Wg mnie Putin jest zdrów psychicznie, ale obawiam się że G. Braun nie jest - co Pan sądzi o jego zachowaniach?

Witam. Krótka i treściwa notka i sa w niej elementy "obiektywne" dotyczące miłości. A to chyba za mało. Relacyjny charakter miłości zakłada że jest ona darem. Nie stanem umysłu czy uczuć ale relacją czyli darem. Zaczyna się od narodzenia kiedy dziecko jest otaczane miłością rodziców i to jest dar. Potem to dziecko uczy się kochać siebie i ta relacja ze sobą to też jest dar (choć zaczerpnięty od rodziców kiedy je podgląda). Potem poznaje, albo i nie, Pana Boga i uczy się Go kochać i to jest dar (mojej relacji do Pana Boga) kochania Boga. A na końcu w końcu obdarza swoim wyborem drugą osobę (często obca), dając jej swój czas i zaangażowanie i "uprawia" w stosunku do niej miłość, czyli ją kocha. A więc miłość, w tym zakresie, to przede wszystkim konkret (rodzic, krewny, Pan Bóg, mąż lub żona) jak również: dar, relacja, poświęcenie i na końcu może jeszcze uczucie. Bo w końcu czy nam się to podoba czy też nie najczęściej przeżywamy (odczuwamy) jednak jakieś uczucia. Ale nie piszę tego po ty by pokazywać czym jest miłość. Na takie pytanie każdy przecież odpowiada sobie sam. Piszę to po to aby zadać Panu Profesorowi pytanie: czy zaburzenie relacji - rodzice pomiędzy sobą i w tym też kontekście rodzice i ich dzieci - może być przyczyną albo powodem powstania u dziecka choroby psychicznej? Co na ten temat sądzi nauka? Dziękuję za ciekawą notkę i pozdrawiam.

Kochać nieprzyjaciół, oznacza chcieć dla nich dobra. A co to znaczy to lepiej samemu nie kombinować, tylko polecić "swoją" (to też jest nam tak naprawdę darowane przez Stwórcę, jako "obrazom na Jego podobieństwo") dobrą intencję do realizacji Woli Bożej, które "myśli" zupełnie inaczej niż nasze "najczystsze" pragnienia.

Uczony w piśmie, wystawiając Jezusa na próbę, domagał się niejako "listy" konkretnych osób, co do których obowiązuje go "nakaz miłowania". Tymczasem Jezus podsunął mu zupełnie inne rozwiązanie. Szokujące. Rewolucyjne. Bo nie chodzi o to kto jest moim bliźnim (poniekąd), a o to, wobec kogo samemu okazujemy się bliźnim lub też nie. Łatwizna "miłości bliźniego" wobec ewidentnych wrogów - Chrystus na krzyżu modlący się za nieprzyjaciół (swoich morderców i podżegaczy).

I tak. Modlę się, choć to trudne, o cud nawrócenia Putina i jego ferajny. A gdy trzeba będzie, nie zawaham się zabijać ruskich żołnierzy, w bezpośrednim starciu. Bez nienawiści, w oczywistej obronie siebie i rodaków.

Dobry i potrzebny tekst. Pozdrawiam

Dla każdego odważnego wystarczy... A przeszkolić żołnierza lekkiej piechoty (co innego pilota czy działonowego lub operatora drona i innych systemów pola walki) można w tydzień. Wiem co mówię... Obyśmy nie musieli tego robić w warunkach wojennych.

Z miłością jest stosunkowo łatwo, ale chrześcijanie mają wiekszy problem :

"Jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi (Mt 5,39).".

Lubię Pana wpisy, szczególnie te krótsze. :-)

Świetny felieton.

Tak sobie przykładam do niego moje tłumaczenie miłości bliźniego, które sobie zilustrowałem w czasach niepięknej kadencji Kwaśniewskiego. Pomyslałem, że kochać nie znaczu lubić. I takie wyobrażenie "praktycznego" rozumienia miłości: czy gdyby Kwaśniewski wpadł do przerębli, to czy bym go wyciągnął? Moja odpowiedź - wyciągnąłbym. Nie lubie dziada, ale co robić.

