, człowiek pamięta co tam Oddziałowa mówiła.

Otóż moja pierwsza Oddziałowa, czyli siostra Maria, bo to jeszcze takie czasy były, że pielęgniarki nie obrażały się, kiedy mówiło się na nie siostry, no i tak też się na nie mówiło, a więc siostra Maria była wyznawczynią teorii kindertuby.

O ile dobrze zrozumiałem Siostrę, to kindertuba była rodzajem bardziej rygorystycznej kindersztuby. W zasadzie była to taka koncepcja, że każdy powinien siedzieć w tubie dobrze dopasowanej do swoich rozmiarów i dziękować Bogu i pani Oddziałowej, że tuba nie była zamknięta od góry.

Przejawem braku kindertuby z mojej strony było „gromadzenie makulatury w jakims obcym języku”. Za czasów komunistycznych (to jest oczywiście uwaga jedynie do młodzieży, bo starsi ludzie świetnie pamiętają, o ile jeszcze nie dostali otępienia..) nie było żadnego dostępu do pism medycznych w obcych językach (poza rosyjskim oczywiście). Ale jakas możliwość uzyskania piśmiennictwa przecież była. Należało zdobyć adres autora artykułu i napisac do niego list z prośbą o przesłanie odbitki.

Wydaje mi się, że ci autorzy z Zachodu nie wiedzieli czemu dostają takie listy. Chyba myśleli, że piszą do nich jacyś fetyszyści, czy inni zbieracze pamiątek. Na artykułach składali bowiem autografy, rysowali serduszka itp. A nam chodziło tylko o treść. Nie zbieraliśmy trofeów.

W każdym razie zbiór artykułów na dany temat był duma każdego zbieracza i młodego naukowca. Ja miałem taki zbiór. Dotyczył leczenia depresji światłem, czyli fototerapii. Zbierałem te artykuły tak ze dwa lata, wiec niespecjalnie długo, no ale dumny byłem bardzo.

Dopóki nie dowiedziałem się od siostry Marii, że moje zbieractwo to jedynie dowód poważnego braku kindertuby…

Na jednym z zebrań personelu siostra Oddzialowa wystąpiła z surową filipiką.

„Drodzy państwo, wszystko co znajduje się w oddziale jest własnością Oddzialowej i to chyba nie budzi państwa wątpliwości? Jednakże! – na biurku użytkowanym aktualnie przez doktora Święcickiego, a także w szufladach tego biurka, znajduje się POKAŹNA ilość makulatury napisanej w języku, którego JA OSOBIŚCIE nie znam. Jest to rzecz bezużyteczna i zwiększająca niebezpieczeństwo przeciwpożarowe [tak to ujęła Oddziałowa]. A właściwie nie tyle jest, ile była bo ja te śmieci wyrzuciłam. I proszę mi tego nie robić, bo to brak kindertuby”.

Były to w zasadzie ostatnie słowa, które usłyszałem przed głębokim omdleniem.

Jak widać – przeżyłem. Ale koncepcja kindertuby wyryła się głęboko w moim mózgu…

W zasadzie w życiu niewiele o kindertubie myślałem. Jestem anarchistą, konserwatywnym anarchistą, o czym już kiedyś pisałem i wcale mi nie śpieszno wsadzać ludzi do jakiejkolwiek tuby, a niechby nawet i kinder. Ostatnio jednak pomyślałem z nostalgią o nieżyjącej już od lat Oddziałowej i wznosząc oczy ku niebu poprosiłem o jej wstawiennictwo.

A było tak:

Jestem wielkim miłośnikiem sauny i korzystam jeśli tylko mogę. A na saunie, jak na kortach tenisowych Wimbledonu, zawsze obowiązywała (tak mi się przynajmniej wydawało) dość surowa etykieta. Z pewnością wszystkim znana, ale przypomnę o co mi chodzi.

Po pierwsze nie wolno wchodzić w żadnych klapkach, ciapkach, japonkach, sandałkach, pływackich płetwach czy w innych pionierkach. Wchodzi się na bosaka.

Po drugie nie wolno wchodzić w mokrych gaciach, suchych gaciach, kostiumach kąpielowych, spodniach od garnituru i w innych takich. Bo należy wchodzić z gołym tyłkiem. Oczywiście jak najbardziej można, a nawet i należy, owinąć się ręczniczkiem albo, to nawet lepiej, taką spódniczką saunową.

Po trzecie nie wolno nago czy też we wspomnianych gaciach siadać na ławkach, rozkładać się czy cokolwiek. Obowiązkowo należy podłożyć ręcznik.

Po czwarte jeśli chcemy czymś polać kamienie to należy spytać obecnych o zdanie w tej kwestii i poinformować co lejemy!

Wreszcie po piąte należy siedzieć cicho, a jeśli już koniecznie gadać to szeptem. Ale zasadniczo nie gadać.

To są proste zasady. A teraz rzeczywistość niedawna.

Leżę spokojnie w saunie. Na ręczniczku, w spódniczce, bez kapci. Polałem sobie kamienie wodą z olejkiem mentolowym. Nikogo oprócz mnie nie było, więc nie pytałem. I sobie leżę.

Wchodzi facet. Całkiem znany celebryta. Nawet ja, choć nie jestem absolutnie specjalistą, widzę, że z twarzy jest on do kogoś podobny ten facet. Na nogach klapki, na tyłku mokre gacie, ręcznika brak. Za to wchodzi w asyście dwóch kapciowych.

- Q..wa kto tu nalał takiego smrodu?? – rzuca w przestrzeń retorycznie. Kapciowi chichoczą rozkosznie.

- To ja. To jest olejek mentolowy.

- No widzi pan?? Olejek? Gdzie pan coś takiego kupił?

- W aptece.

- Mariusz, słyszysz? Pan se w aptece kupił! – Mariusz nie może się nadziwić – a ja, pan sobie wyobrazi, mam olejek co mi go człowiek specjalnie we Wiedniu, we Wiedniu mówię!, kupywał. Za ile Mariusz? No chyba 50 juro butelka. Tak że tak. No ale żes pan już zapach popsuł to nie spróbujemy.

I to właśnie w tym momencie wezwałem nadaremno, jak się okazało, imienia Oddziałowej i zatęskniłem za tubą. Kinder by nie wystarczyła, raczej taki przemysłowy rozmiar.

Jednak precz z anarchią. Minimum manier jest konieczne.

Nie przypuszczałem, że tak kiedyś pomyślę, a co dopiero, że o tym napiszę…

---

tagi: sauna  kindertuba 

	lukasz-swiecicki
	15 marca 2023 15:40

16     1095    15 zaloguj sie by polubić