Ja bym na pańskim miejscu tam wlazł z jakąś książką, bez Borysa oczywiście. Miałem 50 lat, kiedy zrozumiałem, że dalej mogę robić, na co mam ochotę, nie muszę się przejmować tym co inni o mnie myślą (bo w zasadzie nie myślą, każdy myśli w 99% o sobie), mogę jeździć rowerem po mieście ot tak, dla zabawy, słuchać muzyki na słuchawkach, a jak mam chęć, to zatańczyć, choćby na ulicy, kupiłem maleńkiego minoxa na kliszę, zawsze chciałem mieć takiego, ale był kiedyś za drogi, i robić zdjęcia czemu tylko chcę. Też czytałem na drzewie, ale już go nie ma, wycięli, ale są inne, fajny pomysł. I śnieg podobno ma być niedługo, pozjeżdżałbym na sankach, jak wnuki będą chciały, to je wezmę ze sobą...

Czas bieżący najczęściej jest "średni".

Gorszy niż miniony, a lepszy niż nadchodzący.

Prowokacyjny tytuł, przynajmniej dla mnie. Jest jeszcze inne miejsce odosobnienia, gdzie się dobrze czyta, ale niestety nie można jeść. A od jakiegoś czasu, w sposób zupełnie niekontrolowany,  czytanie sprzęgło mi się z jedzeniem :(.

Kurcze!! Jak Pan zgadł? O tę mi wtedy chodziło, choć chciałem też wspomnieć o "Trudno być Bogiem". Dotąd tamtego felietonu nie napisałem, bo chwila uciekła.

Ale z autopsji Pan tak czy ze zdjęcia?

Niestety, jestem czytaczem kompulsywnym. Czytam wszędzie, kiedy tylko mogę i wynalazek ebooka jest dla mnie odkryciem absolutnie epokowym (choć przez Lema przewidzianym). Najchętniej, oczywiście w miejscu, gdzie jest mi wygodnie i ciepło, więc raczej nie czytałbym siedząc na drzewie. Można by się zastanowić, dlaczego niektórzy wolą czytać na drzewie, niż na kanapie? Obstawiam, że nie trzeba tu psychoanalizy wystarczy pomiar hałasu w domu ;) 

Dawne czasy też były wspaniałe. Po Puszczy włóczyły się Czarne Stopy z Druchem Marianem i już wtedy wiedzieliśmy, że Łukaszek to dziwne dziecko a Wojtas chodzi w takich pionierkach, które Łukaszek nazywał butami zdrowotnymi ;) Ale o Znajomcu nic  nie wiedzieliśmy ... I dobrze. Każdy ma swoje czasy, miejsca, książki, różańce, wspomnienia i wnuki!!! Pozdrawiam serdecznie z żoną Martyną i dziękuję za obecność na SN.

Sami porządni ludzie są tutaj więc nic dziwnego ;)

Pozdrawiam i przeskakuję czytać o dwubiegunowości.

Pięknie. O to mi chodziło.

To pan dał czadu. Strugackich lubiłem tak jak Bułhakowa, ale za dużo się o nich dowiedziałem, nie ze źródeł tajemnych ale z perspektywy czasu. Pisarstwo pierwszej jakości, ale z potrójnym dnem. Niestety. Proszę wybaczyć jeśli psuję panu wrażenie. 

Najlepsze moje miejsce do czytania to była toaleta, ale taka do mycia rąk nie do sikania, w zapchanym pociągu relacji Wrocław-Bydgoszcz, zimą Anno 1987. A działo się to po cyklu rozmów na temat tajmenicy Imienia Zbawcy, ludzkiego umysłu i spowiedzi, z moim nauczycielem filozofii w Wyższej Szkole Pedagogicznej, gdzie został on zatrudniony przez lenistwo stołecznych akademików, którym nie chciało się od razu zadzwonić do WSP z ostrzeżeniem że taki a taki podpisał list intelektualistów i może ubiegać się o etat, a pewnie i przez pogardę dla jakiejś tam prowincjonalnej szkółki. No więc dostałem od niego książeczkę, bibułę "Nikt nie jest samotną wyspą" Tomasza Mertona, wydaną w jakimś podziemnym wydawnictwie, mam ją do tej pory. Z wypiekami na nieogolonej buźce, z gorączką w oczach, usadowiłem swóje cztery litery w umywalce, nogi oparłem o drzwi i nie czułem wcale jak mi się krawędzie umawli razem z tym kranikiem wbijają nie powiem gdzie, rzecz jasna do czasu aż poczułem, ale przez te ze dwie godziny czytałem i odkładałem czytanie smakując treść i własne uczucia i znowu czytałem i znowu zamykałem oczy i smakowałem. W końcu musiałem wstać i rozmasować wiadome miejsce. Ale zaraz wróciłem znowu do czytania i smakowania. I tak do końca aż do Bydgoszczy. 

Zresztą bardzo często czytałem w pociągu. Niestety na szczęście często je przerywałem bo nie mogłem się oprzeć pokusie żeby z kimś nie porozmawiać. Ale z lektur podróżnych najbardziej zapamiętałem Mertona.  

Teraz to mój fotel. Wcześniej jeszcze przed Mertonem w pośpiesznym, było nim zaciszne mieszkanie moich dziadków w Piszu, gdzie po raz pierwszy przeczytałem "Inny świat" Herlinga-Grudzińskiego. To był luksus, od razu mogłem się skonsultować z dziadkiem akowcem sybirakiem.