Czego słuchamy?

Obiecałem sobie jakiś czas temu (w mojej rodzinie, za sprawą kuzyna Bartka, funkcjonuje określenie „obiecałem sobie w kaplicy” – co oznacza obietnicę solenną), a nawet obiecałem sobie w kaplicy, że już o epidemii to nie, naprawdę nie. Ani, że jest, ani, że nie jest, ani czym jest, ani w ogóle. No, ale to łatwo powiedzieć.

Kilka dni temu dostałem z mojego miejsca pracy (Instytut Psychiatrii i Neurologii) maila z próbną wersją naukowego podsumowania ostatnich lat. Trochę zdziwił mnie następujący passus: „w 2019 roku, z powodu epidemii, nie odbyły się żadne zebrania naukowe, dlatego nie zostały uwzględnione w zestawieniu”. No dobrze. Pamięć ludzka jest zawodna. Na wszelki wypadek napisałem do autorki tekstu „Pani Elżbieto, proszę mi przypomnieć jaką epidemię mieliśmy w 2019?”. Odpowiedź otrzymałem bardzo szybko „Tak, przepraszam, ma pan profesor rację, powinnam napisać pandemia, a nie epidemia”…

Oczywiście ta wymiana maili obudziła we mnie wspomnienia dotyczące wiosny 2020 roku. Bez sensu, przyznaję, bo powinienem myśleć o 2019, ale było jak było, przypomniałem sobie 2020. I skupiłem się na pytaniu: czego ja właściwie wtedy słuchałem?

W moim życiu jest tak, że bardzo dużo chodzę. Czuję się czasem jak elektron pozbawiony masy spoczynkowej. Kiedy nie chodzę, to jakby mnie nie było. Chodzę oczywiście z Borysiem, to jasne, ale jeszcze przy okazji słucham.

Ja mam tak, że nie słucham żadnej muzyki. To podobno dziwne, tak mi wszyscy mówią, ale po prostu nie słucham muzyki. Nie jestem kompletnie głuchy, mam śladową muzykalność i nawet lubię śpiewać. W normalnych czasach, czy też może po prostu w dawnych czasach, chadzałem wręcz do filharmonii. Jeśli jednak muzyka do mnie przemawia, to najczęściej z wrażenia zasypiam. A w przypadku chodzenia to nie jest zbyt praktyczne. Nie słucham więc muzyki.

Na przełomie 2019 i 2020 słuchałem głównie kazań, rekolekcji, nauk i czego tam jeszcze zwłaszcza ojca Szustaka, ale potem także abp Rysia, księdza Pawlukiewicza, księdza Grzywocza – tego typu klimaty. Słuchałem godzinami. Był taki okres, że większość kazań o. Szustaka mógłbym bez problemu wygłosić za niego, bo co lepsze kawałki słuchałem na okrągło i nauczyłem się ich na pamięć. Tak było na początku pandemii.

W miarę upływu czasu i zaostrzania się psychozy strachu, opisanej przeze mnie w „Epidemiozie”, teksty religijne zupełnie przestały do mnie przemawiać. Wtedy zacząłem słuchać tekstów politycznych. Zwłaszcza Ziemkiewicza i Otoki-Frąckiewicza. Po jakims czasie i to zaczęło być męczące i oderwane od rzeczywistości, takiej jaką postrzegałem w każdym razie. Wtedy przeszedłem do kabaretów. Zacząłem od mądrzejszych, a skończyłem na najgłupszych. Może nie będę wymieniał, bo wstyd reklamować.

A kiedy już miałem poczucie, że została mi tylko cisza – zacząłem chodzić na spacery z przyjacielem i rozmawiać z nim. I przestałem słuchać. Tak na razie zostało.

Puenty niestety znowu nie ma. Albo jest jakaś niewyraźna. Pomyślałem jednak, że się podzielę wrażeniami. Może jeszcze ktoś tak miał lub ma? Może ktoś nie wie czego jeszcze mógłby słuchać? Chyba trzeba zacząć rozmawiać, a nie tylko ciągle słuchać. Tak by się wydawało.

---

tagi: słuchanie  spacery 

	lukasz-swiecicki
	27 listopada 2021 11:25

8     1294    9 zaloguj sie by polubić