Czym się nie przejmować? Część druga. Być może jednak nie ostatnia.

 

Pewnie już nie pamiętacie.. To jest taki prowokacyjny wstęp, zaraz się okaże dlaczego prowokacyjny.

A więc – pewnie już nie pamiętacie, że napisałem już kiedyś o tym, czym nie należy się przejmować, a czym przejmuje się bardzo wielu moich pacjentów. Pamiętacie? No to o czym był tamten odcinek? Tylko nie wolno sprawdzać!

Ja musiałem sprawdzić… A przecież sam to napisałem i napisałem nie z, ojej jak to powiedzieć, żeby uniknąć słowa „dupa”, dziś jest przecież Światowy Dzień bez Przekleństw.. Jeśli ktoś się śmieje z tego, że dupa to nie przekleństwo to napominam go! Nie wolno używać wulgarnych słów. Człowiek się szybko uodparnia. Najpierw mu „dupa” nie przeszkadza, a po kilku miesiącach już lata po ulicy i każe ludziom „szybko uciekać”. Wracając do mnie – nie wymyśliłem tamtego tematu, tylko naprawdę uznałem za ważny. A po kilku miesiącach nie pamiętam co napisałem.

I właśnie tym nie trzeba się w ogóle przejmować – tzw. brakiem pamięci czyli jak mówią fachowcy – „zaburzeniami funkcji poznawczych” (to wyjaśnienie czemu sądzę, że wstęp był prowokacyjny). Dlaczego się nimi nie przejmować? Jest kilka dobrych powodów, a jeden może najlepszy. A może dwa? Nie pamiętam dobrze.

Przyszedł kiedyś do mnie pacjent w słusznym wieku, czyli w pobliżu mojego, i odezwał się w te słowa:

- Czy mógłby mi pan zapisać ten lek na pamięć, który ostatnio od pana dostałem?

- A czy pomógł? – nie wiedzieć czemu zapytałem, bo przecież jakby szkodził to by pacjent nie chciał…

- Pomógł świetnie.

- A nie wie Pan jak się nazywał? (ja mówię do pacjenta Pan, ale On do mnie pan – bo przecież nie będę tu akcentował szacunku do samego siebie..).

- Nie pamiętam.

- Ale brał go Pan?

- No, najczęściej zapominałem.

Podsumowując – pacjent nie pamięta jak się nazywa świetny lek na pamięć, którego zresztą zwykle nie brał, bo o tym zapominał. Ale, zwróćmy uwagę, pacjent jest z leku zadowolony – to znaczy, że uważa swoją pamięć za poprawioną.

Inna pacjentka, w innym czasie, wręcz przeciwnie:

- Panie doktorze – z niepokojem obserwuję u siebie znaczne zaburzenia pamięci na poziomie otępienia.

- Jakie są tego przejawy?

- No a jakie mają być?? Nic nie pamiętam!

- Czy może mi Pani podać jakiś przykład?

- Bardzo proszę, pierwszy z brzegu. Jak pomyślę o trzecim prezydencie USA wstecz od obecnego, to pojęcia nie mam jak się nazywał wiceprezydent!! Z-i-e-l-o-n-e-g-o pojęcia!!! Wyobraża pan sobie?

- Świetnie sobie wyobrażam. Ja nie pamiętam nawet prezydenta.

- Ale ja od siebie wymagam!

Te dwa dialogi wskazują na dwa różne kierunki. Pacjent numer jeden nie pamięta nazwy leku, który przyjmuje codziennie (oczywiście jeśli o tym nie zapomni..), ale jest bardzo zadowolony z działania tego leku na swoją pamięć. To znaczy, że jest zadowolony ze swojej pamięci. Prawda?

Pacjentka numer dwa pamięta nazwiska wiceprezydentów USA – obecnego, poprzedniego i jeszcze poprzedniego. Bo nie pamięta dopiero trzeciego wstecz. Czyli poprzednich pamięta. Jednak jest bardzo niezadowolona ze swojej pamięci i uważa, że ma otępienie. Prawda?

Co łączy te dwie relacje? Czy to, że dotyczą pamięci? Chyba nie, to powiązanie jest pozorne. Wspólny dla tych relacji jest poziom zadowolenia z siebie. Jeśli jestem z siebie zadowolony, to moja pamięć jest dobra. A jeśli nie to jest zła. A faktyczny stan pamięci? A pies go trącał, motyla noga (Światowy Dzień bez Przekleństw)!

Sprawa jest jednak jeszcze bardziej skomplikowana. Od wielu, wielu lat (nie pamiętam jak dawno – taki żarcik autoironiczny..) zajmuję się pacjentami z bardzo ciężką depresją. Jest to taki stan, o którym bez żadnej przesady można powiedzieć, że pacjent jest „ledwo żywy”. Mam na myśli ludzi, którzy nie jedzą, jeśli nie są karmieni, nie wstają z łóżka, jeśli nie są zmuszeni, nie myją się, nie nawiązują spontanicznie żadnego kontaktu. Większość tych pacjentów na nic się nie skarży. Zapytani o pamięć mówią, że jest dobra. A z pewnością nie są to osoby zadowolone!

Dwa tygodnie później, po kilku zabiegach elektrowstrząsowych (EW) te same osoby mówią, śmieją się, jedzą, rozmawiają z ludźmi. Pytane o pamięć mówią jednak, że jest bardzo zła i została popsuta przez EW. I to jest jedyna rzecz, która te osoby w tym momencie martwi.. I tak jest niemal zawsze w takich sytuacjach!!

Czyli – jeśli jestem skrajnie niezadowolony z siebie to moja pamięć jest dobra, a jeśli zadowolony – to zła? Czy nie tak?

Co różni te dwie sytuacje? Czemu raz jest tak, a raz tak? Nie jestem pewien. Może chodzi o tę skrajność? Mam na myśli to, że przy w miarę zwykłym złym funkcjonowaniu często martwimy się o pamięć, ale jeśli wszystko wysiada, to pamięć przestaje być zmartwieniem.

A jaki z tego wniosek, jak na razie? A taki, że o pamięć nie warto się martwić, bo widocznie nie jest żadną specjalną wartością. O ile pozostaje w granicach przyzwoitości oczywiście.

Jeśli jednak wykracza poza te granice i staje się prawdziwym otępieniem, to już na pewno przestaniemy się o nią martwić!! Osoby z otępieniem nigdy nie martwią się swoją pamięcią, bo już po prostu o niej nie pamiętają!

I to był pierwszy powód dla którego nie warto się martwić swoją pamięcią – jest w dziwny sposób zależna od zadowolenia z siebie i nigdy nie jest bardzo zła jeśli się o nią martwimy.

A jaki jest drugi powód? Zapomniałem.

Acha. Leki nie pomagają. Nic nie można zrobić w tym kierunku. Oczywiście, może ktoś powiedzieć, to tylko kwestia czasu, kiedy ludzie coś skutecznego wynajdą. A ja nie sądzę. Pamięć jako taka nie jest żadną funkcją fizjologiczną, a jedynie skomplikowanym konstruktem filozoficznym. Można wynaleźć lek na otępienie. Oby jak najszybciej.

Ale na pamięć nie. Pamięć to dziwne zwierzę. Moja na pewno.

---

tagi: pamięć  zmartwienie 

	lukasz-swiecicki
	19 grudnia 2021 12:34

5     827    9 zaloguj sie by polubić