Jemy naleśniki. Ewentualnie z serem.

 

Akurat trudno mi w to uwierzyć, ale nie mogę nie wierzyć, bo po prostu pamiętam.

W dzieciństwie nie jadłem prawie niczego. Z jednej strony po prostu się brzydziłem - rzeczy niejednorodnych, takich w których widać było składniki, takich, które nachalnie były zwierzęcego pochodzenia, takich, których w żadnym stopniu nie robiła moja Mama, albo Basia czyli moja piastunka.

Oznaczało to większość rzeczy. Znaczną większość. Bez problemu akceptowałem jedynie chleb i wodę.

Nawiasem mówiąc chleb był po prostu wspaniały i nikt inny takiego nie miał. W Laskach chleb piekł pan Prędki, prawdziwy żydowski piekarz, który w Laskach spędził w ukryciu wojnę. Pan Prędki (to był może jakiś pseudonim, ale nigdy inaczej się o nim nie mówiło) był najprawdziwszym, wysokiej klasy zawodowcem. Miał też prawdziwy, węglowy, piec chlebowy oraz mąkę, taką jakiej potrzebował - bo Siostry Franciszkanki miały swoje gospodarstwo.

I miał też pan Prędki czas. Wyglądało to tak, jakby miał dużą część czasu dostępnego w Kosmosie w ogóle.

Wiele razy oglądaliśmy z bratem dzień pana Prędkiego w odcinkach (bo cały czas nie mogliśmy się gapić - wypędzał nas). Pan Prędki nie miał żadnego pomocnika. Wstawał wcześnie rano. Na ganku swojego domku, tuż obok piekarni, czytał Biblię. Potem zakładał fartuch, zdejmował okulary, i w drewnianych dzieżach robił ciasto. Na duże (wielkie!) bułki pszenne, na chleb żytni z formy, na razowy i wreszcie na swój ulubiony graham („Pamiętajcie zawsze chłopcy, że to jest chleb najlepszy!” - tak mówił). W soboty zawsze robił chałkę, którą (dla niepoznaki) nazywał „ciastem z kruszonką”, ale to była prawdziwa, najprawdziwsza chałka żydowska. A przed Świętami robił pierniki i pierniczki. Zawsze.

Kiedy ciasto wyrosło pan Prędki wstawiał je do pieca. Miał do tego taka drewnianą łopatę na długim kiju. Czasem pozwalał pomóc, ale chyba nie bardzo to lubił, żeby się przy wstawianiu akurat kręcić.

Co innego kiedy chleb już wyjmował. Wtedy można było się kręcić, dotknąć czy nawet wyjmować z nim razem. To była taka bardzo wyjątkowa chwila. I to nie jest tak, że teraz tak myślę. Tam, wtedy, mały i zasmarkany, myślałem dokładnie tak samo i byłem gotów uklęknąć i ten chleb pana Prędkiego pocałować. Czasem człowiek tak ma i nie poradzisz nic…

Natomiast woda była w kranie. Ale w tym kranie nie brała się nie wiadomo skąd, tylko najpierw trzeba było napompować ręczną pompą do zbiornika, który był na strychu naszego domu. Zasadniczo pompował sąsiad, niewidomy pan Forma (zgadzam się, że to może byłoby lepsze nazwisko dla pana piekarza, a pan, który pompował mógł być bardziej Prędki, no ale tak właśnie było; pan Prędki nie robił chleba z formy, a pan Forma z pewnością nie był prędki), ale robił to tylko raz na dobę, a potem, jeśli woda się skończyła, to już trzeba było samemu. To nie było łatwe. Zwykle musieliśmy we dwóch. Pan Forma to jednak był silny chłop.

Tak to więc było z chlebem i wodą. Miały swoją historię i była to historia całkiem niezła. Kiedy słyszę, że ktoś tak żyje - o chlebie i wodzie - to pierwsze skojarzenie jest takie, że musi to być bogate życie…

Ale gdzie tu są naleśniki z serem?? No, jak to? Tuż za progiem.

