Elizeusz czyli życie w niedoczasie

22 lipca, czyli w samo święto E.Wedla (przypomnienie dla młodszych Czytelników – za komuny nazwano fabrykę czekolady Edwarda Wedla zakładami 22 lipca, to było takie komunistyczne święto świeckie, kiedy sobie komuniści świeckowali. Na złość wszyscy mówili na to święto – święto Wedla. wwNo i wielu ludziom już tak zostało, że kiedy widzą tę datę to myślą o Wedlu. Albo nawet o czekoladzie…), w każdym razie w samo południe dnia Wedla doszedłem do wniosku, że nie wytrzymam.

Z różnych względów, którym poświęcę inny tekst, w tym roku raczej nie mam urlopu. Ale za to mam bardzo dużo pracy. Na razie jednak pomyślałem, że nie wytrzymam fali tropikalnych upałów, które w młodości uznałbym najwyżej za przyjemne ciepełko, i razem z Żoną postanowiliśmy oddalić się z godnością do Końcewa, w samo serce Mazur.

Jeszcze przed wyjazdem Żona spontanicznie zaczęła mnie zapewniać, że wcale nie jedziemy się opiekować dziećmi (Leonem, Heniem i Franią) ponieważ dzieci z rodzicami wyjeżdżają do Warszawy, a my będziemy sami i będziemy się pomalutku nudzić. Czyli jak w starej piosence Rosiewicza – „nie pójdziesz Zenuś dziś do robotki”. Na szczęście nie zdążyłem się do tej myśli przywiązać zbyt mocno i kiedy okazało się, że owszem, wszyscy wyjeżdżają, ale dzieci akurat zostają, no bo przecież my będziemy – wcale się tym nie przejąłem. Zresztą nigdy nie przejmuję się opieką nad wnukami, bo to fajne zajęcie (już o tym sporo pisałem).

 

Wbrew pozorom nie jest to jednak wcale felieton z cyklu „Wnuki”… Okazało się, że wszystkie dzieci cierpią właśnie na bostonkę (taka choroba zakaźna, którą się jakoś nikt nie przejmuje, choć zawleczona do Polski całkiem niedawno..). A więc nie możemy pójść razem do kościoła. Poszliśmy więc z Żoną na mszę polową w Wierzbie, jeszcze w sobotę wieczorem. Dzięki temu miałem całą noc na przemyślenia. Bo czytanie z Drugiej Księgi Królewskiej, które wypada na dziś, jest mocno zagadkowe.

Dla tych, którzy jeszcze nie byli dziś w kościele – do proroka Elizeusza przyszedł jakiś gość z Baal-Szalisza i dał mu 20 chlebów (akurat były jęczmienne) i „świeże zboże w worku”. Nie napisano ile tego zboża było. W innych polskich tłumaczeniach też nie. Co najwyżej u Wujka zboże było w „biesadze”, a w Biblii Gdańskiej były to „kłosy niewykruszone”. Ale czy worek był pełen nie wiadomo, no i pewnie nie ma to znaczenia. Całym tym prowiantem w każdym razie nakarmił Elizeusz stu facetów, a coś tam im zostało jeszcze.

Przeczytałem to, w lekkiej adaptacji, Heniowi i Leonowi (Frania była obecna ciałem, ale nie była skupiona, więc jej nie liczę) i zapytałem, czy coś ich w tej historii dziwi? Henio zaproponował, że może te 20 chlebów na 100 facetów, ale Leon, bieglejszy w arytmetyce, policzył, że to jednak jeden chleb na pięć osób – może się nie przejedli, ale coś tam było (no dobrze, ja wiem i wy wiecie, że to nie były nasze chleby wiejskie tylko jakieś pity malutkie, ale i tak).

Leona bardziej zdziwiło co innego, a mnie muszę przyznać też. Co oni zrobili z tym ziarnem z worka, niezależnie od tego ile go tam w tym worku było?? Heniuś zaryzykował twierdzenie, że może mąkę. Ale my z Leonem wątpimy. Przecież to wszystko działo się szybko i zaraz potem liczył Elizeusz resztki. Gdzie by tam robili mąkę, zagniatali ciasto, piekli? A poza tym wyszedł by im chleb, a chleb to już mieli!

 

Przypomniałem sobie tę historię, kiedy król Dawid ze swoimi ludźmi szedł w szabas przez pole i wszyscy rwali kłosy i zjadali ziarno. Nie mam pojęcia o czasach biblijnych, ale może to był po prostu taki izraelski fast food? Nie masz czasu i jesz ziarna. Też dobrze.

 

Nasunęło mi to myśl o dziwacznym ubóstwieniu, jakie mamy obecnie dla robienia różnych rzeczy wolno. Właściwie przecież i ja i Żona wyjechaliśmy po to, żeby „zwolnić”. I wszyscy mędrcy od zdrowego życia każą nam ciągle zwalniać i zwalniać. A to naprawdę jest taka bezwzględna potrzeba??

Przecież miłość Chrystusa nas „przynagla”, a życie świętego Pawła było jak bieg, który chciał ukończyć, a nie jak spokojna przechadzka, a Chrystus czy nie mówił, że nie może się doczekać? A może właśnie to nam mówi Elizeusz – żeby nie czekać, zjeść to ziarno, nie robić mąki, ruszać do roboty? Szkoda czasu na marnowanie czasu.

W tym momencie wybiegłem z domu z Borysiem, przebiegłem 3 kilometry, następnie wróciłem, złapałem rower, wsadziłem Franie do przyczepki i pojechałem do Niedźwiedziego Rogu po lody, wróciłem, wpisałem kody z patyczków do internetu (patrz felieton o lodach nad morzem – ta sama historia), napisałem ten felieton, podczas pisania strzelając z łuku i rozwiązując quiz sportowy z Leonem.

Dziękuję Elizeuszowi i facetowi z Baal-Szalisza. Nie ma co zwalniać jeśli można przyspieszyć!

Z drugiej jednak strony w dzisiejszej Ewangelii Chrystus dzielił ryby, a nie ziarno. A z rybami to jednak lepiej się nie spieszyć, ze względu na ości. Trudna jest ta nauka..

 

---

tagi: elizeusz  niedoczas 

	lukasz-swiecicki
	13 października 2021 22:49

6     1149    11 zaloguj sie by polubić