„Ekspert” od depresji ogląda mecz tenisowy nocą.

 

Czasem jest tak, że zaczynam pisać felieton z jakąś jedną, malutką myślą, mając nadzieję, że ona sobie potem jakoś urośnie. I zwykle jakoś rośnie.

Ale niekiedy, tak jest rzadziej, zaczynam pisać już z wielkim natłokiem różnych myśli, mając nadzieję, że się uporządkują. I tu, to już różnie bywa. A dziś jest ta druga sytuacja. No więc – w imię Boże.

Wczoraj był Światowy Dzień Walki z Depresją, czy jak on się tam nazywa, w każdym razie chyba o to tu chodzi, że jest depresja i walczymy z nią. Albo chcielibyśmy walczyć, ale nie wiemy z czym. Albo uważamy, że nie ma z czym walczyć. Albo myślimy, że to bzdury. Taki to jest dzień.

Z okazji tego dnia jestem proszony jako Ekspert, żebym się wypowiedział. Ale najbardziej to ja mam ochotę się wypowiedzieć, że wcale nie jestem takim ekspertem, za jakiego, być może, wiele osób mnie uważa. I zawsze próbuję to powiedzieć, ale to, zdaniem pytających dziennikarzy, nie jest specjalnie ważna wiadomość, albo to nawet w ogóle nie jest wiadomość, a raczej jest to anty-wiadomość, bo nie po to dziennikarz zaprasza na rozmowę z ekspertem, żeby ten ekspert potem marudził, że on ekspertem nie jest i tracił czas.

Jakby się pan redaktor umówił na wywiad z prezydentem Bidenem, to by nie chciał się dowiedzieć, że pan prezydent to właściwie uważa się za wiceprezydenta. Albo jakby była rozmowa z Robertem Lewandowskim, to wcale nie chcemy się dowiedzieć, że on się uważa za Jakuba Błaszczykowskiego. Uważaj co chcesz, ale mów jak ekspert albo odejdź. Takie jest przesłanie. I jest w tym jakaś racja. Więc mówię jak ekspert i odchodzę.

Jednak w efekcie mój dyskomfort narasta. Żeby sprawę rozwiązać postanowiłem zadać sobie pytanie sam, sam sobie na nie odpowiedzieć i potem opublikować odpowiedzi. Przymusić do czytania już nie mogę, i dobrze mi tak.

Tylko teraz – co ja mam właściwie odpowiedzieć na pytanie „Czemu uważa pan, no dobra powiem do siebie – panie profesorze – co mi szkodzi? – czemu uważa pan, panie profesorze, że nie jest pan ekspertem od depresji? Przecież się nią pan ciągle zajmuje! Śni pan o niej! Pisze pan o niej! Leczy pan ją! Czy to jest z pana strony taka fałszywa skromność? Taka kokieteria i prowokacja? Czy też się pan asekuruje, bo się pan nie przygotował?”.

Wiem, że nic z tych rzeczy. Dobrze to wiem. Ale jak to wyjaśnić?

Nieoczekiwanie z pomocą przyszły Barbora Krejcikova i Aryna Sabalenka – znane tenisistki. Panie spotkały się wczoraj w ramach turnieju w Dubaju (WTA 1000 więc nie w kij dmuchał) i, nieoczekiwanie, Krejcikova wygrała, choć Sabalenka wydawała się mieć licencję na wygrywanie, jakby pewnie powiedział dziennikarz sportowy (a może by nawet powiedział „licencję na zabijanie” po sportowi dziennikarze nie wahają się użyć żadnej metafory, a ich czytelnicy są gotowi na wszystko! Wiem – sam jestem ich czytelnikiem i perwersyjnym miłośnikiem ich straszliwego stylu…).

O zwycięstwie Czeszki (tak by powiedział każdy sportowy dziennikarz!) dowiedziałem się z czegoś co podobno powinno się nazywać „media społecznościowe”. Nie cierpię tej drętwej nazwy. No w każdym razie przeczytałem sobie na fejsie.. I dopiero wtedy zapragnąłem obejrzeć ten mecz…

Myślicie, że to dziwne, że chcę oglądać mecz, który już się skończył i którego wynik znam? To jest rzeczywiście dość dziwne, bo główną zaletą oglądania sportu w telewizji, a w telewizji warto oglądać wyłącznie sport! (i prognozę pogody) jest to, że wszystko jest na żywo i że są niespodzianki. Dla mnie jednak, w przypadku tenisa!!, wcale tak nie jest.

To znaczy owszem, wynik jest bardzo ważny, ale często oglądam zupełnie nie po to. Bardzo interesuje mnie język ciała tenisistów, w tym wypadku tenisistek – a łatwiej się na tym skupić, jeśli zna się wynik.

Przyznam, że nie lubię pani Sabalenki. Nie jako osoby, bo przecież w ogóle jej nie znam, ale nie lubię jej na korcie. Mam wrażenie, że gra siłowo, nieładnie. Lubię natomiast Krejcikovą z tym jej mięciutkim półwolejem, drajwem czy co to właściwie jest… No więc obowiązkowo oglądałem, choć była już noc, a atmosfera domowa była niesprzyjająca…

Może właśnie dlatego, że noc, atmosfera i ściszony dźwięk pomyślałem sobie, że z moimi umiejętnościami w sprawie depresji jest podobnie jak z umiejętnościami tenisisty. Nawet porównam się do dobrego tenisisty. To znaczy bez przesady – nie liga światowa, ale profesjonalista na pewno.

Taki tenisista zna oczywiście zasady, wie jak się gra i ma duży zasób różnych zagrań. Umie tak i tak, z tej i z tamtej strony. Umie wykorzystać słabość rywala. Gra taktycznie i strategicznie. A jednak prędzej czy później przegra. Każdy prędzej czy później przegrywa.

A to jest tenis. Nie ma dogrywek, nie ma remisów, nie ma miejsc w grupie. Przegrywasz i nie ma cię! Nawet jak masz super ranking.

Moim przeciwnikiem jest depresja. Jestem przygotowany do meczu. Znam przeciwnika. Znam mnóstwo i coraz więcej sposobów walki. I co pewien czas przegrywam. Dlatego właśnie nie śmiałbym się nazwać ekspertem. Powiedziałbym raczej, że jestem „depresistą”.

Umiem dobrze grać, ale co pewien czas bardzo boleśnie przegrywam. Widzę piłkę, ale nie dam rady już do niej dobiec.

Tenis jest strasznie samotnym sportem. Nie można nawet zagadać do trenera. I za wszystko ostatecznie się odpowiada.

Zresztą – nie znam się na tenisie. A Iga znowu wygrała. Wspaniała z niej zawodniczka. Ale przecież nie jest Ekspertem.

Miało być więcej o depresji. Ostatecznie nie wyszło, więc zaraz jak tylko znajdę chwilę czasu wracam do tematu. Bo tak naprawdę chciałem o istocie depresji, samej istocie, tylko, żeby nikt nie myślał, że powiem to z pozycji eksperta. Nie jestem nim.

Jestem depresistą i to seniorem…

 

---

tagi: depresja  ekspert  tenis 

	lukasz-swiecicki
	24 lutego 2023 16:56

12     897    4 zaloguj sie by polubić