Kiedy byłem mały Rodzice nie za bardzo mieli pieniądze na prezenty. Ale to w ogóle nie szkodziło, bo w zamian każdy mógł poprosić Mamę, żeby na imieniny (bo obchodziło się imieniny, a nie urodziny!) było na obiad właśnie to co ja chcę. I ja przez wiele lat zawsze prosiłem o to samo - zupa „nic” i naleśniki z serem i z cukrem. A na deser kogel-mogel - to akurat nie było specjalnego wyboru, choć mógł być z kawą, kakaem lub sokiem cytrynowym. Ja chciałem z kawą. Z prawdziwą. Wolno było nawet z kawą!

1535. jeszcze może słowo o tej zupie „nic” (piszę ją w cudzysłowie, bo jakoś by bez tego całkiem zanikła), bo teraz to może nie wszyscy wiedzą co to za zupa, choć kiedyś to chyba była powszechna wiedza. A więc (nie zaczynam od „a więc” chyba, że nie ma już wyjścia) nie wiem jak Mama robiła zupę „nic”, ale w smaku to było jak taki dość rzadki budyń waniliowy a kluski były z ubitego białka. Teraz bym to uznał za karę za grzechy, ale wtedy… Nie mam słów.

Wracając jednak do naleśników - były pyszne i nie budziły chyba niczyjego sprzeciwu. Kiedy więc dowiedziałem się wczoraj (bo wczoraj było Domowe Przedszkole czyli wnuki były u nas, nie wszystkie, bo tylko piątka, ale zawsze), że będą naleśniki z serem, bo zrobiła je Babcia Hania (czyli teściowa) to ucieszyłem się z całego serca. Bo zwykle są leniwe, a leniwe nie napawają mnie taką radością. Bo jednak nie. Ale naleśniki, a zwłaszcza autorstwa Babci Hani, no to klękajcie narody.

Wnuki i wnuczki czy też wnuczkowstwo też na chwilę przyklękło. I wszyscy zgodzili się ze mną, chóralnie, że tak, tak, tak - naleśniki. I wszyscy, że z serem.

Z tym, że moja Żona (czyli Babcia Anitka, żeby się Wam to wszystko nie mieszało!) była, jak się to Jej zdarza, nieco zbyt dokładna i nieco zbyt demokratyczna. Na jej obronę powiedzmy, że myślała, że to nie będzie zbyt dużo kosztować. Kiedyś jeden premier Wielkiej Brytanii też tak myślał (a bo to jeden!) i też się wówczas przejechał…

• Czy wszyscy chcą z serem? - spytała mianowicie Babcia i to na razie było spoko.
• Tak, tak, tak - zawołali „wszyscy”.
• A może ktoś z dżemikiem? - i to jest właśnie ten zbytek demokracji, ta pokusa szatańska. Tak się psuje społeczeństwo…
• My, my, my - chcemy z dżemem!! Prosimy!! Z dżemikiem!!!
• Ale nie wszyscy przecież???

A właśnie, że wszyscy…

A tu się okazało, że te naleśniki od Babci Hani (czyli od teściowej!!, której tu z nami nie ma!!) są już zawinięte. I już są z serem! A „wszyscy” myśleli, że to gołe naleśniki i można do nich napchać co kto chce, choćby i kogel-mogel z kawą! A guzik…

• Więc, skoro są z serem, to czy wycofujecie się z dżemu???

To sobie sami zgadnijcie. Naleśniki się rozwinęło, ser wygrzebało, dżem wsadziło, serek dało Dziadkowi do zjedzenia. I szlus.

Znękany ostatecznie tą sytuacją siadłem wraz z grupą ciamkającą i zabrałem się do karmienia Dziura (czyli Józia). Pokroiłem ładnie naleśniczka, nabiłem kawałek na widelczyk, uniosłem… Józio obserwował mnie podejrzliwie. Z rosnącą podejrzliwością. Aaaa! Jasne. Śliniak. Wstałem, przyniosłem z szafy śliniaczek (niebieski!) i założyłem. Nawet dobrze, bo Dziulowi, nie sobie. Podejrzliwość w oczach Józka nieco zmalała, ale nie do końca.

• Do buzi!! Trzeba do buzi, Dziadek. - Upewnił się na wszelki wypadek.

To odebrało mi resztę sił. Pewnie dlatego, że nie było zupy „nic”.

Tak to obecnie wygląda jeśli chodzi o naleśniki. Niekoniecznie z serem.

---

tagi: chleb  naleśniki z serem  zupa nic 

	lukasz-swiecicki
	16 lutego 2024 19:48

21     825    8 zaloguj sie by polubić