Z kałacha, PM-63  i innych urządzeń służących perswazji strzelałem dość dawno. Nawet pomimo krótkowzroczności wyniki miałem niezłe. W jednostce, w której byłem na praktyce po SPR, tylko dowódca naszej kompanii stzrelał celniej. Mam nadzieję, że od tego czasu coś się poprawiło w naszej armii.

Ale nie przypominam sobie niczego mistycznego. Może dlatego że to było do tarczy.

Do tarczy, figury czy nawet z buńczuczną intencją w wyobraźni, mniejsza o to, "mistycznym" określam autorefleksję i pewien dysonans między oczekiwanym wyobrażeniem a faktycznym "poczuciem", że jak już się trzyma w ręku tak powżne narzędzie i czuje się jego obiektywną siłę, to oprócz adrenaliny w trakcie samego strzelania, bynajmniej nie poczułem sie silniejszy i pewniejszy ale raczej powstało we mnie przekonanie że bardzo nie chciałbym się znaleźć jako obrys w celowniku, jak też moje pociągniecie za spust nie skończy się bajerami z filmmów akcji. Myślę że każdemu hojrakowi przydałoby sie poczuć tą siłę odrzutu z kałacha lub np przyjąć w kamizelce kuloodpornej kilka trafień, od razu by był za pokojem.

Co nie zmienia gotowości że jakby co to spotkamy się z Odysem po tej samej stronie. Ale oby nie.

Tak właśnie - jeśli kochasz czynisz wolnym.

A  ja  nie  wiem,...

...  co  bym  zrobila,...  ale  prawdopodobnie  bym  go  DZIADA  nie  wyciagnela,  bo  balabym  sie,  ze  razem  z  nim  sie  utopie,  moze  gdybym  nie  miala  swiadomosci  albo  wiedzy,  ze  to  "Olus"  -  to  moze  bym  zaryzykowala  mu  pomoc,...

...  ale  szczerze  piszac  -  to  sa  tylko  takie  moje  czcze  dywagacje  -  czasami  sama  sobie  zadawalam  takie  lamiglowki  -  i  NAPRAWDE  nie  wiem  co  bym  zrobila...  zdecydowanie  wolalabym,  zeby  Pan  Bog  zaoszczedzil  mi  takich  sytuacji.

A  wpis...

...  autentycznie  FAJOWY,...  dzieki  !!!

Valserze, nie gniewaj się, zawsze zostanie drugi policzek do nadstawienia. Logika tego porównania jest taka, że nikt nie bije w obydwa policzki na raz, tylko w jeden. Dlatego zawsze zostanie drugi ...

To tytułem wyjaśnienia, egzegezy jak to mówili nam w seminarium.

Technicznie bywa różnie - pamiętny trener na Olimpiadzie walił zawodniczkę obustronnie. Ale to był "rytuał" więc pewnie dlatego.

Oczywiście, że nie! Często i gęsto wbrew ludzkiej naturze. Dlatego Kościół uczy: "Łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna". Bez tego ani rusz.

To jest skrót myślowy bo jest to bez ograniczeń kryterialnych, po prostu n+1 - natomiast nie jest to wezwanie do bezradności czy do epatowania bezsilnością 

Nawet wysoki poziom obejścia z bronią i taktyką, nie da człowiekowi tego o czym Pan pisze... To "marność" że polecę "klasykiem". 

Dopiero wolność od pokusy budowania na tego rodzaju umiejętnościach poczucia siły i bezpieczeństwa, daje pewnego rodzaju spokój i szacunek dla życia (odsłaniają jego cenną kruchość i unikalność).

