Karmię ptaki, chyba karmię ptaki, no kogoś karmię…

 

Kiedyś wszystko było proste. W każdym razie było w miarę proste. Powiedzmy sobie, że w każdym razie było „do ogarnięcia”.

Na przykład „oni” to jednak byli „oni”, a „my” to byliśmy „my”. Wiedzieliśmy co oni myślą, co czytają, ale też co nam zrobią jak nas złapią.

Teraz jest taka sytuacja, że oczywiście nie wiemy co myślą, nie wiemy co czytają, w ogóle nie wiemy czy to robią, nie mamy pojęcia co nam zrobią jak nas złapią, ale w ogóle my nie wiemy którzy to oni!!! I oni chyba też nie wiedzą…

To o tym dziś nie będzie. To jest polityka i choć coraz bardziej mi się narzuca ona i chyba już niedługo nie wytrzymam po prostu, ale na razie - cicho! Nie będzie o polityce.

Bo proste były też inne rzeczy. Jak ktoś na przykład kupował wino, to nie pytali w sklepie, jak idioci, czy białe czy czerwone. A może jeszcze zielone?? Wino to wino. To nie wódka i nie piwo. Ale to też nie jest oczywiście felieton o tym, to tylko taki prosty przykład.

To jest felieton o karmieniu. Kiedyś karmiłem dzieci, psy, koty, żółwie, papugi, myszki tańczące, króliki miniaturki, gekony i ptaki inne niż papużki. A! I rybki. Rybki też karmiłem.

Dla wszystkich miałem jakiś pokarm. Przesady w tym nie było (właśnie!), ale przesady trzeba raczej unikać.

W sklepie człowiek (a w tym przypadku ja) pytał: Czy jest może coś dla dzieci?

• Taaaa… - odpowiadała, dajmy na to, pani sklepowa. Odpowiadała w ogóle na moje pytania, bo wiedziała, że jestem lekarzem i jeżdżę w karetce (bo wtedy jeździłem) więc można sobie wyobrazić, że mogę się jej przydać. Jakby tak nie myślała, to w ogóle by nic nie mówiła, bo niby po co?
• A co dla tych dzieci?
• A co byś pan niby chciał? Parówki są.

No i wtedy mi sprzedawała te parówki, a ja karmiłem nimi dzieci. Ale nie karmiłem nimi przecież psów, bo jak wiadomo „nie dla psa kiełbasa”, a parówka uchodziła wówczas za kiełbasę, bo też była podłużna, a kiełbasy przecież nie było, no więc to chyba jasne??

To jest taki przykład. Chodzi mi mniej więcej o to, że każdy rodzaj stworzenia miał swój rodzaj pożywienia. Który w sklepie był lub go nie było, to jest inna sprawa. Nie chodzi o to, że było to proste wykonawczo, bo wcale nie było, a nawet bardzo było trudne, ale IDEOWO to było jednak super proste.

Potem dzieci wyrosły i już nie wymagały karmienia przeze mnie. Zabrały też z sobą większość zwierząt, zostawiając na szczęście kota i psa. Kot się obraził i sobie poszedł. Został pies. No i ptaki na podwórzu.

No właśnie. Kiedyś ptaki dostawały pokrojony bardzo zeschnięty chleb, którego nie dało się już jeść (ale czyściutki! Nie zapleśniały broń Boże!), a na Święta w chlebie były też kawałki ciasta. Teraz to wygląda zupełnie inaczej… Pod Halą Mirowską jest na przykład takie stoisko z pokarmem dla ptaków…

• Czy mogę prosić pokarm dla ptaków?
• Oczywiście. Ale który?
• A co mam do wyboru? - to jest bardzo głupie i samobójcze pytanie, ale niezadanie go mogłoby mnie postawić w złym świetle, jako ćwoka, czy też nawet ćwioka (tej formy używa mój brat), któremu nie powinno się w ogóle powierzać takiej misji, jaką jest karmienie ptaszków…
• No więc tak - tu mamy żyto, pszenżyto, kukurydzę. Dla ptaszków bardziej wymagających, pan rozumie, chodzi mi o konserwatywne ptactwo - obowiązkowy uśmiech w moim kierunku, tak, tak jestem konserwatystą - więc dla bardziej wymagającego, że się tak wyrażę, PTACTWA, mamy tu płaskurkę, samopszę, orkisz oraz oczywiście orkisz bezglutenowy, dla ptaszków nieco alergicznych…No chyba, że po prostu mieszaneczka…

No tak. Jesteśmy jednak w Polsce. Za gotóweczkę można nabyć mieszaneczkę.. To się wydaje dość bezpieczne, bo szczerze mówiąc nic nie wiem o alergiach u moich ptaków…

• To może by tak tej mieszanki? - mieszaneczka nie przechodzi mi przez gardełko. Marudny kliencik..
• Taaaak, ale której? Tu mamy bardziej zrównoważoną, tu opartą o zboża stare, to częściowo niełuskaną..
• Może ta niech będzie??
• Taaaak, a jaka średniczka???
• W sensie??
• Że jaka ma być średnica ziarek, że tak powiem?
• Może przeciętna taka?
• Ach tak… - zawód na twarzy dość wyraźny. Pani sprzedawczyni myślała, że trafił się świadomy klient. No, ale nie, po prostu zwykły buc. Jak to zwykle.
• No to odważ tam panu.. - rzuca pod adresem męża. Co tu rozmawiać jak nie ma z kim…

Ja w każdym razie, choć nieco w szoku, ale zachwycony, biorę cały worek przeciętnej, konserwatywnej mieszaneczki na samopszy i płaskurce i lecę z tym do Żony.

• Patrz jaką mam mieszankę!
• Pokaż, pokaż - nie za dużo płaskurki?? - niestety, Żona zna się na wszystkim…
• Nie, nie. W sam raz, teraz jest taki ogólnie trend karmicielski… - zasadniczo wiem jak z Nią rozmawiać.

Lecę przed dom. Oczywiście w jednym karmniku są kulki (to taki kulkodrom, już o nim nie pisałem, bo bym nigdy nie skończył..), w drugim niełuskany słonecznik, a te całe kurki czy płaskurki to w tym trzecim. Zasypuję wszystko tam gdzie trzeba i lecę do domu.

Łapiemy lornetkę. To znaczy Żona łapie, a ja - no ja nie łapię, bo mamy tylko jedną.

Na początku przyszły sikorki i takie chyba modraszki, a może jeszcze kowaliki! I o te nam chodziło!! No ale potem wróble też się nauczyły.. Odgoniły sikorki w zasadzie. O to nam nie chodziło, ale możemy to znieść. Tylko, że około południa gołębie też już wpadły na to, jak rozsypać ziarno i wszystko pożreć.. A potem przyszły wrony, gawrony i kawki i wywaliły wszystkich.

Siedzimy z tą lornetką i czekamy. Do wieczora pewnie się pokażą bawoły i hipopotamy…

Cholerne te mieszaneczki teraz. Kiedyś było prościej…

I wiedzieliśmy którzy to „oni”. Ale to nic, teraz też się dowiemy.

---

tagi: ptaki  karmienie  ziarno 

	lukasz-swiecicki
	13 stycznia 2024 12:58

17     708    4 zaloguj sie by polubić