Czy Putin jest chory psychicznie? Odpowiedź nieoczywista.

Kilka lat temu, nie bardzo mi się chce sprawdzać, ale pewnie około 7, pewien nieetyczny dziennikarz zadał mi nieoczekiwanie kilka pytań dotyczących polskich polityków. Dziennikarz wymieniał różne dziwne zachowania tych polityków i, w luźnej rozmowie, pytał mnie o zdanie. Kilka razy wyrwało mi się stwierdzenie „to przecież chore”.

Nas tej podstawie dziennikarz napisał „wywiad”, w którym moje luźne uwagi ubrał w słowa, z których wynikało, że znany psychiatra (czyli ja) rozpoznaje chorobę u tego i owego polityka. Nie muszę chyba dodawać, że rozmawialiśmy co prawda o politykach z różnych opcji, ale w wywiadzie pojawili się tylko ci, którzy pasowali do linii pisma, reprezentowanego przez dziennikarza.

Otrzymałem artykuł do autoryzacji i nie zgodziłem się na jego publikację. Jednak dziennikarz wykorzystując sytuację (nie było mnie wtedy w Polsce i nie miałem kontaktu internetowego), bez mojej zgody wydrukował artykuł. Ponieważ akurat jak na złość nie mieliśmy wówczas pandemii, ani żadnej wojny, stałem się na kilka dni jedną z najbardziej rozpoznawanych osób w Polsce oraz jedną z najbardziej znienawidzonych. Zostałem wyrzucony z jednej z prac, a mój główny pracodawca znalazł się pod silną presja, aby mnie zwolnić. Większość osób ze środowiska zerwało ze mną bezpowrotnie wszystkie kontakty. Przestałem być zapraszany na konferencje i wykłady. Nie piszę recenzji doktoratów. Umarłem śmiercią cywilną i pozostałem w tym stanie jako mumia polskiego psychiatry z przełomu wieków.

To nie było dla mnie złe. Wręcz przeciwnie, porzuciłem świat, który mnie nie interesował i pogłębiłem związki ze światem pacjentów, który jako jedyny mnie interesował. Jednak sama amputacja osobowości bez znieczulenia była bardzo bolesna i mogę ja jedynie porównać z poważnym okaleczeniem fizycznym. Myślę, że stało się to również jasne dla redakcji pisma, ponieważ nieetyczny dziennikarz już nigdy nie opublikował żadnego istotnego artykułu, ani nie zrobił wywiadu. Zwracam na to uwagę. Uważam, że słusznie został ukarany, choć osobiście jestem w stanie mu wybaczyć.

Przepraszam za tak długie wprowadzenie, ale było potrzebne. Przy okazji moich nieszczęsnych przygód wypłynęła bowiem z całą siłą kwestia tego, czy psychiatrzy mogą się wypowiadać na temat czyjejś psychicznej choroby.

Wszyscy, jak się wydaje, zgodzili się co do tego, że nie można pisać o stanie psychicznym jakiejś osoby, jeśli nie wykonało się jej dokładnego badania i to osobiście.

Z drugiej strony ustalono również, że jeśli takie badania zostało wykonane, to lekarz z pewnością nie może mówić o jego wyniku, ponieważ stanowi to naruszenie tajemnicy zawodowej.

Podsumowując te rozważania: lekarz psychiatra nigdy nie może się wypowiadać na temat stanu psychicznego żadnej osoby. W przypadku znanych sobie osób dlatego, że je znał, a w przypadku nieznanych – dlatego, że nie znał. W każdym razie takiej zasady wymagano ode mnie.

Jestem bardziej przekonany co do punktu drugiego, więc od razu chcę zapewnić – nie badałem osobiści Włodimira Putina i nie był on moim pacjentem, nie dysponuję więc żadnymi tajemnicami na jego temat. Czyli mamy bez problemu z głowy punkt drugi.

Co do punktu pierwszego to nie do końca się zgadzam. Rzeczywiście w celu ustalenia dokładnego rozpoznania i zaplanowania leczenia konieczne jest badanie osobiste (choć obecnie wszyscy zgadzają się, że może ono być zdalne). Jednak orientacyjne określenie czy według doświadczonego psychiatry dana osoba zachowuje się „jakby była chora” czy też „jakby nie była chora” jest jak najbardziej możliwe. Co więcej jest to często robione przez różnych specjalistów (choć najczęściej nie są to wcale specjaliści od psychiatrii).

Pojawia się więc kluczowe pytanie – skąd właściwie bierze się przekonanie, że wypowiadanie się na temat chorób psychicznych jest rodzajem tabu? Myślę, że odpowiedź wcale nie jest merytoryczna. Przyczyna bowiem jest nieuświadomiona stygmatyzacja.

Jeśli przyjmujemy, że synonimy słowa „chory psychicznie” to takie określenia jak „głupek”, „furiat”, „potencjalny morderca”, „człowiek zły”, „człowiek, który powinien być wykluczony” – to jasne jest, że nie możemy używać w stosunku do innych określenia „chory psychicznie”, ponieważ jest obraźliwe. Ale przecież deklaratywnie wszyscy ludzie mówią, że nie widzą nic obraźliwego w chorobie psychicznej! I tu właśnie jest pies pogrzebany. Te deklaracje są nieprawdziwe. W głębi nie tyle serca, ile umysłu, większość ludzi myśli, że chorzy psychicznie „to niebezpieczni wariaci”. Ponieważ jednak nie wypada tak myśleć, ludzie ukrywają to sami przed sobą – i tak się tworzy tabu.

Paradoksalnie – w momencie kiedy znaczna większość ludzi uznała, że Putin jest „bardzo zły”, „zupełnie niedobry”, „śmierdzi mu z buzi” i „nie chcemy się już z nim bawić” – można było bezkarnie stwierdzić, że „pewnie jest chory psychicznie”.

Moim zdaniem nazywanie Putina chorym psychicznie wcale nie obraża Putina. Przeciwnie – nobilituje go, nadaje sens jego bandyckim działaniom i w przyszłości będzie mogło posłużyć jako argument przed sądem. Oby ten sąd nastąpił jak najszybciej. Jednak co innego jeśli chodzi o chorych psychicznie – ich niewątpliwie obraża to, że Putin miałby być jednym z nich.

1. więc bez badania osobistego zaryzykuję twierdzenie, że Putin jest ponurym mordercą, a nie osobą chorą psychicznie. Osoby chore psychicznie są bowiem miłe, porządne i nie robią ludziom krzywdy. O ile choroby podobno bez badania stwierdzić nie mogę, to chyba zdrowie wolno mi stwierdzić? Facet jest zdrowy i może być sądzony.

---

tagi: putin  choroba psychiczna 

	lukasz-swiecicki
	4 marca 2022 12:39

11     1612    15 zaloguj sie by polubić