Panowie Valser i Święcicki nawiązali do wolności. Zostawię więc, dla chętnych, godzinkę wykładu/kazania, które na mnie osobiście wywarło duże wrażenie, wywracając do góry nogami to co do tej pory "sobie myślałem". Polecam i pozdrawiam ✋

PS. A ci do korepetycji to polecam OT. Idą bowiem trybem szkolenia sił specjalnych, i jeśli ktoś naprawdę ma ochotę się uczyć, ten nie jednego z "operacyjnych" (zawodowych) prześcignie. Widziałem na własne oczy.

O Włodzimierz Zatorski "Wolność i nieprawość"

No i zdaje się (proszę mnie poprawić jeśli się mylę) że drugi to się "nadstawia" (rezygnuje z własnego "dobra") tylko wtedy jeśli celem jest pozyskanie/zbudowanie bliźniego. W przeciwnym razie wyrządza mu się krzywdę... Rozeznanie aby, nie rzucać "pereł przed wieprze" 

Dokładnie. Kto naprawdę ma pojęcie o broni, czuje do niej w najlepszym razie szacunek, czasem podszyty lękiem, z pewnością nie podniecenie. A dla wszystkich niespełnionych WOT i to raczej szybciej niż później.

Zgadzam się, pewnie szczyt tej wolności o której Pan pisze pokazał O. Maksymilian Kolbe. 

A z tym poczuciem po strzelaniu to bardziej z autopsji opisałem pewien ciąg emocji kończący się taką refleksją. Najpierw ekscytacja przed,  adrenalina w trakcie ale na koniec  taki jakiś chłód mówiący że tak właśnie zadaje się śmierć.

Więc wychodząc że strzelnicy nie czułem się silniejszy ale raczej zaskoczony. Podobne przeżycie miał mój syn gdy mu zafundowałem takie doświadczenie na 18. I zrobiłem to celowo pompy swojej reakcji. 

Dziękuję za "szarpnięcie".  Czasem należy mocno. Wymaga tego miłość.

Mozna skonczyc wszystkie uniwersytety swiata i dalej byc glupcem w zyciu.

Masz racje. Lepiej siedziec cicho. Wiec tym bardziej nie rozumiem.

Szkola jest po to, zeby wyjsc z jakimis umiejetnosciami. Trzeba zaczac od dodawania na gruszkach i tabliczka mnozenia. Dzisiaj duzo rzeczy zalatwia kalkulator. Przewazajaca wiekszosc ludzi nie wie co to jest azymut, nie potrafi go wyznaczyc i zupelnie nie wie jak sie poruszac pracujac z mapa i kompasem. GPS tego nigdy nie uniewazni, a poza tym ludzie mysla, ze GPS zawsze zalatwi sprawe. Nie zawsze. GPS sie rowniez myli.

Jaki lęk??? Ostrożność ewentualnie. Mój ojciec ma mały arsenał - komendant w Bractwie Kurkowym.  Lęk to ja mam, bo strzelam od wielkiego dzwonu. To tak jakby kucharz miał lęk przed tasakiem, że paluchy sobie pobcina... 

Jak rozumiem jest to tak zwany "skrót myśłowy". Bo czy w tydzień da się nauczyć bezpiecznej obsługi broni (nawet polscy żołnierze w Iraku mieli z tym problem - czytałem o przypadkach przypadkowego postrzelenia w czasie rozładowywania broni po powrocie z patrolu), rozkładania i składania broni, czyszczenia i w miarę celnego strzelania ? Nie mowiąc o podstawach taktyki walki w terenie zurbanizowanym.

Nie. To nie jest skrót myślowy. Tak po prostu wygląda realnie efekt szkolenia żołnierza ochotnika, który chce się uczyć i nie dlatego tylko że mu płacą.

Przypadki postrzelenia się/wystrzelenia z niezabezpieczonej broni, wynikają często po prostu ze zmęczenia, popadnięcia w rutynę/dekoncentracja, lub z powodu przewagi stresu nad umiejętnościami.

Widać że we wojsku to Pan raczej nie był :)