Do czego właściwie potrzebna jest szkoła?

Szkoła to jedno z wielu zagadnień na których się nie znam. Teraz jak już to napisałem, doszedłem do wniosku, że wyliczanie spraw na których się nie znam nie ma sensu. Jest ich po prostu tak dużo, że starczyłoby na felietony do końca życia, i to nawet przy długim życiu. A przy krótkim, to już w ogóle nie ma co mówić. Łatwiej będzie powiedzieć na czym się znam.

Łatwiej? Od lat byłem zdania, że znam się na elektrowstrząsach. Zajmuję się nimi, ale też pasjonuję, od 34 lat. Zdarza mi się zrobić nawet 1000 zabiegów rocznie. Nie sądzę, żeby ktoś w Polsce mógł tak o sobie powiedzieć, a pewnie i na Świecie niewiele takich osób. No więc myślałem, zakładałem, że się znam. Tymczasem…

W ostatnim odcinku pierwszego sezonu serialu Homeland (o serialach nie mam już całkiem pojęcia!) główna bohaterka, osoba z chorobą afektywną dwubiegunową i agentka CIA, ma mieć wykonywane zabiegi EW. Film jest produkcją mocno wysokobudżetową, więc z pewnością było wielu konsultantów i każdy z nich z pewnością zarabia więcej ode mnie. To prowadzi mnie do nieuchronnego wniosku, że nie mam pojęcia o zabiegach EW.

Pacjentka ma źle przyłożone elektrody (stosują dokładnie ten sam model urządzenia co ja!!), poza tym takich elektrod w ogóle nie ma w zestawie. Pacjentka jest źle znieczulona i wyraźnie nie została zwiotczona. Szef pacjentki zniechęca ją do EW przekonując, że dostanie „całkowitej amnezji”, co jest oczywista bzdurą. Co najdziwniejsze – zabiegi wyraźnie pomagają bohaterce, ale jej pracodawca (CIA) robi co może, żeby efekty kuracji jak najszybciej popsuć. Krótko mówiąc – co ja tam (w porównaniu) wiem o EW…

Wracamy do punktu wyjścia czyli jednak do rzeczy na których się nie znam, po prostu zrezygnuję z ich wymieniania.. Z pewnością nie znam się na szkole. Mimo to mam ochotę się na ten temat wypowiedzieć. Nie znam się przecież zupełnie na teologii i różańcu, a wypowiadałem się z całą dezynwolturą na jaką mnie stać.

A przecież kiedyś jeden z recenzentów napisał „profesor Święcicki z właściwą sobie dezynwolturą”… Czyli mam tego trochę. Nawiasem mówiąc ta opinia zadziwiła mnie do tego stopnia, że musiałem sprawdzić w słowniku czy dobrze rozumiem słowo „dezynwoltura”. Przysięgam.

Do wypowiadania się na temat szkoły zachęcił mnie oczywiście wyjazd z wnukami. Poza Bronkiem (lat 5), wszyscy pozostali czyli Tytus, Leon, Antek i Heniuś są w wieku wczesnoszkolnym. Czyli mam tu w Karwieńskich Błotach zieloną szkołę. Trudno nie zadać sobie w tej sytuacji do czego taka szkoła mogłaby służyć.

Jasne – wymieniamy informacje. Tytus opowiada mi o Ludwiku Węgierskim, Leon o pisaniu opowiadań, Antek coś o przyrodzie, a Henry na razie się zastanawia. No tak, ale to nie jest żadna szkoła! Wymieniamy po prostu informacje – ja i spacerujący ze mną człowiek. Może to akademia platońska? Może jakaś perypatetoza spaceroza z towarzyszeniem Borysia (Boryś to jedynie przedszkolaczek, ale milutki)? Szkoła jest do tego niepotrzebna.

Szkoła zaczyna się wtedy, kiedy kończy się moja rozmowa z uczniem. Jest pomiędzy nimi, choć także pomiędzy nimi i mną. Jest umiejętnością znacznie przewyższającą znajomość historii, a może nawet, o zgrozo, matematyki. To psychologia stosowana. Poruszanie się w gąszczu dominacji, ustalanie hierarchii, ale też ćwiczenie elastyczności, nauka dochodzenia do trudnego, bo łatwych absolutnie nie ma, konsensu. A potem wywrotka i zaczynanie od początku.

Szkoła jest potrzebna właśnie i wyłącznie do tego! Wszystko inne można zrobić zdalnie. Tyle, że to wszystko inne nie bardzo się przyda bez prawdziwej szkoły.

Widzę też wyraźnie, że rodzina wielodzietna nie jest wystarczającym rozwiązaniem. Tytus ma ostatecznie czworo rodzeństwa, a Leon dwoje. Ale w rodzinie wszystko jest mniej więcej poukładane, więc spotkać się muszą co najmniej dwie duże rodziny. A to już będzie mikroszkoła!

No i wszyscy oni spotykają się ze mną. Akurat dziadkiem, może i nauczycielem, ale przede wszystkim elementem tej społeczności. Mnie też dotyczy znalezienie się w hierarchii, ja też muszę ustalić dominację (ostatecznie z pierwszym komputerem w moim życiu zetknąłem się w wieku 30 lat!! Na bycie ekspertem nie miałem już specjalnie czasu) i ja także muszę elastycznie dojść do konsensu. Albo i nie dojść. Mam wrażenie, że Janusz Korczak rozumiał to wyjątkowo dobrze. Nie chodzi o protekcjonalne „pochylenie się nad dziecięciem”, tylko o wzięcie udziału w społeczności na równych prawach. Nie w tym sensie co będzie dziś na obiad, bo o tym decyduje Babcia, ale w tym sensie, kto z nas jest realnie na jakiej pozycji. Już to rozumiem.

Brak prawdziwej szkoły przez okres ponad roku to bardzo duża strata. Jako doświadczony dziadek i stary psychiatra proponuję, żebyśmy już tego więcej nie robili. Bo ja potem nie dam rady z tymi elektrowstrząsami…

---

tagi: szkoła  wnuki 

	lukasz-swiecicki
	18 listopada 2021 11:05

18     1478    15 zaloguj sie by polubić